Załączniki

dane_dla_Sieci_Obywatelskiej__BIP.xlsx
oki-00000240817121203.pdf	Lublin, 21 kwietnia 2017r. Sygn. akt V Ka 223/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Wiesław Pastuszak (spr.) Sędziowie : SO Artur Ozimek SO Beata Garczyńska Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Mazur przy udziale Prokuratora Pawła Burzyńskiego po rozpoznaniu dnia 7 kwietnia 2017r. w Lublinie sprawy £. W. s. B.iB.zd. W. urodz. w L. oskarżonego z art. 231 $ 1 k.k. w zb. zart. 270 $ 1 k.k. w zb. zart. 271 $1 k.k. w zb. zart. 276 k.k. w zw. zart. 11 $ 2 k.k. w zw. zart. 12 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Lubartowie z dnia 29 listopada 2016r. sygn. akt II K 35/16 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego Ł. W. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Lubartowie do ponownego rozpoznania. Artur Ozimek Wiesław Pastuszak Beata Garczyńska Lublin, 7 kwietnia 2017r. Sygn. akt V Ka 178/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Artur Makuch (spr.) Sędziowie :SO Ewa Górska - Wójcik SO Wiesław Pastuszak Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Mazur przy udziale Prokuratora Małgorzaty Bojar po rozpoznaniu dnia 24 marca 2017r. w Lublinie sprawy M. T. urodz. w L. oskarżonego z art. 231 $ 2 k.k. w zb. zart. 271 $ 3 k.k. w zb. zart. 286 $ 1 k.k. w zw. zart. 11 $ 2 k.k. T.L. urodz. w K. oskarżonego z art. 271 $ 3 k.k. w zb. z art. 286 $ 1 k.k. w zw. zart. 273 k.k. w zw. zart. 11 $ 2 k.k. oraz M. O. urodz. w L. oskarżonego z art. 286 $ 1 k.k. w zb. zart. 273 k.k. w zw. zart. 11 $2k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 17 listopada 2016r. . sygn. akt IV K 649/15 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonych M. T., T. L. i M. O. przekazuje Sądowi Rejonowemu Lublin — Zachód w Lublinie do ponownego rozpoznania. Ewa Górska — Wójcik Artur Makuch Wiesław Pastuszak Lublin, 17 maja 2017r. Sygn. akt V Ka 383/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Artur Ozimek Sędziowie: SO Beata Garczyńska SO Jacek Janiszek (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Magdalena Dudak przy udziale Prokuratora Moniki Wilczopolskiej po rozpoznaniu dnia 17 maja 2017r. w Lublinie sprawy Ł.E. S. syna J. i M. z domu K., urodzonego . w B., oskarżonego z art. 231 $ 1 k.k. w zb. zart. 231 $2k.k.wzw.zart. 11 $2kk.i art. 12 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 26 stycznia 2017r. sygn. akt III K 895/16 I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczony na podstawie art. 41 $ 1 k.k. zakaz zajmowania stanowiska pracownika państwowej sfery budżetowej; II. _ w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za II instancję kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych oraz obciąża wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych. SSO Beata Garczyńska SSO Artur Ozimek SSO Jacek Janiszek Lublin, 31 stycznia 2017 r. Sygn. akt V Ka 1456/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Piotr Morelowski Sędziowie : SO Dorota Janicka (spr.) SO Artur Makuch Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Mazur przy udziale Prokuratora Andrzeja Matysiewicza po rozpoznaniu dnia 24 stycznia 2017 r. w Lublinie sprawy G. D. s. J. i E. zd. Ch. urodz. we W oskarżonego z art. 231 $ 3 k.k. w zw. zart. 231 $1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego we Włodawie z dnia 14 października 2016 r. sygn. akt II K 621/15 l zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za II instancję oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków wyłożonych w postępowaniu odwoławczym. | Dorota Janicka Piotr Morelowski Artur Makuch Lublin, 28 czerwca 2017 r. Sygn. akt V Ka 462/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karay — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Jacek Janiszek Sędziowie : SO Beata Garczyńska SO Wiesław Pastuszak (spr.) Protokolant: sekr. sądowy Ewa Kruk przy udziale Prokuratora Wioletty Misiury po rozpoznaniu dnia 28 czerwca 2017 r. w Lublinie sprawy Z. S$. s. 8.1 C. zd. S. urodzonego w L. oskarżonego z art. 231 $ 1 k.k. w zw. zart. 218 $ 1 ak.k. i art. 207 $ 1 k.k. w zw. zart. 11 $ 2 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 28 grudnia 2015 r. sygn. akt IV K 599/14 . _ zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty za II instancję oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków wyłożonych w postępowaniu odwoławczym. Wiesław Pastuszak Jacek Janiszek Beata Garczyńska Sygn. akt V Kz 529/17 POSTANOWIENIE Dnia 13 lipca 2017 1. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Wiesław Pastuszak Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Kaczyńska przy udziale prokuratota Macieja Flotkiewicza po rozpoznaniu w sprawie przeciwko R. G., s. [., utodz.... t. w Ch. podejrzanemu o przestępstwa z art. 231 $ 2 k.k. i inne zażalenia z dnia 3 lipca 2017 t. wniesionego przez jego obtońcę na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 27 czerwca 2017 r. w przedmiocie zastosowania tymczasowego atesztowania w sprawie IV Kp 357/17 na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Zaskatżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie art. 249 $ 1 k.pik., art. 258 $ 1 pkt 2i $ 2 k.pik. zastosował wobec R. G. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na oktes trzech miesięcy, tj. do dnia 24 września 2017 r., godz. 06.04. Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca. Obrońca zaskatżonemu orzeczeniu zarzucił natuszenie ptzepisów postępowania, mające wpływ na treść postanowienia, a mianowicie: - att. 249 $ 1 k.p.k. polegającą na zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego atesztowania, mimo iż z okoliczności sprawy nie wynika konieczność stosowania tymczasowego aresztowania na tym etapie postępowania, a także na braku wyjaśnienia ptzesłanek, dla których Sąd Rejonowy postanowił stosować najcięższy środek zapobiegawczy, mimo, iż wystatczające byłoby zastosowanie innego, mniej uciążliwego środka, - att. 251 $ 3 i att. 257 $1 k.p.k. - poptzez uznanie przez Sąd, wbrew zasadzie minimalizacji środków zapobiegawczych, że środki wolnościowe nie dają gwarancji zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia podstaw takiego stanowiska, mimo, że w niniejszej sprawie wystatczające jest stosowanie innego, łagodniejszego śtodka zapobiegawczego, att. 258 $ 1 pkt 2 wyrażającą się w apriotycznym przyjęciu przez Sąd, że obawa wysokiej grożącej kary, może skłaniać podejrzanego do podejmowania działań godzących w prawidłowy tok dalszego postępowania, mimo, Że z analizy postawy 1 zachowania podejrzanego w czasie dotychczas prowadzonego postępowania, a w szczególności z analizy jego dotychczasowych wyjaśnień takiego wniosku nie sposób wysnuć, co więcej podejrzany w żaden sposób nie zamanifestował woli podjęcia jakichkolwiek działań zmierzających do utrudniania prowadzonego postępowania. 2. Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego postanowienia, polegający na uznaniu przez Sąd, iż nie zachodzą negatywne przesłanki z art. 259 $112 k.p.k. Dotyczące negatywnych konsekwencji dla najbliższych członków rodziny wynikających ze stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego w sytuacji, gdy istnieje możliwość stosowania łagodniejszych środków. W związku z powyższym - na podstawie art. 427 $ 1 k.p.k. i art. 437 $ 2 k.p.k. - wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poptzez uchylenie tymczasowego atesztowania zastosowanego wobec R. G. lub zmianę środka zapobiegawczego na łagodniejszy w postaci poręczenie majątkowego w kwocie 30.000 zł połączonego z dozotem policji ttzy tazy w tygodniu w Komendzie Policji właściwej według miejsca zamieszkania podejrzanego. Sąd Oktęgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem uznał, iż w tealiach tej sptawy zachodzi konieczność zastosowania względem R. G. śtodka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym. Odnosząc się do przesłanek stosowania tego środka to niewątpliwie spełniona została ta podstawowa z att. 249 $ 1 k.p.k. oraz szczególne z art. 258 $ 1 pkt 2 i $2k.p.k. Podkreślenia wymaga, iż dowody zgtomadzone w sprawie, w tym wyjaśnienia podejtzanego ptzyznającego się do popełnienia zatzuconych mu czynów, na obecaym etapie postępowania wskazują na duże — w fozumieniu att. 249 $ 1 k.p.k. — ptawdopodobieństwo popełnienia przez R. G. zarzuconych mu przestępstw. Nie ulega wątpliwości, iż owe dowody będą przedmiotem szczegółowej oceny sądu tozpoznającego tę sptawę metytotycznie, zaś sąd odwoławczy oceniając zasadność stosowania Środka zapobiegawczego bada jedynie czy zebrane w sprawie dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa, bazując na ich prostej wymowie. Ponieważ zezwala ona na takie wnioskowanie, istnienie przesłanki z art. 249 $ 1 k.p.k., pomimo odmiennego stanowiska obtońcy, jest niewątpliwe. Odnosząc się zaś do przesłanek szczególnych stosowanie tymczasowego aresztowanie wobec podejrzanego to tację bytu ma także przesłanka z art. 258 $ 2 k.p.k. Podejrzanemu zarzuca się bowiem popełnienie przestępstw zakwalifikowanych z att. 231 $ 2 k.k. i z art. 229 $ 3 kk zagrożonych karą pozbawienia wolności powyżej 8 lat, co przy uwzględnieniu charaktetu czynów, ich batdzo wysokiej społecznej szkodliwości, rodzaju natuszonych dóbr prawnych uprawnia do wnioskowania o sutowości grożącej podejrzanemu katy. Zwrócić należy przy tym uwagę, iż zgodnie z att. 258 $ 2 k.p.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym jeżeli podejtzanemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat pottzeba zastosowania tymczasowego atesztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą podejtzanemu surową karą. Co więcej, obawa podjęcia przez podejrzanego działań mogących wpłynąć destabilizująco na tok postępowania nie musi wiązać się z już dokonanymi działaniami podejrzanego. Wówczas byłaby już mowa o ich podjęciu, nie zaś o samej obawie. Przy czym, okoliczność, że podejrzany złożył w sprawie wyjaśnienia w żaden sposób nie gwarantuje, iż na dalszym etapie postępowania nie będzie on utrudniał toku procesu. W sptawie spełniona jest także iana szczególna przesłanka tymczasowego aresztowania, zawatta w tteści att. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k. Niewątpliwie istnieje tu bowiem uzasadniona obawa, iż podejrzany pozostając na wolności może nakłaniać do składania fałszywych zeznań lub w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie. Należy podkreślić, iż podejrzany R. G. może utrudniać postępowanie poprzez kontaktowanie się z innymi osobami, a od których mógł uzyskać i którym mógł przekazywać określone infotmacje. Wystarczającym jest zatem, że dowody w tej sprawie wskazują na takie powiązania podejtzanego z ianymi osobami, aby wniosek o uzasadnionej obawie podjęcia takich działań mógł być z nich wyprowadzony w sposób uprawniony. Wobec zatem faktu, że ostateczne dogłębne wyjaśnienie okoliczności popełnienia ptzedmiotowego czynu zależy m.in. od przesłuchania innych osób to w tealiach niniejszej sptawy istnieje uzasadniona obawa, że podejtzany będzie wpływał na zeznania osób, z któtymi w tej sprawie uttzymywał kontakt. Wbrew stanowisku obrońcy, dla zabezpieczenia toku postępowania nie wystatczające byłoby zatem skorzystanie przez Sąd Rejonowy z możliwości orzeczenia środka zapobiegawczego o charakterze nieizolacyjnym lub z kombinacji takich środków. Podkteślić należy, iż postępowanie przygotowawcze w niniejszej sprawie znajduje się w początkowej fazie, zaś okoliczności popełnienia zarzuconych podejczanemu czynów wskazują na ich rozwojowy charakter, w tym konieczność ustalenia i przesłuchania innych osób zaangażowanych w przestępcze zachowania R. G. "Tym samym decyzję Sądu I instancji uznać należy za trafną, bowiem powyższa argumentacja dowodzi, iż jedynie tymczasowe aresztowanie jest w stanie prawidłowo zabezpieczyć dalszy tok postępowania, zaś łagodniejsze środki na tym etapie postępowania nie byłyby wystarczające. Nie ma wiec podstaw do tego by przyjąć, iż Sąd werżfi natuszył w tym zakresie att. 257 $ 1 k.p.k. Analiza pisemnych motywów zaskarżonego postanowienia pozwala nadto przyjąć, iż formalnie spełnia ono wymogi statuowane treścią wskazanego wyżej przepisu przytaczając okoliczności wskazujące na istnienie podstawy i konieczność zastosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Nie ulega przecież wątpliwości, iż okoliczności dotyczące zarówno występowania ogólnej przesłanki tymczasowego aresztowania wynikającej z dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez podejczanego zarzucanych mu czynów, jak też przesłanek szczególnych w postaci sutowości grożącej mu katy w razie uznania winy, czy też obawy matactwa spełniają ustawowe wymagania w tym zakresie. Sąd Rejonowy wypowiedział się również, dlaczego nie uznał za wystatczające zastosowanie innego śtodka zapobiegawczego. Sąd Rejonowy słusznie uznał ponadto, że w realiach tej sptawy nie zachodzą tak wyjątkowe i szczególne okoliczności, o jakich mowa w art. 259 $ 1 k.p.k., które nakazywałyby odstąpienie od stosowania w niniejszej sprawie tymczasowego aresztowania. Nie istnieją bowiem tego rodzaju okoliczności, które mogłyby świadczyć o tym, że pobyt w areszcie śledczym spowodowałby dla życia lub zdrowia podejtzanego poważne niebezpieczeństwo lub pociągnął dła niego lub jego najbliższej todziny wyjątkowo ciężkie skutki. Okoliczność, że na podejrzanym ciążą zobowiązania finansowe, których R. G. z powodu izolacji penitencjarnej nie będzie mógł spłacać jest normalną konsekwencją jego postępowania, z którą winien się liczyć wchodząc w konflikt z prawem i popełniając przestępstwo. Osoby najbliższe dla podejczanego mogą się natomiast zwtócić do instytucji świadczących pomoc rodzinie. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 528/17 POSTANOWIENIE Dnia 13 lipca 2017 r. Sąd Oktęgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Wiesław Pastuszak Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Kaczyńska ptzy udziale prokuratora Macieja Florkiewicza po rozpoznaniu w sprawie przeciwko G. C., s. T, utodz.... t. w Ch podejrzanemu o przestępstwo z art. 231 $ 2 k.k. i inne zażalenia z dnia 30 czetwca 2017 t. wniesionego przez jego obrońcę na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 27 czerwca 2017 t. w przedmiocie zastosowania tymczasowego atesztowania w sptawie IV Kp 356/17 na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Zaskatżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie att. 249 $1 k.pik., art. 258 $ 1 pkt 2i $ 2 k.p.k. zastosował wobec G. C. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego atesztowania na oktes trzech miesięcy, tj. do dnia 24 wtześnia 2017 t., godz. 06.05. Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca. Obrońca zaskatżonemu otzeczeniu zarzucił natuszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść postanowienia, a mianowicie: 1) obrazę prawa karnego procesowego mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia - att. 249 $ l k.p.k., att. 258 $ 2- poprzez niewłaściwe przyjęcie, w oderwaniu od ogólnej przesłanki stosowania kazdego środka zapobiegawczego, jaką jest potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku 2) postępowania, że podstawa tymczasowego aresztowania z art. 258 $ 2 k.p.k. saa w sobie stanowi przesłankę stosowania wobec podejrzanego tego Środka zapobiegawczego otaz poptzez niesłuszne przyjęcie, że w okolicznościach niniejszej sptawy niezbędnym jest sięganie do stosowania środków zapobiegawczych w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje na konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a podejrzany nie podejmował jakichkolwiek działań mających na celu bezprawne wpływanie na tok czynności w sprawie, jak również nie istnieje realna obawa, aby tego typu działania z jego strony wystąpiły, a ponadto ziszczenie przesłanki z art. 258 $ 2 k.p.k. nie może samoistnie w oderwaniu od okoliczności sprawy i właściwości podmiotowych podejrzanego, dawać podstawy do zastosowania tymczasowego aresztowania; obrazę ptawa katnego procesowego mającą istotny wpływ na tteść wydanego otzeczenia - att. 257 $ l k.p.k. - poprzez niesłuszne przyjęcie, że jedynie najsurowszy środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania może zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania, podczas gdy w pelni wystarczające byłoby zastosowanie dozoru Policji lub/i poręczenia majątkowego, w szczególności, że podejtzany dotychczas w żaden bezpraway sposób nie wpływał na bieg toczącego się w niniejszej sprawie postępowania, a biorąc pod uwagę okoliczności sptawy otaz warunki osobiste podejtzanego, grożąca mu kara w wymiarze do 8 lat pozbawienia wolności jest obiektywnie nierealna; 3) obrazę ptawa katnego procesowego mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia - art. 258 $ 2 k.p.k. - poprzez niesłuszne przyjęcie, że obawa, a Zarazem prognoza orzeczenia wobec podejrzanego sutowej kary jest rezultatem jedynie ustawowego, a więc hipotetycznego zagrożenia karą pozbawienia wolności, przy pominięciu oceny okoliczności dokonania przedmiotowego czynu otaz właściwości osobistych G. C. w sytuacji, gdy wspomniane okoliczności i warunki, mają fundamentalne znaczenie przy ocenie zasadności stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego atesztowania. Mając powyższe na uwadze w ttybie art. 437 $ 1 k.p.k. wniósł o uchylenie postanowienia o zastosowaniu tymczasowego atesztowania eweniuanie 0 zmianę zastosowanego środka zapobiegawczego poprzez określenie tymczasowego aresztowania jako warunkowe i wskazanie, że wpłata w terminie 7 dni poręczenia majątkowego w wysokości 20.000 zł będzie podstawą do zmiany tego środka zapobiegawczego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem uznał, iż w realiach tej sprawy zachodzi konieczność zastosowania względem G. C. środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym. Odnosząc się do przesłanek stosowania tego środka to niewątpliwie spełniona została ta podstawowa z att. 249 $ 1 k.p.k. oraz szczególne z art. 258 $ 1 pkt 2 i $ 2 k.p.k. Podkteślenia wymaga, iż dowody zgtomadzone w sprawie na obecnym etapie postępowania wskazują na duże — w tozumieniu art. 249 $ 1 k.p.k. — prawdopodobieństwo popełnienia przez G. C. zatzuconego mu przestępstwa. Nie ulega wątpliwości, iż owe dowody będą przedmiotem szczegółowej oceny sądu rozpoznającego tę sprawę tmetytotycznie, zaś sąd odwoławczy oceniając zasadność stosowania środka zapobiegawczego bada jedynie czy zebrane w sprawie dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa, bazując na ich prostej wymowie. Ponieważ zezwala ona na takie wnioskowanie, istnienie przesłanki z art. 249 $ 1 k.p.k. jest niewątpliwe. Odnosząc się zaś do przesłanek szczególnych stosowanie tymczasowego aresztowanie wobec podejczanego to rację bytu ma także przesłanka z art. 258 $ 2 k.p.k. Podejczanemu zarzuca się bowiem popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego m.in. z art. 231 $ 2 kk zagtożonego kartą pozbawienia wolności powyżej 8 lat, co przy uwzględnieniu charakteru tego czynu, jego bardzo wysokiej społecznej szkodliwości, todzaju naruszonych dóbt prawnych uprawnia do wnioskowania o sutowości gtożącej podejrzanemu katy. Zwrócić należy przy tym uwagę, iż zgodnie z art. 258 $ 2 k.p.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym jeżeli podejrzanemu zarzuca się popełnienie zbtodni lub występku zagrożonego katą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat potrzeba zastosowania tymczasowego atesztowania w cełu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą podejrzanemu sutową karą. Co więcej, obawa podjęcia przez podejrzanego działań mogących wpłynąć destabilizująco na tok postępowania nie musi wiązać się z już dokonanymi działaniami podejrzanego. Wówczas byłaby już mowa o ich podjęciu, nie zaś o samej obawie. W sptawie spełaiona jest także inna szczególna przesłanka tymczasowego aresztowania, zawatta w treści att. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k. Niewątpliwie istnieje tu bowiem uzasadniona obawa, iż podejczany pozostając na wolności może nakłaniać do składania fałszywych zeznań lub w iaay bezptawny sposób utrudniać postępowanie. Należy podkteślić, iż podejtzany G. C. może uttudniać postępowanie poprzez kontaktowanie się z innymi osobami, których dane personalne zostaną dopieto ustalone, a którym mógł przekazywać określone informacje. Wystarczającym jest zatem, że dowody w tej sptawie wskazują na takie powiązania podejrzanego z innymi osobami, aby wniosek o uzasadnionej obawie podjęcia takich działań mógł być z nich wyprowadzony w sposób uprawniony. Wobec zatem faktu, że ostateczne dogłębne wyjaśnienie okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu zależy m.in. od przesłuchania innych osób, to w tealiach niniejszej sprawy istnieje uzasadniona obawa, że podejtzany będzie wpływał na zeznania osób, z którymi w tej sprawie utrzymywał kontakt. Wbrew stanowisku obrońcy, dla zabezpieczenia toku postępowania nie wystarczające byłoby zatem skorzystanie przez Sąd Rejonowy z możliwości orzeczenia środka zapobiegawczego o charakterze nieizolacyjnym lub z kombinacji takich środków. Podkreślić należy, iż postępowanie przygotowawcze w niniejszej sprawie znajduje się w początkowej fazie, zaś okoliczności popełnienia zatzuconych podejczanemu czynów wskazują na ich rozwojowy charaktet, w tym konieczność ustalenia i przesłuchania innych osób zaangażowanych w przestępcze zachowania G. C.. Tym samym decyzję Sądu I instancji uzńać należy za trafną, bowiem powyższa atgumentacja dowodzi, iż jedynie tytmczasowe atesztowanie jest w stanie prawidłowo zabezpieczyć dalszy tok postępowania, zaś łagodniejsze śtodki na tym etapie postępowania nie byłyby wystatczające. Nie ma wiec podstaw do tego by przyjąć, iż Sąd mer natuszył w tym zaktesie art. 257 $ 1 k.p.k. Analiza pisemnych motywów zaskacżonego postanowienia pozwala nadto przyjąć, iż fotmalnie spełnia ono wymogi statuowane treścią wskazanego wyżej przepisu przytaczając okoliczności wskazujące na istnienie podstawy i konieczność zastosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Nie ulega przecież wątpliwości, iż okoliczności dotyczące zatówno występowania ogólnej przesłanki tymczasowego aresztowania wynikającej z dużego ptawdopodobieństwa popełnienia przez podejtzanego zatzucanych mu czynów, jak też ptzesłanek szczególaych w postaci surowości gtożącej mu katy w tazie uznania winy, czy też obawy matactwa spełniają ustawowe wymagania w tym zakresie. Sąd Rejonowy wypowiedział się również, dlaczego nie uznał za wystarczające zastosowanie innego środka zapobiegawczego. Sąd Rejonowy słuszaie uznał ponadto, że w tealiach tej sprawy nie zachodzą tak wyjątkowe i szczególne okoliczności, o jakich mowa w art. 259 $ 1 k.p.k., któte nakazywałyby odstąpienie od stosowania w niniejszej sprawie tymczasowego aresztowania. Nie istnieją bowiem tego todzaju okoliczności, które mogłyby świadczyć o tym, że pobyt w areszcie śledczym spowodowałby dla życia lub zdrowia podejrzanego poważne niebezpieczeństwo lub pociągnął dla niego lub jego najbliższej rodziny wyjątkowo ciężkie skutki. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Oktęgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 504/17 POSTANOWIENIE Dnia 29 czerwca 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: _ Sędzia SO Jacek Janiszek Protokolant: st. sekr. sądowy Aneta Kaczyńska przy udziałe Prokuratora Justyny Rutkowskiej — Skowronek po rozpoznaniu w sprawie przeciwko Ł. U., s. C. i K. z domu O., ur. .. r. w O. podejrzanemu o przestępstwa z art. 231 $ 1 k.k. i in. zażaleń wniesionych w dniu 22 czerwca 2017 r. i w dniu 23 czerwca 2017 r. przez obrońców podejrzanego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 16 czerwca 2017 r. w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania w sprawie sygn. akt III Kp 462 /17 (PO 1 Ds. 75.2017.5) na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia: zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, na podstawie art. 249 $ 1 k.p.k. w zw. z art. 258 $ 1 pkt 2, $2i 8 4 k.pik. zastosował wobec Ł. U. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy tj. od dnia 16 czerwca 2017 roku godz. 9.20 do dnia 14 września 2017 roku godz. 9.20. Na powyższe postanowienie zażalenie złożyli obrońcy podejrzanego. Obrońca adw. Piotr Sagan zaskarżył wymienione postanowienie w całości, zarzucając mu obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie: 1. art. 249 $ 1 k.p.k., poprzez dowolne uznanie, iż zachodzi duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu przestępstwa z art. 231 $ 1 k.k. i art. 247 $1i2 k.k., tj. że dopuścił się on niedopełnienia obowiązków — przy braku ku temu dowodów, w szczególności braku rozpoznania Ł. U. jako jednego ze sprawców oraz innych dowodów odnośnie jego roli w zaistniałym zdarzeniu — co podważa wystąpienie powyższej przesłanki zastosowania środka zapobiegawczego, a nadto poprzez błędne przyjęcie, że do zabezpieczenia prawidłowego 1 toku postępowania niezbędny jest środek w postaci tymczasowego aresztowania, pomimo, iż z okoliczności sprawy — m. in. to, że podejrzany złożył wyjaśnienia, a w sprawie zgromadzono wystarczający materiał dowodowy — podważają potrzebę stosowania środków zapobiegawczych; 2. art. 258 $ 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że podejrzanemu zarzuca się popełnienie występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, co uzasadnia aresztowanie w celu zabezpieczenia toku procesu grożącą surową karą, w sytuacji gdy podejrzany pozostaje wyłącznie pod zarzutem odnoszącym się do występku z art. 231 $ 1 k.k., polegającego na niedopełnieniu obowiązków, co wynika z opisu czynu, w związku z czym należy wykluczyć możliwość zakwalifikowania zdarzenia jako wyczerpujące dyspozycję art. 247 k.k., 3. art. 257 $ 1 k.p.k. w zw. z art. 251 $3 k.p.k. pkt 2 k.p.k. poprzez uznanie, iż jedynie środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania jest w stanie zapewnić prawidłowy tok postępowania, pomimo iż okoliczności sprawy wskazują, że wystarczające dla potrzeb procesu byłoby zastosowanie dozoru Policji oraz zakazu opuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem paszportu, ewentualnie poręczenie majątkowe — co może w zupełności zabezpieczyć potrzeby postępowania, 4. art. 259 $ 1 pkt 2 k.p.k. poprzez zastosowanie tymczasowego aresztowania w sytuacji, gdy sytuacja osobista oraz rodzinna Ł. U. nakazują konieczność odstąpienia od stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego postanowienia i zastosowanie w miejsce dotychczas stosowanego, środka zapobiegawczego w postaci dozoru Policji, zakazu opuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem paszportu, względnie poręczenia majątkowego. Z kolei obrońca adw. Andrzej Maleszyk, zaskarżył przedmiotowe postanowienie w całości na korzyść oskarżonego i postawił temu orzeczeniu następujące zarzuty: 1. obrazę prawa karnego materialnego — art. 247 $ 3 k.k. — wskutek błędnej wykładni tego przepisu i przyjęcie, że podejrzany mógł „dopuścić” do psychicznego i fizycznego znęcania ze szczególnym okrucieństwem przez ustalonego funkcjonariusza Policji nad I. Ch.., podczas gdy Ł. U. nie był obowiązany do sprawowania nadzoru nad wykonywaniem środka polegającego na pozbawieniu wolności wskazanej powyżej osoby; 2. obrazę prawa karnego procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia — art. 258 $ 2 k.p.k. — poprzez stwierdzenie, że czyn zarzucany podejrzanemu zagrożony jest surową karą, Ł której górna granica wynosi 10 lat pozbawienia wolności, podczas gdy faktyczne zagrożenie karą — z uwagi przede wszystkim na nieprawidłową kwalifikację prawną czynu zarzucanego podejrzanemu — z pewnością nie przekroczy 3 lat pozbawienia wolności; 3. obrazę prawa karnego procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia — art. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k. — polegającą na wyrażeniu oczywiście błędnego poglądu, że zarzucane podejrzanemu „działanie podczas pełnienia obowiązków służbowych” stanowi jedyną i wystarczającą podstawę do przypuszczenia, że zachodzi z jego strony obawa matactwa, podczas gdy z okoliczności sprawy nie wynika, aby podejrzany mógł w przyszłości podejmować działania mające na celu utrudnianie prawidłowego toku postepowania. Mając to na uwadze obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie w stosunku do osoby podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, ewentualnie o zmianę zastosowanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na dozór Policji, zakaz opuszczania kraju połączony z zatrzymaniem paszportu i poręczenie majątkowe w kwocie do 10.000 złotych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenia obrońców nie zasługują na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza zaskarżonego postanowienia nie dała podstaw do stwierdzenia tego rodzaju uchybień ze strony Sądu Rejonowego, które wpływałyby ujemnie na zasadność wydanego orzeczenia. Sąd ten prawidłowo wskazał podstawy faktyczne i prawne swojej decyzji, a argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia w pełni zasługuje na aprobatę. Odnosząc się do zarzutu zawartego w zażaleniu adw. Piotra Sagana oraz do przesłanek będących podstawą stosowania tymczasowego aresztowania, stwierdzić należy, iż trafnie Sąd Rejonowy uznał, że dotychczas zebrane dowody, wyliczone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, wskazują na duże, w rozumieniu art. 249 $ 1 k.p.k., prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu czynu, co uzasadnia zastosowanie wobec niego środka zapobiegawczego. Nie można podzielić wywodów obu obrońców jakoby w materiale dowodowym dotychczas zgromadzonym nie było dowodów świadczących o roli podejrzanego w zaistniałym zdarzeniu. Nie zasługują na aprobatę argumenty, że podejrzany nie został rozpoznany — zasadniczo nie był nawet okazywany. Także wywód, że złożył on wyjaśniania i wobec tego zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania nie jest już konieczne nie może zostać zaakceptowany. W połu widzenia pozostawać musi, że kwestia winy i sprawstwa będzie 3 przedmiotem szczegółowych rozważań Sądu rozpoznającego sprawę merytorycznie. Na obecnym etapie postępowania, Sąd decydując o stosowaniu środka zapobiegawczego nie jest uprawniony do rozstrzygnięcia tych kwestii. Bada zaś jedynie czy zebrane w sprawie dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa w rozumieniu art. 249 $ 1 k.p.k. Ocena ta jest zatem jakościowo odmienna, zaś wymagania odnośnie podstawy faktycznej są tutaj, w porównaniu z rozstrzyganiem co do istoty, niższe. Zatem zarzut obrazy art. 249 $ 1 k.p.k. jest w realiach tejże sprawy chybiony. Ubocznie wskazać należy, że skoro obrońca podejrzanego w osobie adw. Piotra Sagana kwestionuje wystąpienie przesłanki ogólnej dla zastosowania środków zapobiegawczych w ogóle, to zastanawiającym jest jego ewentualne wnioskowanie o zastosowanie środka zapobiegawczego o charakterze wolnościowym. Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 247 $ 3 k.k. stwierdzić należy, że na obecnym etapie sprawy jest on niezasadny. Wprawdzie ostateczna ocena prawna zachowania oskarżonego zostanie dokonana w wyroku, po przeprowadzeniu wszystkich dostępnych dowodów, tym nie mniej obecnie oskarżyciel w dużym stopniu uprawdopodobnił popełnienie przez oskarżonego przestępstwa, które może być zakwalifikowane również z art. 247 $3 k.k. Przecież z dowodów zgromadzonych w sprawie jak i opisu czynu zarzucanego podejrzanemu o te dowody wynika, że do zachowań funkcjonariusza policji naruszających w sposób rażący porządek prawny dochodziło w pojeździe służbowym Fiat Ducato, w obecności £Ł. U. i obowiązkiem policjanta było przeciwdziałać takim zachowaniom, które w sposób oczywisty naruszały dobra prawne pokrzywdzonego. Pomimo zarzutów stawianych przez skarżących w sprawie niniejszej spełniona jest także szczególna przesłanka tymczasowego aresztowania, zawarta w treści art. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k., a której istnienie kwestionują skarżący. Niewątpliwie istnieje tu bowiem uzasadniona obawa, że podejrzany pozostając na wolności może nakłaniać do składania fałszywych zeznań lub w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie. Uzasadnioną należy uznać obawę podejmowania działań w celu własnej „ochrony”. Podejrzany jest funkcjonariuszem policji. Pozostałe osoby związane ze sprawą niniejszą również pełnią ten zawód, inne żaś wykonują w sprawie czynności wyjaśniające. Stąd można przypuszczać, że wiele osób z tego środowiska jest podejrzanemu znanych zawodowo, a co za tym idzie, może on dążyć do bezprawnego utrudniania postępowania karnego. Nie ma znaczenia okoliczność podnoszona przez obrońcę adw. Andrzeja Maleszyka, iż podejrzany został w przeddzień zatrzymania zawieszony w czynnościach służbowych i że fakt ten sam w sobie niweczy wystąpienie przesłanki, o której mowa w art. 258 $ 2 pkt 1 k.p.k. Biorąc pod uwagę fakt wykonywania przez niego zawodu funkcjonariusza policji, przypuszczać należy, że posiada znaczną wiedzę w zakresie funkcjonowania mechanizmów związanych z prowadzeniem czynności wyjaśniających i zmierzających do wykrycia sprawcy przestępstwa i może chcieć na takie czynności wpływać. Tym bardziej, że w sytuacji niepomyślnego dla niego ustalenia przebiegu 4 zdarzenia, przyszłość zawodowa (jako funkcjonariusz policji) podejrzanego stoi pod znakiem zapytania. Wobec natomiast faktu, że ostateczne wyjaśnienie okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów zależy m.in. od przesłuchania innych osób, to w realiach niniejszej sprawy istnieje uzasadniona obawa, że podejrzany może wpływać na ich zeznania. Ponadto wbrew twierdzeniom skarżących aktualna jest także przesłanka stosowania tymczasowego aresztowania określona w art. 258 $ 2 k.p.k. Nie ma potrzeby odnoszenia się w tych okolicznościach do kwalifikacji prawnej czynu (w ocenie skarżących nieprawidłowej), albowiem tę kwestię Sąd wyjaśnił powyżej. Natomiast analiza materiałów postępowania prowadzi do konkluzji, że wysoce realna jest groźba wymierzenia podejrzanemu surowej kary, jako że pozostaje on pod zarzutem popełnienia przestępstwa kwalifikowanego między innymi z art. 247 $ 3 k.k. w zw. zart. 247 $2 k.k., które zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 10, co w okolicznościach sprawy wystarczająco uzasadnia przypuszczenie, że grożąca podejrzanemu w niniejszej sprawie kara może być wysoka i surowa. Wywód skarżących, że podejrzany stoi pod zarzutem występku z art. 231 $ I k.k. jest nielogiczny, treść postanowienia Sądu Rejonowego wykracza znacznie poza powyższe przestępstwo. Słusznie Sąd Rejonowy podkreślił w zaskarżonym postanowieniu, że dodatkową okolicznością warunkującą spełnienie wspomnianej przesłanki szczególnej jest sposób popełnienia czynów, ich ciężar gatunkowy i rodzajowy, charakter zarzucanych przestępstw i ich społeczna szkodliwość. Nie może również ujść uwadze fakt, że podejrzany jest funkcjonariuszem policji, o czym już powyżej. Jest to zawód zaufania publicznego, który powinien być utożsamiany z przestrzeganiem porządku prawnego, ponadstandardowym poszanowaniem pewnych zasad i wartości, a nie odwrotnie. W realiach sprawy nie zachodzą też tak wyjątkowe i szczególne okoliczności, o jakich mowa w art. 259 k.p.k., które nakazywałyby odstąpienie od stosowania tymczasowego aresztowania. Wystąpienie takich okoliczności, sugeruje w zażaleniu obrońca oskarżonego - adw. Piotr Sagan, jednakże Sąd Odwoławczy nie podziela tej argumentacji. Sąd Rejonowy trafnie uznał, że w sprawie tej nie występują tego rodzaju sytuacje, które mogłyby świadczyć o tym, że pobyt w zakładzie karnym spowodowałby dla życia lub zdrowia podejrzanego poważne niebezpieczeństwo łub mógł mieć dla niego lub jego najbliższej rodziny wyjątkowo ciężkie skutki. Owe „wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej rodziny”, o jakich mowa w art. 259 $ 1 pkt 2 k.p.k., to inne, nie związane ze zdrowiem podejrzanego jego sytuacje rodzinne, z uwzględnieniem jednakże obowiązków ciążących na organie procesowym i innych podmiotach określonych w art. 262 k.p.k. W orzecznictwie wskazuje się, iż chodzi tu o skutki powodujące wręcz zagrożenie dla bytu (egzystencji) najbliższych aresztowanego. Obrońca wywodzi o złej kondycji zdrowotnej członków rodziny podejrzanego, wymieniając kolejno schorzenia, na które cierpi każdy z nich. Podnosi również, że małżonka pozostanie jedyną żywicielką rodziny. Podkreślić należy, że 5 niemożność dalszego udzielania przez tymczasowo aresztowanego wsparcia swoim najbliższym jest naturalnym następstwem izolacji procesowej. Obowiązek udzielania pomocy żonie i małoletnim dzieciom podejrzanego mogą jednak przejąć inni członkowie rodziny. Natomiast w razie ich niewydolności materialnej nie można wykluczyć możliwości skorzystania z różnych form wsparcia ze strony instytucji pomocy społecznej. W konsekwencji Sąd Rejonowy prawidłowo przyznał prymat dobru wymiaru sprawiedliwości, uznając, że środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym nie byłyby wystarczające dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania na jego obecnym etapie. Przede wszystkim stopień natężenia przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania sprzeciwia się uznaniu, że prawidłowy tok postępowania należycie zabezpieczą środki o charakterze nieizolacyjnym. Tak więc mimo, że w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Rejonowy istotnie nie napisał dlaczego nie uznał za wystarczające zastosowania środka zapobiegawczego o charakterze wolnościowym, do czego obligowała go treść art. 251 $ 3 k.p.k., to jednak uchybienie to nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia, skoro jedynie areszt tymczasowy mógł zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania. Kierując się powyższymi względami Sąd Odwoławczym na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k., orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 398/17 POSTANOWIENIE Dnia 1 czerwca 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym — Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Wiesław Pastuszak Protokolant st. sekr. Aneta Kaczyńska przy udziale Prokuratora - po rozpoznaniu w sprawie przeciwko J. W. oskarżonej o przestępstwo z art. 231 $ 1 kk zażalenia wniesionego przez oskarżyciela subsydiarnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 24 kwietnia 2017r. w przedmiocie nie uwzględnienia wniosku o zwolnienie od opłaty na podstawie art. 437 $ 1 kpk postanawia uchylić zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie art. 623 kpk nie uwzględnił wniosku oskarżyciela subsydiarnego o zwolnienie go od opłaty. Na to postanowienie zażalenie złożył oskarżyciel subsydiarny, który zarzucając błędy w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie przepisów postępowania (art. 623, 624 kpk) wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zwolnienie go od uiszczenia opłaty. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Wniesienie zażalenia skutkowało koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji. Tym samym odnoszenie się do argumeniacji zaprezentowanej przez skarżącego jest w tym przypadku bezprzedmiotowe. Na wstępie zważyć należy, iż procedowanie w kwestii związanej z opłatą od subsydiarnego aktu oskarżenia od początku było wadliwe. Już bowiem na etapie wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia ujawniły się okoliczności, które uniemożliwiały uznanie tejże skargi jako dopuszczalnej z mocy ustawy. Zgodnie z treścią art. 55 $ 1 kpk w razie powtórnego wydania postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania w wypadku, o którym mowa w art. 330 $ 2 kpk, pokrzywdzony może w terminie miesiąca od doręczenia mu zawiadomienia o postanowieniu wnieść akt oskarżenia do sądu, dołączając po jednym odpisie dla każdego oskarżonego oraz dla prokuratora. W świetle powyższego przepisu oczywistym jest, że subsydiarny akt oskarżenia jest dopuszczalny, gdy wydane są dwie tożsame decyzje o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania. W realiach sprawy niniejszej natomiast taka sytuacja nie wystąpiła, bowiem wydano jedynie postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w dniu 23 lutego 2016r. (PR 4 Ds.140.2016), która to decyzja wskutek jej zażalenia została utrzymana w mocy przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 15 września 2016r. (IX Kp 151/16). W związku z powyższym — wobec nie spełnienia przesłanek z art. 55 $ 1 kpk w zw. zart. 330 $ 2 kpk — subsydiarny akt oskarżenia nie powinien być przyjęty z uwagi na jego niedopuszczalność z mowy ustawy. Konkludując stwierdzić należy, iż wszelkie czynności Sądu, w tym również zaskarżona decyzja w kwestii opłaty była niedopuszczalna. Konsekwencją powyższego jest konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia. Mając na uwadze zaprezentowaną powyżej argumentację Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V IKz 323/17 . POSTANOWIENIE Dnia 4 maja 2017 t. Sąd Oktęgowy w Lublinie w V Wydziale Katnym - Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Artur Makuch Ptotokolant: st. sekt. sąd. Aneta Kaczyńska przy udziale prokuratora Wiesława Greszty po tozpoznaniu w sprawie ptzeciwko M. B., s. W., urodz. ... t. w W. podejrzanemu o przestępstwo z art. 231 $ 2 k.k. iinne zażalenia z dnia 10 kwietnia 2017 t. wniesionego przez podejrzanego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 21 kwietnia 2017 1. w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania w sprawie IV Kp 225/17 na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia 1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że z jego podstawy prawnej wyeliminować ptzepis art. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k.; II. w pozostałym zakresie zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskatżoaym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie att. 249 $ 1 k.pik., att. 258 $ 1 pkt 2i $ 2 k.pik. zastosował wobec M. B. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego atesztowania na okres trzech miesięcy, tj. do dnia 12 lipca 2017 t., godz. 17:55. Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca podejrzanego. Obrońca zaskatżonemu orzeczeniu zarzucił natuszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść postanowienia, a mianowicie: - att. 249 $ 1 k.p.k. poptzez przyjęcie, że konieczne jest stosowanie wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego atesztowania, mimo że nie istnieją okoliczności wskazujące na istnienie zagtożeń dla prawidłowego toku postępowania, a tym bardziej nie ma uzasadnionych obaw matactwa. Podejtzany M. B. ptzyznał się do przedstawionego mu zarzutu oraz potwietdził zeznania złożone przez świadka K. M., - art. 257 $ 1 k.p.k. poprzez uznanie, iż nieizolacyjne środki zapobiegawcze nie dają gwarancji zabezpieczenia ptawidłowego toku postępowania, mimo iż w niniejszej sprawie wystarczające jest zastosowanie innego nieizolacyjnego środka zapobiegawczego, - att. 258 $ 2 k.p.k. polegający na przyjęciu, że stanowiąca przesłankę o wyjątkowym charakterze groźba sutowej katy przemawia za stosowaniem środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, w sytuacji gdy w okolicznościach niniejszej sprawy nie można przyjąć, że surowa kara będzie wymietzona, | - att. 259 $ 112 k.p.k. poprzez uznanie, iż zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci tymczasowego aresztowania nie pociąga wyjątkowo ciężkich skutków dla podejrzanego lub jego najbliższej rodziny, natomiast konkubina M. B. jest w zagrożonej ciąży, a pozbawienie podejtzanego wolności spowoduje u niego i jego todziny znaczne ptoblemy finansowe. Ponadto uznano, iż wobec podejrzanego nie zostanie wymierzona kata pozbawienia wolności w watunkowym zawieszeniem jej wykonania, natomiast $ 2 art. 259 k.p.k. przewiduje niezastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania także w przypadku szansy na wymieczenie łagodniejszej kary. W związku z powyższym na podstawie art. 427 $ 1 k.p.k. i art. 437 $ 2 k.p.k. wniósł o uchylenie postanowienia w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci | tymczasowego atesztowania wobec podejtzanego M. B. ewentualnie o zmianę postanowienia o zastosowaniu wobec podejrzanego M. B. tymczasowego atesztowania poprzez zastosowanie wobec podejtzanego M. B. środka zapobiegawczego w postaci potęczenia majątkowego w wysokości ustalonej przez Sąd bądź innego środka o charaktetze wolnościowym. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem uznał, iż w realiach tej sprawy zachodzi konieczność zastosowania względem M. B. środka zapobiegawczego o chataktetze izolacyjnym. Odnosząc się do przesłanek stosowania tego środka to niewątpliwie spełniona została ta podstawowa z att. 249 $ 1 k.p.k. oraz szczególna z art. 258 $ 2 k.p.k. Podkreślenia wymaga, iż dowody zgtomadzone w sprawie, w tym wyjaśnienia podejrzanego ptzyznającego się do popełnienia zarzuconego mu czynu, na obecnym etapie postępowania wskazują na duże — w rozumieniu att. 249 $ 1 k.p.k. — ptawdopodobieństwo popełnienia przez M. B. zarzuconego mu przestępstwa. Nie ulega wątpliwości, iż owe dowody będą przedmiotem szczegółowej oceny sądu tozpoznającego tę sprawę merytorycznie, zaś sąd odwoławczy oceniając zasadność stosowania śtodka zapobiegawczego bada jedynie czy zebrane w sprawie dowody wskazują na duże ptawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa, bazując na ich prostej wymowie. Ponieważ zezwala ona na takie wnioskowanie, istnienie przesłanki z att. 249 $ 1 k.p.k. jest niewątpliwe. Odnosząc się zaś do przesłanek szczególnych stosowanie tymczasowego aresztowanie wobec podejrzanego to rację bytu ma także przesłanka z att. 258 $ 2 k.p.k. Podejrzanemu zatzuca się bowiem popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z att. 231 $ 2 k.k. w zb. z art. 228 $ 3 k.k., który zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 10, co przy uwzględnieniu charakteru tego czynu, jego znacznej społecznej szkodliwości, todzaju natuszonych dóbr ptawnych uprawnia do wnioskowania o sutowości gtożącej podejrzanemu katy. Zwtócić należy przy tym uwagę, iż zgodnie z art. 258 $ 2 k.p.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym jeżeli podejtzanemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagtożonego katą pozbawienia wolności, któtej górna granica wynosi co najmniej 8 lat potrzeba zastosowania tymczasowego atesztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona gtożącą podejtzanemu rzeczywiście surową katą. Co więcej, obawa podjęcia przez podejtzanego działań mogących wpłynąć destabilizująco na tok postępowania nie musi wiązać się z już dokonanymi działaniami podejrzanego. Wówczas byłaby już tmowa o ich podjęciu, nie zaś o samej obawie. Przy czym, okoliczność, że podejrzany złożył w sprawie wyjaśnienia w żaden sposób nie gwarantuje, iż na dalszym etapie postępowania nie będzie on utrudniał toku procesu. Natomiast brak jest podstaw do przyjęcia, że zachodzi w niniejszej sprawie uzasadniona obawa uttudniania przez podejrzanego postępowania w sposób, o którym mowa w art. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k. Obawa taka wynikać musi z konktetnych okoliczności stwietdzonych w sprawie. Konkretne dowody, czy choćby poszlaki, muszą wskazywać na możliwość nakłaniania ptzez oskarżonego do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień. Sąd Rejonowy wytmieniony ptzepis wskazał w podstawie prawnej postanowienia, dając tym samym wyraz przekonaniu, że zachodzi w tealiach niniejszej sprawy okteślona w mim przesłanka stosowania ścodków zapobiegawczych, jednak stanowiska swojego w tej kwestii w żaden sposób nie uatgumentował. Sąd odwoławczy natomiast tego todzaju okoliczności nie dostrzegł. Z tych względów zasadnym było wyeliminowanie przepisu art. 258 $ 1 pkt 2 k.p.k. z podstawy prawnej postanowienia. Mimo tego, Sąd Oktęgowy podziela pogląd, że wyłącznie tymczasowe aresztowanie może w sposób właściwy zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania. Wbrew stanowisku obtońcy, dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania nie byłoby wystarczające zatem skorzystanie przez Sąd Rejonowy z możliwości orzeczenia środka zapobiegawczego o chataktetze nieizolacyjnym lub z kombinacji takich środków. Podkteślić należy, iż postępowanie przygotowawcze w niniejszej sprawie znajduje się w początkowej fazie, nadto istnieje konieczność przeptowadzenia dalszych czynności ptocesowych. Tym samym decyzję Sądu I instancji uznać należy za trafną, bowiem powyższa argumentacja dowodzi, iż jedynie tymczasowe atesztowanie jest w stanie prawidłowo zabezpieczyć dalszy tok postępowania, zaś łagodniejsze środki na tym etapie postępowania nie byłyby wystarczające. Nie ma wiec podstaw do tego by przyjąć, iż Sąd mesiti natuszył w tym zakresie art. 257 $ 1 k.p.k. Sąd Rejonowy słusznie uznał ponadto, że w realiach tej sprawy nie zachodzą tak wyjątkowe i szczególne okoliczności, o jakich mowa w att. 259 $ 1 k.p.k., które nakazywałyby odstąpienie od stosowania w niniejszej sptawie tymczasowego aresztowania. Nie istnieją bowiem tego rodzaju okoliczności, które mogłyby świadczyć o tym, że pobyt w areszcie śledczym spowodowałby dla życia lub zdrowia podejtzanego poważne niebezpieczeństwo lub pociągnął dla niego lub jego najbliższej todziny wyjątkowo ciężkie skutki. Nie może także stanowić takiej okoliczności konieczność wykonywania opieki przez podejrzanego nad partnerką. Należy bowiem wskazać, iż opieką tą mogą zająć się osoby dla podejrzanego najbliższe bądź też wyspecjalizowane jednostki państwowe. Przy czym, okoliczność, że na podejrzanym ciążą zobowiązania finansowe, których M. B. z powodu izolacji penitencjatnej nie będzie mógł spłacać jest normalną konsekwencją jego postępowania, z którą winien się liczyć wchodząc w konflikt z prawem i popełniając przestępstwo. Za co najmniej przedwczesne uznać należy na obecnym etapie procesu ptzekonanie obrońcy o istnieniu w tej sprawie przesłanek z att. 259 $ 2 k.p.k. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Oktęgowy otzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 169/17 POSTANOWIENIE Dnia 6 kwietnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Beata Garczyńska Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie P. B. i in. oskarżonych subsydiarnym aktem oskarżenia o czyn z art. 231 $ 1 k.k. i in. zażalenia wniesionego w dniu 25 listopada 2016 roku przez pełnomocnika oskarżycielki subsydiarnej M. Ł. na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 2 listopada 2016 roku — sygn. aktIV K 92/16 w przedmiocie zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia: zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. zasądził od oskarżycielki subsydiarnej M. Ł. na rzecz oskarżonych P. B. i G. A. kwotę po 1000 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu. Na powyższe orzeczenie zażalenie złożył pełnomocnik oskarżycielki subsydiarnej, który zaskarżył powyższe rozstrzygnięcie w całości i zarzucił rażącą obrazę przepisów postępowania tj. art. 632 pkt | w zw. z art. 640 k.p.k., która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd l instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego - oskarżyciel prywatny, a w razie pojednania się stron - oskarżyciel i oskarżony w zakresie przez siebie poniesionym, jeżeli strony w zawartej ugodzie nie uregulowały tego inaczej. Powyższy przepis w myśl art. 640 $ 1 k.p.k. znajduje odpowiednie zastosowanie w sprawach z oskarżenia publicznego, w których akt oskarżenia wniósł oskarżyciel posiłkowy. Do kosztów procesu należą natomiast koszty sądowe oraz uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika (art. 616 $ 1 k.p.k.). W niniejszej sprawie postanowieniem z dnia 17 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie umorzył postępowanie w niniejszej sprawie, na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k. Postanowienie to jest prawomocne. Jak wynika zaś z oświadczeń oskarżonych i przedłożonych paragonów (k. 194, 196) oskarżeni G. A. i P. B. ponieśli w związku z prowadzonym postępowaniem koszty obrony z wyboru w wysokości po 1000 zł. Wskazać należy, że adw. Andrzej Maleszyk zostały ustanowiony obrońcą G. A. 1 P. B. w dniu 5 maja 2016 roku (k. 60, 61) i reprezentował oskarżonych w postępowaniu przed Sądem I instancji, składając pisma procesowe i uczestnicząc w posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2016 roku. W tej sytuacji nie ma racji skarżący kwestionując trafność wydanego rozstrzygnięcia oraz wysokość przyznanej stawki wynagrodzenia. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy powołanych na wstępie przepisów i prawidłowo uznał, iż poniesienie przez oskarżonych kosztów obrony zostało w sposób należyty udokumentowane. Przedstawione paragony nie budzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności. Nadto poniesienie wykazanych nimi wydatków wynika także z oświadczeń złożonych przez oskarżonych, co do których brak jest jakichkolwiek podstaw do ich skutecznego zakwestionowania. Tymczasem zgodnie z $ 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz..1800) wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich może zawierać oświadczenie o wysokości kosztów obciążających stronę z tytułu wynagrodzenia adwokata. W braku takiego oświadczenia, opłatę ustala się w wysokości odpowiadającej stawce minimalnej, chyba że okoliczności określone w $ 15 ust. 3 przemawiają za innym jej ustaleniem. Mając powyższe w polu widzenia, wskazać należy, iż stwierdzone załączonymi paragonami kwoty wynagrodzenia obrońcy mieszczą się w granicach określonych w $ 15 ust. 3 w/w rozporządzenia i nie przekraczają sześciokrotności stawki minimalnej wskazanej w $ 11 ust. I pkt 1 tego rozporządzenia. Dodać należy, iż $ 17 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, nr 1800) wyraźnie stanowi, że za obronę lub reprezentowanie w tym samym postępowaniu kilku osób pobiera się opłatę od każdej z tych osób. Uzasadnione wydatki stron z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika dotyczą wszak kosztów związanych z ustanowieniem zastępstwa procesowego przez każdego oskarżonego. Należy zatem odmówić racji przeciwnym w tym względzie twierdzeniom skarżącego. W świetle tych okoliczności Sąd II instancji stwierdził, iż zasądzenie kwoty w żądanej wysokości było prawidłowe i zasadne. Brak jest zatem podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego postanowienia. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. $ygn. akt XI Ka 509/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 sierpnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Artur Achrymowicz Sędziowie SSO Włodzimierz Śpiewla SSO Elżbieta Wierzchowska (spr.) Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Radek przy udziale Prokuratora Małgorzaty Mincewicz- Sławek po rozpoznaniu dnia 8 sierpnia 2017 roku sprawy .P. J. syna J. i I. z domu A. ur. (...) w M. oskarżonego z art. 231 $ 2 kk na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 31 marca 2017 roku sygn. akt II K 786/16 l. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 100 (sto) złotych opłaty oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków. Włodzimierz Śpiewla Artur Achrymowicz Elżbieta Wierzchowska Sygn. akt XI Ka 200/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 maja 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca SSO Elżbieta Daniluk Sędziowie SO Artur Achrymowicz (spr.) SO Elżbieta Wierzchowska p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski przy udziale Prokuratora Adama Hunka po rozpoznaniu dnia 9 maja 2017r. sprawy R. M. (2) urodzonej (...) w R. c.Z.iK.zd.8. oskarżonej o czyn z art. 231 8 1 k.k. i innych na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 12 stycznia 2017r. sygn. akt IT K 767/14 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1. uznaje oskarżoną za winną zarzuconych jej czynów, z tym, iż przyjmuje, że stanowią one wypadki mniejszej wagi: w pkt, I — z art, 271 8 2 K.k. w pkt. II - z art. 271 $ 2 Kik. w zw. zart. 12 K,k. 2. na mocy art. 66 $ 1 K.k. postępowanie warunkowo umarza; 3. w oparciu o art. 67 $ 1 K.k. ustala roczny okres próby; 4. zwalnia oskarżoną od poniesionych w I instancji wydatków. JI Zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych opłaty za obie instancje oraz zwrot poniesionych w postępowaniu odwoławczym wydatków w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych. Artur Achrymowicz Elżbieta Daniluk Elżbieta Wierzchowska Sygn. akt XI Ka 889/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Daniluk Sędziowie SSO Artur Achrymowiez SSR del. do SO Marta Śmiech (spr.) Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Radek przy udziale Prokuratora Andrzeja Matysiewicza po rozpoznaniu dnia 9 lutego 2017 roku sprawy T. O. syna M. i K. z domu Ł. ur. (...) wR., P. W. syna K. 1 H. z domuJ. ur. (...) w B. oskarżonych o czyny z art. 231 $ 1 k.k. w zb. z art. 216 $ 1 k.k. w zb. z art. 21781 k.k. w zw. z art. 118 2 k.k.; na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 13 czerwca 2016 roku sygn. akt VII K 3/15 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonych T. O. i P. W. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania Artur Achrymowicz Elżbieta Daniluk Marta Śmiech Sygn. akt XI Ka 120/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 kwietnia 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: ; Przewodniczący SSO Artur Achrymowicz (spr.) Sędziowie SO Dorota Dobrzańska SO Krzysztof Wojtaszek p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski przy udziale Prokuratora Michała Blajerskiego po rozpoznaniu dnia 13 kwietnia 2017r. sprawy M. B. (1) urodzonego (...) w C. s. E.i W. zd.Z. oskarżonego o czym z art. 231 $ 1 k.k. i art. 266 5 2 k.k. iinnych na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie z dnia 26 października 2016r. sygn. akt II K 450/15 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Dorota Dobrzańska Artur Achrymowicz Krzysztof Wojtaszek Sygn. akt XI Ka 372/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 czerwca 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca SSO Katarzyna Żmigrodzka (spr.) Sędziowie SO Ewa Bogusz-Patyra SO Krzysztof Wojtaszek p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski przy udziale Prokuratora Mariusza Semeniuka po rozpoznaniu dnia 13 czerwca 2017r. sprawy A. O. urodzonego (...) w W.s.C. iE. zd.S. oskarżonego o czyn z art. 231 $ 1 k.k. i innych na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 2 lutego 2017r. sygn. akt II K 78/15 1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżyciela subsydiarnego L. G. na rzecz oskarżonego 1230 (tysiąc dwieście trzydzieści) złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym; II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S$. B. — Kancelaria Adwokacka w Ł. 516 (pięćset szesnaście) złotych 60 groszy tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udziełonej z urzędu oskarżyciełowi subsydiarnemu w postępowaniu odwoławczym; TV. wydatkami postępowania odwoławczego obciąża oskarżyciela subsydiarnego zaś zwalnia go od opłaty za drugą instancję oraz wydatków w zakresie wykonanego zastępstwa procesowego przed Sądem Odwoławczym. Ewa Bogusz-Patyra Katarzyna Żmigrodzka Krzysztof Wojtaszek
oki-00000240817121648.pdf	Sygn. akt IV K 427/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie IV Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca Sędzią SO Ewa Górska-Wójcik Protokolant Joanna Basak, sekretarz sądowy Tomasz Sala przy udziale Prokuratora: Krzysztofa Kamińskiego, Aldony Stefańczak, Doroty Olszewskiej po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r., 09 kwietnia 2015 r., 25 czerwca 2015 r., O6.sierpnia 2015 r., 21 września 2015 r., 26 października 2015 r., 12 listopada 2015 r., 9 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r., 9 marca 2016 r., 21 kwietnia 2016 r., 30 maja 2016 r., 7 lipca 2016 r., 28 lipca 2016 r., 8 sierpnia 2016 r., 27 października 2016 r., 1o listopada 2016 r., 24 listopada 2016 r., 16 stycznia 2017 r., 13 lutego 2017 1., sprawy: l. B. K, syna $,iE. z domu K,, ur. (..)wL., oskarżonego o to, że : 1) w okresie od grudnia 2010 r. do 22 stycznia 2014r. w L., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na stosowaniu przemocy, kierowaniu gróźb bezprawnych, propagowaniu faszyzmu, nawoływaniu do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych i wyznaniowych oraz zniewaźaniu z tych powodów innych osób w ten sposób, że akceptując cele grupy, wykonywał zlecone lub przyjęte w ramach grupy zadania i czynności umożliwiające realizację celów grupy, dla których została zorganizowana, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 258 $1 kk, 2) w nocy z 14 na 15 kwietnia 2013 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K K (WiK. K. (2), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscu publicznym w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty zawierające treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunek T. P. i 8, P., symbol totalitarnego ustroju państwa w postaci sierpa i młota oraz napis m. in, w brzmieniu „Z ojca na syna w rolach głównych T. P,19.P.” — (...), znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art, 256 $ 11 $ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. $ 2 kk w zw.z art. 65 $1 kk, 3) w dniu 12 września 2013 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), K. K. (2)iŁ.P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych, a także do popełnienia zbrodni oraz występku w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty z wezwaniem : cyt. „PALIĆ! WIESZAĆ! WYSTERYLIZOWAĆ!, atakże z wizerunkiem m. in. redaktor naczelnej Gazety (...) oznaczonej gwiazdą D., opatrzone tekstem „L., obudźmy martwe place!”, jaki zawierające treści graficzne w postaci szczurów symbolizujących osoby narodowości żydowskiej na tle bramy kamienicy oznaczonej gwiazdą D., znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $1i 8 2 kk w zb. z art. 255 $1 kk w zb. z art. 255 $ 2 kkw zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 $ 2 kle w zw. z art. 65$1 kk, 4) w dniu 28 października 2013 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K K (0), KK. 2)i Ł..P., dokonał pomówienia Prezydenta Miasta L. — K. Ż. o propagowanie aborcji i określone preferencje seksualne w ten sposób, że rozmieścił na wiatach przystankowych Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. zo. o.wL. plakaty zawierające wizerunek Prezydenta Miasta L. — K. Ż., opatrzone napisami propagującymi aborcję i wskazującymi na preferencje seksualne osoby na nich przedstawionej, których treść określająca takie postępowanie i właściwości osoby mogła poniżyć K. Ż. w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania urzędu Prezydenta Miasta L., jak też zawierających logotyp Stowarzyszenia (...), rozpowszechniając w ten sposób bez uprawnienia cudzy utwór graficzny, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 $ 1 kk w zbiegu z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 65 $1kk, 5) w nocy z 7 na 8 stycznia 2014 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K (1), K. K. (2) i £. P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnic narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił banery o treści : „Syjoniści W. z L. STOP”, „Aryjski L. Nasze Ulice (...)” oraz plakaty zawierające treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunki 6 osób z symbolami gwiazdy D., symbolem totalitarnego ustroju państwowego w postaci sierpa i młota oraz napisami „ Gazeta (...), Stalinowski Głos w (...), IV Władza B.”, znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 i $ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 65 $1 kk, 6) w nocy z 19/20 stycznia 2014 r. w miejscowości T., woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i'w porozumieniu z Ł. P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych oraz znieważył mural upamiętniający obóz pracy założony przez hitlerowskie Niemcy w T. w ten sposób, że zamalował fragment muru zawierający murale oraz namalował symbol państwa żydowskiego, powodując straty w kwocie 700 zł na szkodę Stowarzyszenia (...) z siedzibą w T., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 kk w zb. z art. 261 kk w zb. z art. 288 $ 1 kk w zw. z art. 14 $ 2kkw zw. zart. 658$1kk, 7) w dniu 22 stycznia 2014 r. w L. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), K. K. (2) i Ł.P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że 'w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty o treści „Syjoniści W. z L.”, „Nasze Ulice! Nasze K.!”, jak i zawierające treści graficzne przedstawiające wizerunki 11 osób z symbolami gwiazdy D. i napisem na piersi jednej z tych osób „gwałcę małych chłopców”, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 8 11 8 2 kk w zb. z art. 257 kkw zw. zart. 11$ 2 kk zw. z art. 65 81 kk. U.K, K. (1), syna T. i A. z domu L., ur. (...) wL. oskarżonego o to, że : 8) w okresie od grudnia 2010 r. do 22 stycznia 2014 r. w L., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na stosowaniu przemocy, kierowaniu gróźb bezprawnych, propagowaniu faszyzmu, nawoływaniu do nienawiści na tle różnie narodowościowych, etnicznych i wyznaniowych oraz znieważaniu z tych powodów innych osób w ten sposób, że akceptując cele grupy, wykonywał zlecone lub przyjęte w ramach grupy zadania i czynności umożliwiające realizację celów grupy, dla których została zorganizowana, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 258 $ 1 kk, 9) w dniu 3 września 2012 r. w Ł,, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscu publicznym w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty zawierające treści graficzne i słowne przedstawiające zniekształcony wizerunek T. P., budynek Bramy Grodzkiej w L. z umieszczoną flagą Izraela i napisem (...) oraz napis m.in. w brzmieniu TEATR NN NERWICA NATRĘCTW, (...)! (...), znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $1i $ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 8 2 kk w zw, z art, 65 $1 kk, 10) w nocy 14 na 15 kwietnia 2013 r. w L., działającw zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie iw porozumieniu z B. K.iK, K. (2), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscu publicznym w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty zawierające treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunek T. P.iS. P., symbol totalitarnego ustroju państwowego w postaci sierpai młota oraz napis m.in. wbrzmieniu „Z ojca na syna w rolach głównych T.P.i8.P.* -- (...), znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1i 8 2 kk w zb, z art. 257 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 65 $1 kk, " 11) w dniu 12 września 2013 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K. i KK. (2), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych, a także do popełnienia zbrodni oraz występku w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty z wezwaniem: cyt. „PALIĆ! WIESZAĆ! WYSTERYLIZOWAĆ!, a także z wizerunkiem m, in. redaktor naczelnej Gazety (...) oznaczonej gwiazdą D., opatrzone tekstem „L., obudźmy martwe place!” jak i zawierające treści graficzne w postaci szczurów symbolizujących osoby narodowości żydowskiej na tle bramy kamienicy oznaczonej gwiazdą D., znięważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 i 8 2 kk w zb. z art. 255 $ 1 kk w zb. z art. 25582 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 6581 kk, 12) w okresie od stycznia 2013 r. do dnia 28 października 2013 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K,, K. K. (2)i Ł.P., dokonał pomówienia Prezydenta Miasta L. — K. Ż. o propagowanie aborcji i określone preferencje seksualne poprzez zlecenie ustalonej osobie wyprodukowanie plakatu zawierającego wizerunek Prezydenta Miasta L. — K. Ż., opatrzony napisami propagującymi aborcję i wskazującymi na preferencje seksualne osoby na nich przedstawionej, którego treść określająca takie postępowanie i właściwości osoby mogła poniżyć K, Ż. w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania urzędu Prezydenta Miasta L., jak też zawierającego logotyp Stowarzyszenia (...), który to plakat w godzinach nocnych 28 października 2013 r. rozmieścił na wiatach przystankowych Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z 0. 0. w L., rozpowszechniając w ten sposób bez uprawnienia cudzy utwór graficzny, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 $ 1 kkw zbiegu z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) w zw, z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 65 $ 1 kk. 13) w nocyz7 na 8 stycznia 2014 roku w L., działającw zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnieiw porozumieniu zB. K., K. K. (2)iŁ.P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił banery o treści „Syjoniści W. z L. STOP”, „Aryjski L. Nasze Ulice (...)” oraz plakaty zawierające treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunki 6 osób z symbolami gwiazdy D., symbolem totalitarnego ustroju państwowego w postaci sierpa i młota oraz napisami „* Gazeta (...), Stalinowski Głos w (...), IV Władza B.”, znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $1i$ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. zart. 11 $2 kk zw. z art. 65 $1 kk, 14) w dniu 22 stycznia 2014 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K., K. K. (2) 1 Ł. P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnic narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty o treści „Syjoniści W. z L.”, „Nasze Ulice! Nasze K.!”, jaki zawierające treści graficzne przedstawiające wizerunki 11 osób z symbolami gwiazdy D. i napisem na piersi jednej z tych osób „gwałcę małych chłopców”, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 i $ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 8 2 kk w zw. z art. 65 $1 kk. ILK. K. (2), syna E. i Z, z domu R. ur. (..)wL. oskarżonego o to,że: 45) w okresie od grudnia 2010 r. do 22 stycznia 2014 r., w L., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na stosowaniu przemocy, kierowaniu gróźb bezprawnych, propagowaniu faszyzmu, nawoływaniu do nienawiści na tle różnie narodowościowych, etnicznych i wyznaniowych oraz znieważaniu z tych powodów innych osób w ten sposób, że akceptując cele grupy, wykonywał zlecone lub przyjęte w ramach grupy zadania i czynności umożliwiające realizację celów grupy, dla których została zorganizowana, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 258 $ 1 kk, 16) w okresie od grudnia 2010 roku do dnia 3 września 2012 roku, daty bliżej nieustalonej, w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że wyprodukował plakat zawierający treści graficzne i słowne przedstawiające zniekształcony wizerunek T. P., budynek Bramy Grodzkiej w L. z umieszczoną flagą Izraela i napisem (...) oraz napis m. in. w brzmieniu TEATR NN NERWICA NATRĘCTW, (...)! (...)!”, a następnie przekazał go w celu rozpowszechnienia poprzez umieszczenie w miejscach publicznych, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 i 8 2 kk w zb. z art, 257 kk w zw, z art, 11 $ 2 kk zw. z art. 65 $1 kk, 47) w okresie od grudnia 2010 roku do dnia 15 kwietnia 2013 roku, daty bliżej nieustalonej w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K. i K, K. (1), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że wyprodukował plakat zawierający treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunek T. P, i $, P., symbol totalitarnego ustroju państwowego w postaci sierpa i młota oraz napis m.in. w brzmieniu „Z ojca na syna w rolach głównych T.P.iS.P.”— (...), a następnie przekazał go w celu rozpowszechnienia poprzez umieszczenie w miejscach publicznych, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 8 1 i$ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw, z art, 11 $ 2 kk w zw. z art. 65 $1kk, 18) w okresie od grudnia 2010 roku do dnia 12 września 2013 roku, daty bliżej nieustalonej, w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K., K. K. ) i Ł.P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych, a także do popełnienia zbrodni oraz występku w ten sposób, że wyprodukował plakat z wezwaniem: cyt. „PALIĆ! WIESZAĆ! WYSTERYLIZOWAĆ!, a także z wizerunkiem m. in, redaktor naczelnej Gazety (...) oznaczonej gwiazdą D., opatrzony tekstem „L., obudźmy martwe place!”, jak i zawierający treści graficzne w postaci szczurów symbolizujących osoby narodowości żydowskiej na tle bramy kamienicy oznaczonej gwiazdą D., a następnie przekazał go w celu rozpowszechnienia poprzez umieszczenie w miejscach publicznych, znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 11 $ 2 kk w zb. z art. 255 $ 1 kk w zb. z art. 255 $ 2 kkw zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 65 $1 kk, 19) w okresie od stycznia 2013 r. do dnia 28 października 2013 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K,, K. K. 6) i Ł.P., dokonał pomówienia Prezydenta Miasta L. — K. Ż. o propagowanie aborcji i określone preferencje seksualne poprzez wyprodukowanie i przekazanie w celu rozpowszechnienia plakatu, rozmieszczonego następnie na wiatach przystankowych Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. 0. w L., na którym zawarł wizerunek Prezydenta Miąsta L. — K. Ż., opatrzony napisami propagującymi aborcję i wskazującymi na preferencje seksualne osoby na nich przedstawionej, a których treść określająca takie postępowanie i właściwości osoby mogła poniżyć K. Ź. w opinii publicznej i narazić ha utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania urzędu Prezydenta Miasta L., a nadto umieszczając na w/wym. plakacie logotyp Stowarzyszenia (...) w L. rozpowszechnił bez uprawnienia cudzy utwór graficzny, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 $ 1 kkw zbiegu z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekstjednolity Dz. U. z 2006 r,, Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art, 65 $ 1 kk, 20) w okresie od grudnia 2010 r. do dnia 8 stycznia 2014 r., daty bliżej nieustalonej, w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K., K. K. (1) i Ł. P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że wyprodukował plakat zawierający treści graficznei słowne przedstawiające wizerunki 6 osób z symbolami gwiazdy D., symbolem totalitarnego ustroju państwowego w postaci sierpa i młota oraz napisami „ Gazeta (...), Stalinowski Głos w (...), TV Władza B.”, a następnie przekazał go w celu rozpowszechnienia poprzez umieszczenie w miejscach publicznych, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, " tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $1i 8 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 118 2 kk w zw. z art. 65 $1 kk, | 24) w okresie od grudnia 2010 roku do dnia 22 stycznia 2014 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie iw porozumieniu z B. K., K. K. G)iŁ.P., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że wyprodukował plakat o treści „Syjoniści W. z L. *, „Nasze Ulice! Nasze K.!” oraz zawierający treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunki 11 osób z symbolami gwiazdy D. z napisem na piersi jednej z tych osób „gwałcę małych chłopców”, a następnie przekazał go w celu rozpowszechnienia poprzez umieszczenie w miejscach publicznych, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 i $ 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art, 11 8 2 kk w zw. z art. 65$1 kk, 22) w dniu 23 stycznia 2014 r. w L., wbrew przepisom ustawy, posiadał 0,11 grama suszu ziela konopi innych niż włókniste, będące środkiem odurzającym grupy I-N i IV-N według załącznika nr 1 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 1. 0 przeciwdziałaniu narkomanii, który przechowywał w miejscu swojego zamieszkania, umieszczony woreczku foliowym z zapięciem strunowym, przy czym czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 124). IV. Ł. P. syna W.i T. z domu G., ur. (...) wL., oskarżonego o to, że: 23) w okresie od grudnia 2010 r. do dnia 22 stycznia 2014 r. w L., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na stosowaniu przemocy, kierowaniu gróźb bezprawnych, propagowaniu faszyzmu, nawoływaniu do nienawiści na tle różnie narodowościowych, etnicznych i wyznaniowych oraz znieważaniu z tych powodów innych osób w ten sposób, że akceptując cele grupy, wykonywał zlecone lub przyjęte w ramach grupy zadania i czynności umożliwiające realizację celów grupy, dla których została zorganizowana, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 258 $ 1 kk, 24) w dniu 12 września 2013 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K., K. K. (WIK. K. (2), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnic narodowościowych i wyznaniowych, a także do popełnienia zbrodni oraz występku w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił plakaty z wezwaniem : cyt. „PALIĆ! WIESZAĆ! WYSTERYLIZOWAĆ!, a także z wizerunkiem m.in. redaktor naczelnej Gazety (...) oznaczonej gwiazdą D., opatrzone tekstem „L., obudźmy martwe place!”, jak i zawierające treści graficzne w postaci szczurów symbolizujących osoby narodowości żydowskiej na tle bramy kamienicy oznaczonej gwiazdą D., znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $118 2 kk w zb. z art. 255 8 1 kk w zb. z art. 255 8 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art, 65$1kk, 25) w dniu 28 października 2013 r. w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K., K. K. () 1 KK. (2), dokonał pomówienia Prezydenta Miasta L. — K. Ż. o propagowanie aborcji i określone preferencje seksualne w ten sposób, że rozmieścił na wiatach przystankowych Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z0,0. w L. plakaty zawierające wizerunek Prezydenta Miasta L. — K. Ż., opatrzony napisami propagującymi aborcję i wskazującymi na preferencje seksualne osoby na nich przedstawionej, których treść określająca takie postępowanie i właściwości osoby mogła poniżyć K, Ż. w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania urzędu Prezydenta Miasta L., jak też zawierających logotyp Stowarzyszenia (...), rozpowszechniając w ten sposób bez uprawnienia cudzy utwór graficzny, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 212 $ 1 kk w zbiegu z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity Dz. U, z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw. z art. 65$1 kk, 26) w Docy z 7 na 8 stycznia 2014 roku w L.., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B, K, K. K () i K. K. (2), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscach publicznych w celu rozpowszechnienia umieścił banery o treści „Syjoniści W. z L. STOP”, „Aryjski L. Nasze Ulice (...)* oraz plakaty zawierające treści graficzne i słowne przedstawiające wizerunki 6 osób z symbolami gwiazdy D., symbolem totalitarnego ustroju państwowego w postaci sierpa i młota oraz napisami „. Gazeta (...), Stalinowski Głos w (...), IV Władza B.”, znieważając tym samym publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 8 1 i 8 2 kk w zb, z art. 257 kk w zw, z art. 11 8 2 kk w zw. zart.65$ikk, 27) w nocy z 19/20 stycznia 2014 r. w miejscowości T., woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B, K., publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych oraz znieważył mural upamiętniający obóz pracy założony przez hitlerowskie Niemcy w T. w ten sposób, że zamalował fragment muru zawierający murale oraz namalował symbol państwa żydowskiego, powodując straty w kwocie 700 zł na szkodę Stowarzyszenia (...) z siedzibą w T., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 256 $ 1 kk w zb. z art. 261 kk w zb. z art, 288 $ 1 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk w zw.zart. 65$1kk, 28) w dniu 22 stycznia 2014 r. w L. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. K., K. R. (0 iK. K. (2), publicznie nawoływał do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych w ten sposób, że w miejscach publicznych w cełu rozpowszechnienia umieścił plakaty o treści „Syjoniści W. z L.”, „Nasze Ulice! Nasze K.I”, jaki zawierające treści graficzne przedstawiające wizerunki 11 osób z symbolami gwiazdy D. i napisem na piersi jednej z tych osób „gwałcę małych chłopców”, znieważając w ten sposób publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do narodowości żydowskiej, tj. o popełnienie przestępstwa ż art. 256 $ 1 i 8 2 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 82 kk w zw. z art. 65 $1 kk. V.RafałaMarcina I., syna T. i H. z domu P., ur. (...) w K,, oskarżonego o to,że: 29) w dniu 22 stycznia 2014 w L., działając w zamiarze, aby B. K,, K. K. G) i Ł. P. publicznie nawoływali do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych, swoim zachowaniem ułatwił im to, poprzez zorganizowanie środka transportu pozwalającego na ich przemieszczanie się w celu rozpowszechnienia i prezentowania plakatów o treści „Syjoniści W. z L.”, „Nasze Ulice! Nasze K.!”, jak i zawierających treści graficzne przedstawiające wizerunki 11 osób z symbolami gwiazdy D. i napisem na piersi jednej z tych osób „gwałcę małych chłopców” udostępniając do tego celu, należący do niego samochód m-ki S. (...) o ne rej (...), tj. o popełnienie przestępstwa z art. 18 $ 3 kk w zw. zart. 256 $1i8$2 kk. VI.M. W., syna J. i I. z domu K, ur. (...)wŁ,, oskarżonego o to, że : 30) w okresie od 5 grudnia 2013 roku do dnia 7 stycznia 2014 roku, daty bliżej nieustalonej, w Ł. i w L., działając w zamiarze, aby B. K., K. K. (0 i Ł. P. publicznie nawoływali do nienawiści na tle różnic narodowościowych i wyznaniowych, swoim zachowaniem ułatwił im to w ten sposób, że wyprodukował banery o treści : „Syjoniści W. z L. STOP”, „Aryjski L. Nasze Ulice (...)”, a następnie przesłał w celu ich rozpowszechnienia poprzez umieszczenie w miejscach publicznych, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 18 $ 3 kk w zw. z art. 256 $ 1 kk w zb. z art. 2568 2 kk w zw. z art. 11 $ 2 kk. K. K. G) i K. K. (2) uznaje za winnych tego, że w okresie od stycznia 2012 r. do 3 września 2012 r. w L., działając wspólniei w porozumieniu z nieustalonymi osobami, pomówili Dyrektora Ośrodka (...) w L. T. P. o takie postępowanie i właściwości, które mogły narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia tego Ośrodka w ten sposób, że zaprojektowali i wykonali plakaty przedstawiające zniekształcony wizerunek T. P. i umieścili na nich napisy: (...) i „Patriotyzm M.! M. Nowomową!”, które następnie zostały rozmieszczone na wiatach przystanków komunikacji miejskiej oraz na klatce schodowej w.miejscu zamieszkania pokrzywdzonego, tj. czynu z art, 212 $ 1 k.k. i za to na mocy art. 212 $1 k.k. w zw. zart. 33 $1i 3 k.k. wymierza im kary po 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych, a nadto Il. K. K. 1), B. K.i K. K. (2) uznaje za winnych tego, że w okresie od stycznia 2012 r. do 15 kwietnia 2013 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu pomówili Dyrektora Ośrodka (...) w L. T. P. i jego syna. P. otakie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć ich w opinii publicznej oraz narazić T. P. na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzenia tego Ośrodka w ten sposób, że zaprojektowali i wykonali plakaty przedstawiające wizerunki T. P. i S. P. i umieścili na nich napisy: „Z Ojca na Syna”, „W rolach głównych T. P.18.P.”, Ośrodek (...), (...), które następnie umieścili na wiatach przystanków komunikacji miejskiej oraz na drzwiach wejściowych klatki schodowej w miejscu zamieszkania T. P., tj. czynu z art. 212 $ 1 k.k. i za to na mocy art. 212 $ 1 k.k. w zw. z art. 33 $1i 3 k.k. wymierza im kary po 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych, a nadto K. K. 6) i K, K, (2) uznaje za winnych tego, że w okresie od stycznia 2012 r. do 12 września 2013 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami w celu rozpowszechniania wyprodukowali plakaty nawołujące do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych: z wizerunkiem redaktor naczelnej Gazety (...) oznaczonej G. D. i napisami: Manifest i Pierwsze dekrety (...) Komitetu (...)”, „L.. Obudźmy martwe place” oraz zawierające treści graficzne w postaci szczurów na tle bramy kamienicy oznaczonej G. D., a także plakaty zawierające groźbę bezprawną wobec grupy osób z powodu ich przynależności narodowej, politycznej i wyznaniowej z napisem „Palić! Wieszać! Wysterylizować!”, między innymi z wizerunkiem J. P., przekreślonym logo partii , (...)” i przekreśloną G. D., które następnie zostały rozmieszczone na wiatach przystanków komunikacji miejskiej, tj, czynu z art. 256 $ 2 k.k. w zw, z art. 119 $ 1 k.k. w zw. zart. 11 8 2 k.k. i zato na mocy art. 119 $ 1 k.k, w zw. zart, 11 $ 3 k.k. wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto Iv. K.K. G)iK. K. (2) uznaje za winnych tego, że w okresie od stycznia 2012 r. do 28 października 2013 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami pomówili Prezydenta Miasta L. K. Ż. o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania urzędu Prezydenta Miasta w ten sposób, że zaprojektowali i wykonali plakaty z wizerunkiem K. Ż. i umieścili na nich napisy: „Prezydent Miasta Pederasta”, (...), które następnie zostały rozmieszczone na wiatach przystanków komunikacji miejskiej, tj. czynu z art. 212 $ 1 k.k. f za to na mocy art. 212 8 1 k.k. w zw. z art. 33 8 1i 3 k.k, wymierza im kary po 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych, a nadto VA K. K. G) IM. W. uznaje za winnych tego, że w okresie od grudnia 201g r. do 7 stycznia 2014 r. w L. i Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, w celu rozpowszechniania wyprodukowali banery nawołujące do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych o treści: „Syjoniści W. z L. Stop”, „Aryjski L. Nasze Ulice (...)”, które następnie zostały umieszezone na barierkach wiaduktu kolejowego w L., tj. czynu z art. 256 $ 2 k.k, i zato na mocy art, 256 $ 2 kk, w zw. zart. 33 8113 k.k. wymierza M, W. 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych, a nadto VI. K. K GD IK. K. (2) uznaje za winnych tego, ze w okresie od stycznia 2012 r. do 7 stycznia 2014 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, w celu rozpowszechnienia wyprodukowali plakaty nawołujące do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych przedstawiające wizerunki sześciu osób z symbolem w postaci G. D. oraz napisami Gazeta (...), „Stalinowski Głos w (...)”, (...), które następnie zostały umieszczone na wiatach przystanków komunikacji miejskiej, tj. czynu z art, 256 $ 2 k.k. i za to na mocy art. 256 $ 2 k,k. w zw. zart. 33$1i3 k.k. wymierza K, K. (2) 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych, a nadto VII. K. K. 1), K. K. (2), Ł. P. i B. K. uznaje za winnych tego, że w okresie od stycznia 2012 r. do 22 stycznia 2014 r. w L. działając wspólnie. i w porozumieniu w celu rozpowszechniania wyprodukowali plakaty nawołujące do nienawiści na tle różnie narodowościowych i wyznaniowych, przedstawiające wizerunki jedenastu osób z symbolem G. D. oraz napisem na koszulce jednej z tych osób (...) oraz napisami: „Syjoniści W. z L.”, „Nasze Ulice (...)”, a następnie rozwiesili te plakaty na wiatach przystanków komunikacji miejskiej nawołując w ten sposób publicznie do nienawiści na tle różnie narodowóściowych i wyznaniowych i znieważając publicznie grupę osób z powodu ich przynależności do ńarodowości żydowskiej, tj. czynu art, 256 8 1i 2 k.k. w zb. z art. 257 k.k. w zw. zart. 11 $ 2 k.k. i za to na mocy art. 257 k.k. w zw. zart. 11 $ 3 k.k. wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto . VIII. B. K.i Ł, P. uznaje za winnych tego, że w nocy z 19 na 20 stycznia 2014 r. w miejscowości T. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu znieważyli mural upamiętniający obóz pracy założony przez hitlerowskie Niemcy w T. w ten sposób, że zniszczyli go zamalowując fragment muru zawierający murale oraz malując na nim symbol państwa żydowskiego, powodując tym straty w kwocie 700 złotych na szkodę Stowarzyszenia (...) z siedzibą w T., tj. czynu z art. 261 k.k. w zb. z art. 288 $ 1 k.k, w zw. zart, 11 $ 2 k.k. i za to na mocy art. 288 $ 1 k.k, wzw. zart. 118 3 k.k. wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 46 $ 2 k.k. orzeka od B, K. i Ł. P. na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w T. nawiązki w kwocie po 300 (trzysta) złotych, " a nadto odnośnie czynu K. K. (2) opisanego w punkcie 22 aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy, z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 124) postępowanie karne na podstawie art. 17 $ 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 18 2 k.k. umarza; odnośnie czynów przypisanych K. K. (4) w punktach V i VI przyjmuje, ż stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 $ 1k.k. i za to na mocy art, 256 $ 2 k.k. w zw. zart. 918 1 k.k. w zw. zart. 338 113 k.k. wymierza mu karę 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych; na podstawie art. 85 $ 1 k.k. i art. 86 $ 1 k.k. łączy orzeczone wobec K. K. (2) kary grzywny i wymierza mu karę łączną 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych; na podstawie art. 91 $ 2 k.k. łączy orzeczone wobec K. K. (1) kary grzywny i wymierza mu karę łączną 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych; na podstawi art, 85 $ 1 k.k. i art. 86 $ 1 k.k. łączy orzeczone wobec B. K. i Ł. P. kary pozbawienia wolności i wymierza im kary łączne po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 $ 1i 2 k.k. i art. 70 8 1 pkt 1 k.k, w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. orzeczone wobec K. K. (1), K. K. (2), Ł. P. i B. K. katy pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres lat 2 (dwóch); na podstawie art. 63 $ 1 k.k. na poczet orzeczonych kar grzywny zalicza B. K. i K. K. (4) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 stycznia 2014 r. do dnia 13 lutego 2014 r., zaś K. K. (2) od dnia 23 stycznia 2014 r. do dnia 13 lutego 2014 r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny; R. I. od dokonania czynu opisanego w punkcie 29 aktu oskarżenia uniewinnia i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa; B. K. od dokonania czynów opisanych w punktach 1, 3, 4, 5 aktu oskarżenia uniewinnia i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa, Ł. P. od dokonania czynów opisanych w punktach 23, 24, 25, 26 aktu oskarżenia uniewinniai kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa, K. K. (2) od dokonania czynu opisanego w punkcie 15 aktu oskarżenia uniewinnia i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa; K.K. (2) od dokonania czynu opisanego w punkcie 8 aktu oskarżenia uniewinnia i kosztami postępowania wtej części obciąża Skarb Państwa; zasądza od K. K. ()iK. K. (2) po 2500 (dwa tysiące pięćset) złotych, od B. K. 1500 (tysiąc pięćset) złotych, od Ł. P. 500 (pięćset) złotych, od M. W. 300 (trzysta) złotych tytułem częściowych kosztów sądowych, w pozostałej części zwalnia oskarżonych od ich uiszczenia i obciąża nimi Skarb Państwa,
oki-00000240817121804.pdf	Lublin, 7 czerwca 2017 r. Sygn. akt V Ka 426/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Anna Samulak Sędziowie : SO Marek Siwek SO Jacek Janiszek (spr.) Protokolant: sekr. sądowy Ewa Kruk po rozpoznaniu dnia 31 maja 2017 r. w Lublinie sprawy W. P. s. T. i Ky zd. Dz. urodzonego w Ad. oskarżonego z art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 12 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżycieli prywatnych i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód'w Lublinie z dnia 23 listopada 2016 r. sygn. akt IX K 339/14 l. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1. co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I na podstawie art. 17 $ 1 pkt 3 k.p.k. w zw. zart. 1 $ 2 k.k. postępowanie karne o ten czyn umarza; 2. na podstawie art. 17 $ I pkt 9 k.p.k. postępowanie karne o czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. II umarza; 3. uchyla orzeczenie o opłacie za I instancję oraz o zasądzeniu od oskarżonego na rzecz Ś. L. O. Z. T. $. w L. z siedzibą w R.P. zwrotu wydatków; II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; LIL. zasądza od oskarżycieli prywatnych: S. L. O.Z. T. S. w L. z siedzibą w R. P. oraz D. W. po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję. Jacek Janiszek Amna Samulak Marek Siwek Sygn. akt V Ka 1408/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Jacek Jariszek SO Wiesław Pastuszak SO Artur Ozimek /spr./ Protokolant Agnieszka Mazur po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 r. sprawy J. $.. w Z., syna H.i J. z domu B. oskarżonego z art. 212 $ 1 kk i inne na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego Lublin — Zachód w Lublinie z dnia 2 sierpnia 2016r. sygn. akt IX K 247/14 L zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że z czynu przypisanego oskarżonemu eliminuje sformułowanie: *za pośrednictwem środków masowego komunikowania, zamieszczając w internecie list” i czyn ten kwalifikuje z art. 212 $ 1 kk i przepis ten przyjmuje za podstawę wymiaru kary i skazania; II. _ w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 50 zł /pięćdziesiąt/ opłaty za drugą instancję. Wiesław Pastuszak Jacek Janiszek Artur Ozimek Lublin, 27 kwietnia 2017r. Sygn. akt V Ka 246/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Artur Makuch Sędziowie: SO Dorota Janicka (spr.) SO Wiesław Pastuszak Protokołant: st. sekr. sądowy Agnieszka Mazur po rozpoznaniu dnia 19 kwietnia 2017r. w Lublinie sprawy G. M. N. s. J.iD.zd.K. urodz.. w P. oskarżonego z art. 212 $ 2 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 21 grudnia 2016r. sygn. akt IV K 245/16 1. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej czynu zarzucanego oskarżonemu G.M. N. w punkcie II aktu oskarżenia i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu Lublin — Zachód w Lublinie do ponownego rozpoznania; Il. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; IL. zwalnia oskarżyciela prywatnego — P. K. O. B. P. S.A. w W,, od opłaty za II instancję. Dorota Janicka Artur Makuch Wiesław Pastuszak Lublin, 22 marca 2017 r. Sygn. akt V Ka 13117 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Beata Garczyńska (spr.) Sędziowie : SO Ewa Górska-Wójcik SO Jerzy Daniluk Protokolant: sekr. sądowy Ewa Kruk po rozpoznaniu dnia 22 marca 2017 r. w Lublinie sprawy I. M. c. Zi Gzd. T urodzonej w L. oskarżonej z art. 212 $ 1 k.k. w zw. zart. 12 k.k.; art. 212 $ 2 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt [V K 531/14 L zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w Lublinie adw. Anny Wieczorek-Poleszak kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu wykonaną w postępowaniu odwoławczym; Ii. _ zasądza od I. M. na rzecz Skarbu Państwa 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu wydatków wyłożonych w postępowaniu odwoławczym. Jerzy Daniluk Beata Garczyńska Ewa Górska-Wójcik Lublin, 24 maja 2017r. Sygn. akt V Ka 411/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Lublinie V Wydział Karny — Odwoławczy w składzie: Przewodniczący : SSO Wiesław Pastuszak Sędziowie :SO Marek Siwek SO Anna Samulak (spr.) Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Mazur po rozpoznaniu dnia 24 maja 2017r. w Lublinie sprawy A. M. N.s.R.iE.zd.Ś. urodz. w W oskarżonego z art. 212 $ 2 k.k. w zw. zart. 212 $ 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela prywatnego od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 3 lutego 2017r. sygn. akt II K 412/16 l zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II. zasądza od oskarżyciela prywatnego W. C. na rzecz Skarbu Państwa 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję. " Marek Siwek Wiesław Pastuszak Anna Samulak
oki-00000240817121842.pdf	Sygn. akt V Kz 787/16 POSTANOWIENIE Dnia 12 stycznia 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym — Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Artur Makuch Protokolant st. sekr. Aneta Kaczyńska przy udziale prokuratora - po rozpoznaniu w sprawie przeciwko M. W. oskarżonemu o przestępstwo z art. 212 $ 1 kk zażalenia pełnomocnika oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 15 listopada 2016r. w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 437 $ 2 kpk postanawia 1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądzoną od oskarżyciela prywatnego R. W. na rzecz oskarżonego M. W. kwotę tytulem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego określić na 1918,80 zł (tysiąc dziewięćset osiemnaście złotych osiemdziesiąt groszy), 2. w pozostałej części zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie art. 632 pkt I kpk w zw. z art. 616 $ 1 pkt 2 kpk zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonego M. W. kwotę 3690 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego. Na to orzeczenie zażalenie wniósł oskarżyciel prywatny, który zarzucając obrazę przepisów postępowania ($ 2 ust. l rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nieuwzględnienie wniosku oskarżonego, względnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie okazało się zasadne jedynie częściowo. Nie zasługiwał jednak na uwzględnienie żaden z wniosków odwoławczych, zarówno ten dotyczący wydania decyzji kasatoryjnej jak i reformatoryjnej w kształcie postulowanym przez skarżącego. Zgodnie z art. 632 pkt 1 kpk w razie umorzenia postępowania w sprawach z oskarżenia ptywatnego koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny, co miało miejsce w sprawie niniejszej. Ta okoliczność nie jest kwestionowana przez skarżącego. Wysokość zasądzonej kwoty ustalona została w oparciu o dołączoną do akt sprawy fakturę VAT (k. 71), z której wynika, jakie koszty oskarżony M. W. miał ponieść w związku z ustanowieniem obrońcy w sprawie niniejszej. Zauważyć jednakże należy, iż Sąd Rejonowy wydając zaskarżone postanowienie winien mieć w polu widzenia regulacje zawarte rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804). W rozdziale 3 wskazane są co prawda stawki minimalne w sprawach karnych i w sprawach o wykroczenia jednakże uwzględnić należało również treść $ 15 tego rozporządzenia. Zgodnie bowiem z ust. 2 $ 15 opłatę w sprawach niewymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości równej stawce minimalnej. Skoro w realiach przedmiotowej sprawy nie zachodziła konieczność procedowania na rozprawie to niewątpliwie zastosowanie winien znaleźć wspomniany przepis, limitujący wysokość wynagrodzenia w przypadku zasądzenia kosztów zastępstwa prawnego. Skoro stawka minimalna za obronę przed sądem rejoaowym w postępowaniu szczególnym wynosi 720 zł ($ 11 ust. 2 pkt 1) zaś przed sądem okręgowym jako drugą instancją 840 zł ($ 11 ust. 2 pkt 4) to łączna kwota, podwyższona o podatek VAT należna oskarżonemu winna wynosić 1918,80 zł. Wskazać należy, iż zarzuty skarżącego są oczywiście chybione jeśli idzie o obrazę przepisu $ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Przecież wskazany akt prawny nie ma zastosowania w realiach sprawy niniejszej, skoro odnosi się do adwokatów a nie radców prawnych a ponadto dotyczy ustalania kosztów udzielonej pomocy prawnej przez obrońców z urzędu (zaś r.pr. P. C. został ustanowiony z wyboru). Mając na uwadze zaprezentowaną powyżej argumentację Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 857/16 POSTANOWIENIE Dnia 2 lutego 2017 toku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie : Przewodniczący - Sędzia SO Artur Makuch Protokolant: st. sekt. sąd. Aneta Kaczyńska po tozpoznaniu w sprawie S$. K. oskatżonego o czyn z art. 212 $ 1 k.k. 1 in. w ptzedmiocie zażalenia oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin — Zachód w Lublinie z dnia 8 grudnia 2016 toku sygn. akt II K 552/16 o umorzeniu postępowania na podstawie art. 437 $ 2 k.p.k. postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu Lublin — Zachód w Lublinie do ponownego rozpoznania. UZASADNIENIE Zaskatżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin — Zachód w Lublinie, na podstawie art. 491 $ 1 k.p.k. umotzył postępowania wobec oskatżonego S$. K. o czyny zarzuconego w sprawie IL K 552/16 z uwagi na to, że na posiedzenie nie stawił się oskarżyciel prywatny. Zażalenie na powyższe zarządzenie złożył oskarżyciel prywatny R. P. Nie formułując jakichkolwiek zatzutów wniósł o uchylenie zaskatżonego postanowienia i wyznaczenie nowego terminu posiedzenia pojednawczego. W uzasadnieniu atgumentował, że podczas rozmowy telefonicznej z mediatotem dowiedział się, że oskatżony S. K. jest na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, zaś jego obtońca złożył wniosek o przełożenie terminu posiedzenia wyznaczonego na dzień 8 grudnia 2016 toku. Wskazał, że mediatot zapewnił go, że w opisanej sytuacji posiedzenie pojednawcze zostanie przesunięte na inny tetmin, o którym oskatżyciel prywatny zostanie powiadomiony. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. Jakkolwiek w dacie wydanie zaskarżonego postanowienia Sąd Rejonowy nie dysponował wiadomościami na temat rzeczywistych przyczyn niestawiennictwa oskatżyciela prywatnego na posiedzenie pojednawczego, to tozpoznając sprawę Sąd odwoławczy musi mieć w polu widzenia całościowy stan dowodowy obejmujący dane przedstawione dopiero w postępowaniu zażaleniowym. W wywiedzionym środku odwoławczym skarżący wskazał ptzyczynę swojego niestawiennictwa na posiedzenie pojednawcze, a mianowicie powzięcie od wyznaczonego ptzez Sąd mediatora informacji o zmianie terminu posiedzenia pojednawczego. Skatżący uprawdopodobnił, że w dniu 7 grudnia 2016 toku ptowadził rozmowę telefoniczną z mediatotem Z. B., zaś tzekomo otrzymane od mediatora infotmacje na temat stanu zdrowia oskarżonego znalazły potwierdzenie w złożonych do akt dokumentach (k. 47, 48, 50, 51). W tej sytuacji niezbędne jest zweryfikowanie okoliczności podanych przez oskarżyciela prywatnego, gdyż błędne pouczenie go o tym, czy posiedzenie się odbędzie i czy obowiązkowe jest jego stawiennictwo, udzielone przez mediatora, a więc osobę wyznaczoną przez Sąd, mogło usprawiedliwiać niestawiennictwo na posiedzeniu, o ile przekazanie informacji w tym zakresie faktycznie miało miejsce. Kwestię tę musi zatem zweryfikować Sąd Rejonowy i w zależności od poczynionych ustaleń podjąć dalsze decyzje — bądź to o umorzeniu postępowania, bądź też o merytorycznym tozpoznaniu sprawy. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 34/17 POSTANOWIENIE Dnia 27 kwietnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia SO Artur Makuch Protokolant st. sekr. sąd. Aneta Kaczyńska w sprawie przeciwko A. Ch. oskarżonemu o czyn z art. 212 $ I k.k. w zw. zart. 2168 1 kk zażalenia wniesionego w dniu 14 grudnia 2016 r przez oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 21 października 2016r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie IV K 495/16 na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę A. Ch. przekazać Sądowi Rejonowemu Lublin — Zachód w Lublinie do ponownego rozpoznania. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.pik. umorzył postępowanie przeciwko A. Ch. o czyn określony — zgodnie z prywatnym aktem oskarżenia — w art. 212 $ 1 k.k. w zw. zart. 216 $1 k.k., zaś kosztami procesu obciążył oskarżyciela prywatnego. Na powyższe postanowienie zażalenie złożył oskarżyciel prywatny P. L. zarzucając mu błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia. Jednocześnie wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do dalszego prowadzenia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie, choć nie z całą zaprezentowaną w nim argumentacją można się w pełni zgodzić, okazało się jednak zasadne, stąd też na uwzględnienie zasługiwał zawarty w nim wniosek domagający się uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. W okolicznościach tej sprawy jawi się ono bowiem jako co najmniej przedwczesne, a w dodatku, wyrażone w nim stanowisko Sądu meriti uznać wypada za niekonsekwentne, a wręcz wewnętrznie sprzeczne. Trudno też co najmniej bez zastrzeżeń zaakceptować przedstawioną przez ten organ wykładnię przepisów art. 212$1 k.k. iart. 2168 I kk, która zwłaszcza, gdy idzie o pierwszy z nich wyraźnie nie uwzględnia jego pełnego brzmienia. Nie przesądzając w tym miejscu czy oskarżony rzeczywiście dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, jak też i tego, czy wydanie końcowego orzeczenia musi zostać poprzedzone przeprowadzeniem postepowania dowodowego w ramach rozprawy głównej, wskazać należy, iż przedmiotem zawartego w akcie oskarżenia zarzutu stało się zachowanie A. Ch. polegające na złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przez P. L. występku z art. 224 $ 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Zdaniem oskarżyciela prywatnego działanie to stanowiło czyn określony w art. 212 $1kk.i art. 216 $ 1 k.k. Jego stanowisko w tym zakresie nie zostało jednak podzielone przez Sąd Rejonowy, który bez skierowania sprawy na rozprawę główną przyjął, że zupełnie oczywistym jest fakt, iż zarzucane A. Ch. zachowanie nie wyczerpuje znamion przestępstwa, a w związku z tym postępowanie w oparciu o przepis art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k. należy umorzyć. Jednocześnie organ ten podniósł (s. 2 uzasadnienia), iż zakwalifikowanie tego czynu z art. 212 $ 1 k.k. wyklucza fakt, że „zarzuty sformułowane w prokuratorskim akcie oskarżenia z | czerwca 2016 r. (oparte o zawiadomienie L. Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w G. A. Ch.) nie mają związku z zajmowanym przez P. l. stanowiskiem ani pełnioną przez niego funkcją, a dotyczą jedynie zachowania się P. L. w trakcie prowadzonej przez Inspektora kontroli. Nie było więc zamiarem A. Ch. pomówienie P. L. i poniżenie go w opinii publicznej”. Również w odniesieniu do kwalifikacji z art. 216 $ 1 k.k. SądI instancji podkreślił (s. 3 uzasadnienia), iż zamiarem oskarżonego nie było znieważenie oskarżyciela prywatnego. Odnosząc się do tak zaprezentowanego stanowiska podkreślić w pierwszym rzędzie należy, iż w przekonaniu Sądu Okręgowego za co najmniej dość osobliwą uznać należy sytuację, w której Sąd meriti ocenia określone wypowiedzi w kontekście realizacji przez nie znamion występków opisanych w art. 212 $ 1 k.k. i art. 216 $ 1 k.k., nie znając ich dokładnej treści. Jeśli bowiem nie wiemy co dokładnie zawarł A. Ch. w zawiadomieniu o przestępstwie, to zdecydowanie przedwczesnym jest też dokonywanie oceny tego, czy jego wypowiedzi mogły mieć charakter zniesławiający lub znieważający, jak też i jego zamiaru. Nie ulega zatem wątpliwości, że procedując w niniejszej sprawie i dokonując prawnokarnej oceny zachowania A. Ch., Sąd Rejonowy winien był przede wszystkim pozyskać protokoły z akt sprawy prowadzonej w G. przeciwko P. L. o czyn z art. 224 $ 2 k.k. w zw. zart. 12 k.k., zawierające wypowiedzi, które stały się podstawą wniesienia w niniejszej sprawie aktu oskarżenia. Podkreślić tu bowiem trzeba, iż przynajmniej teoretycznie nie można wykluczyć sytuacji, że w dokumentach tych znalazły się takie stwierdzenia oskarżonego, które wykraczały poza przedmiot złożonego zawiadomienia, odnosiły się do osoby P. L. i obiektywnie mogą być uznane za jego zniesławienie lub znieważenie. Tak więc już fakt, że w toku prowadzonego postępowania Sąd Rejonowy nie wyjaśnił kwestii zasadniczych, wręcz podstawowych dla rozstrzygnięcia prowadzi do dyskwalifikacji poddanego instancyjnej kontroli orzeczenia. Jednocześnie podkreślić wypada, że trudno co najmniej podzielić stanowisko Sądu I instancji, jakoby uznanie określonego zachowania za czyn z art. 212 $ 1 k.k. wykluczał fakt, że wypowiedzi oskarżonego nie miały związku z zajmowanym przez P. L.o stanowiskiem ani pełnioną przez niego funkcją. Przede wszystkim należałoby zapytać na jakiej to podstawie Sąd meriti poczynił tak stanowcze i jednoznaczne ustalenie, skoro nie zapoznał się z pełną treścią tychże wypowiedzi. Niezależnie jednak od tego wskazać też trzeba, że pomówieniem jest nie tylko takie zachowanie, które może pokrzywdzonego narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, lecz również takie, które tego nie czyniąc „jedynie” poniża w opinii publicznej. Podkreślić tu trzeba, iż podzielenie stanowiska, jakie zdaje się w sprawie tej lansować Sąd meriti prowadziłoby do przyjęcia, że ochrona na podstawie art. 212 $ 1 k.k. nie przysługiwałaby np. osobie bezrobotnej, która nie wykonuje zawodu, nie piastuje żadnego stanowiska i nie prowadzi jakiejkolwiek działalności. Taka wykładnia tego przepisu jest zaś co oczywiste, przy uwzględnieniu przedmiotu ochrony, nie do przyjęcia. Dodać wypada, iż również zniewaga zawarta w protokole, czy też w pisemnym zawiadomieniu o przestępstwie, może rodzić odpowiedzialność z art. 216 $ 1 k.k. Koniecznym jest jedynie wykazanie zamiaru sprawcy by zniewaga ta dotarła do pokrzywdzonego. W sytuacji, gdy zawiadomienie składane jest przeciwko niemu, takie dotarcie zniewagi, jest skutkiem oczywistym i koniecznym takiego działania, co w konsekwencji może prowadzić do odpowiedzialności karnej na podstawie przywołanego powyżej przepisu. Niczego nie wnosi przy tym odwoływanie się Sądu I instancji do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2000 r. Nie kwestionując tu trafności wyrażonego w nim poglądu, co do samej zasady, jednocześnie wskazać trzeba, że nie dysponując pełną treścią wypowiedzi A. Ch. Sąd meriti nie był w stanie prawidłowo ocenić i rozstrzygnąć czy formułując je rzeczywiście realizował on jedynie swe uprawnienia lub obowiązki, chronił swe prawa, czy też wykroczył poza te ramy, przedstawiając twierdzenia w tym względzie zbyteczne, a jednocześnie mogące stanowić zniesławienie lub znieważenie. Oczywistym jest bowiem, że takie zachowanie nie powinno zasługiwać na aprobatę, korzystać z ochrony oraz uzasadniać umorzenia postępowania z tego tylko powodu, że podjęte zostało w ramach procesu, a zatem np. w zawiadomieniu o przestępstwie (pisemnym lub ustaym), ewentualnie w zeznaniach składanych w charakterze świadka. Niezależnie jednak od powyższych uwag, mających na celu wykazanie, iż zapadłe rozstrzygnięcie jest co najmniej przedwczesne, zwrócić tu warto uwagę, iż zaprezentowane przez Sąd I instancji rozumowanie razi brakiem konsekwencji. W treści rozstrzygnięcia organ ten, powołując się na art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k., wprost wskazał, iż w sprawie tej ujemną przesłankę procesową stanowi fakt, że zachowanie A. Ch. nie zawierało ustawowych znamion czynu zabronionego. W tym kierunku poszła też przeważająca część argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Jednakże, ku zaskoczeniu Sądu Odwoławczego, w pewnym fragmencie tego dokumentu (s. 3), Sąd Rejonowy dość lakonicznie stwierdził, iż zarzuty podniesione przez A. Ch. pod adresem P. L., mogły jednak realizować ustawowe znamiona przestępstwa, tyle tylko, że określonego w art. 234 k.p.k., które co oczywiste ścigane jest z oskarżenia publicznego. W takiej sytuacji zupełnie bezzasadnym było jednak umorzenie postępowania na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k. Rozstrzygnięcie to definitywnie kończyłoby przecież kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego za zachowanie będące podstawą zarzutu i to niezależnie od tego, czy wypełniałoby ono dyspozycję art. 234 k.k. Podkreślić tu bowiem trzeba, iż podstawą odpowiedzialności w polskim prawie karnym jest czyn, a nie jego kwalifikacja i czynu, a nie jego kwalifikacji dotyczy umorzenie na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k. Będąca przedmiotem tej sprawy decyzja Sądu stanowiłaby zatem przeszkodę w postaci powagi rzeczy osądzonej do ewentualnej oceny zachowania A. Ch. w aspekcie art. 234 k.p.k. Tak więc, skoro Sąd Rejonowy widział taką, choćby tylko potencjalną możliwość kwalifikacji czynu oskarżonego, a jednocześnie aprobował w całości pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 4.10.2013 r. (II KK 161/13), to winien był rzeczywiście umorzyć postępowanie, tyle tylko, że podstawą tej decyzji winien być przepis art. 17 $ 1 pkt 9 k.p.k., którego zastosowanie nie skutkowałoby w przyszłości zaistnieniem przesłanki określonej w art. 17 $ 1 pkt 7 k.p.k. Podsumowując powyższe uwagi stwierdzić zatem należy, iż popełnione w tej sprawie przez Sąd I instancji uchybienia prowadzić muszą do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania tej sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Na przeszkodzie takiemu rozstrzygnięciu nie mogą przy tym stać zastrzeżenia natury formalnej, jakie obrońca oskarżonego podniósł w odpowiedzi na zażalenie. Wskazać trzeba, iż to ostatnie zawiera tak zarzut (choć sformułowany bardzo ogólnie), jak i wniosek odwoławczy. Ponadto trafnie kwestionuje ustalenia faktyczne Sądu meriti, a w konsekwencji również ich ocenę, skoro ustalenia te poczynione zostały w sposób całkowicie dowolny, bez oparcia się w tym zakresie na dowodach w postaci dokumentów z akt sprawy przeciwko P. L.. Taki sposób przeprowadzenia postępowania, w którym Sąd meriti wyraźnie oparł się na dołączonych do akt odpisach orzeczeń innych Sądów, bez uprzedniego wyjaśnienia wszystkich istotnych faktów i bez uwzględnienia różnic występujących na tle poszczególnych spraw, w żadnym razie nie może spotkać się z aprobatą Sądu II instancji. Procedując ponownie Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności ustali zatem podstawowe fakty, dołączając do akt dokumenty z akt sprawy prowadzonej przeciwko P. L. o czyn z art. 224 $ 2 k.k., w szczególności zaś te, które zawierają wypowiedzi A. Ch. zaprezentowane przez niego w zawiadomieniu o przestępstwie (pisemnym lub ustnym) oraz zeznaniach składanych w charakterze świadka. Następnie, uwzględniając przedstawione powyżej uwagi, jego wypowiedzi podda wszechstronnej, całościowej analizie i ocenie w kontekście znamion występków opisanych w art. 212 $ 1 k.k. i art. 216 $ 1 k.k. Jednocześnie podkreślić trzeba, iż przynajmniej w chwili obecnej, nie można wykluczyć dopuszczalności dokonania takiej oceny oraz wydania orzeczenia kończącego postępowanie, w ramach posiedzenia, a zatem bez wyznaczania rozprawy głównej. Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 53/17 POSTANOWIENIE Dnia 23 lutego 2017 1. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karmym — Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Artur Ozimek Protokolant st. sek. Izabela Chwil w sprawie przeciwko Ś. P., s. E., urodz. ..... r. G. oskarżonemu o przestępstwo z art. 212 $ 1 k.k. zażalenia wniesionego przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego w dniu 19 stycznia 20171. na postanowienia Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 22 grudnia 2016 r. w sprawie IX K 105/14 w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 437 $ 2 k.p.k. postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę S. P. w zakresie kosztów zastępstwa procesowego przekazać Sądowi Rejonowemu Lublin — Zachód w Lublinie do ponownego rozpoznania. UZASADNIENIE Zaskarżonym _ postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie zasądził od oskarżyciela prywatnego K. K. na rzecz oskarżonego S. P. kwotę 4305 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Rozstrzygnięcie to zostało zaskarżone przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, który zarzucił: - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, że w niniejszej sprawie są podstawy do zasądzenia od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonego kwoty 4305 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, podczas gdy Sąd Rejonowy Lublin — Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 28 października 2016 r. zasądził już na rzecz S. P. kwotę 4 305 zł. tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia obrońcy, nadto dodatkowa faktura dokumentująca wydatki została wystawiona w dniu 30 listopada 2016 r., a więc na długo po uprawomocnieniu się wyroku, bez wykazania zasadności jej wystawienia. Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nie uwzględnienie wniosku w całości. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie okazało się zasadne. Jego skutkiem musiało być uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W polu widzenia pozostawać musi, iż zasądzenie na rzecz oskarżonego Stanisława Pawluka od oskarżyciela prywatnego K. K. kolejnej kwoty tytułem kosztów ustanowienia obrońcy w postępowaniu przed Sądem Rejonowym nie powinno być uwzględnione w sytuacji, gdy strona nie przedstawiła stosownych i przekonujących dowodów, które wskazywałyby faktycznie poniesione koszty. Dodać należy, iż S$. P. domagając się rozliczenia, jak sam wskazywał, drugiej raty kosztów adwokackich w żaden sposób nie wykazał, iż zawarł umowę o płatności wynagrodzenia obrońcy w dwóch ratach. Nie dostarczył on bowiem zarówno umowy ze swoim adwokatem wskazującej na takie rozliczenie w zakresie kosztów obrony jak również na pierwszej fakturze VAT z dnia 1 października nie znalazła się adnotacja, iż jest to dopiero pierwsza rata. Zważyć wypada, iż skoro oskarżony domagał się zasądzenia od oskarżyciela prywatnego kosztów zastępstwa procesowego winien dołączyć wszystkie niezbędne dokumenty, czego niestety nie uczynił. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przesłucha oskarżonego na okoliczność zawarcia oraz charakteru umowy z adwokatem. Przedstawi nadto wszystkie dokumenty w tym przedmiocie. Dopiero po przeprowadzeniu tych czynności wyda decyzję w przedmiocie zasądzenia kosztów z tytułu ustanowienia obrońcy. Dlatego z powyższych przyczyn należało uchylić zaskarżone orzeczenie. Sygn. akt V Kz 76/17 POSTANOWIENIE Dnia 2 marca 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym-Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Marek Siwek Protokolant st. sekr. sąd. Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie z oskarżenia prywatnego przeciwko R. D., oskarżonej o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. zażalenia wniesionego w dniu 27 stycznia 2017 roku przez oskarżyciela prywatnego S. G. na zarządzenie upoważnionego Sędziego Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 17 stycznia 2017 roku w sprawie IX K 1056/16 w przedmiocie odmowy przyjęcia zażalenia na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskarżonym zarządzeniem upoważniony Sędzia Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, na podstawie art. 429 $ 1 k.p.k., odmówił przyjęcia zażalenia złożonego w dniu 10 stycznia 2017 roku przez oskarżyciela prywatnego S$. G. na zarządzenie z dnia 23 grudnia 2016 roku w przedmiocie uznania prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny. Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył oskarżyciel prywatny S. G.. Nie formułując zarzutów odwoławczych skarżący wniósł o uchylenie zarządzenia i nadanie złożonemu w dniu 10 stycznia 2017 roku zażaleniu dalszego biegu. Podniósł, że zarządzenie zostało mu doręczone w dniu 3 stycznia 2017. roku tj. w tym dniu zostało mu ono przekazane przez osobę, którą dzień wcześniej listonosz zastał w lokalu i która pokwitowała jego otrzymanie. Osoba ta nie posiadała umocowania do odbioru korespondencji z sądu. W tych okolicznościach, zdaniem skarżącego, wniesienie w dniu 10 stycznia 2017 roku zażalenia jest czynnością dokonaną w terminie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego zarządzenia nie sposób dopatrzeć się takich uchybień ze strony wydającego tą decyzję, które dyskwalifikowałyby to rozstrzygnięcie. Stosownie do treści art. 460 zd. 1 k.p.k. zażalenie lub sprzeciw wnosi się w terminie 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia - od daty doręczenia. Przepis ten w świetle art. 466 $ 1 k.p.k. ma zastosowanie również do zażaleń na zarządzenia. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, iż odpis zarządzenia w przedmiocie uznania prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny z dnia 23 grudnia 2016 roku został doręczony Ś. G. do rąk dorosłego domownika w dniu 2 stycznia 2017 roku (k. 15). Zatem 7-dniowy ustawowy termin do wniesienia zażalenia na to orzeczenie upłynął oskarżycielowi prywatnemu z dniem 9 stycznia 2017 roku. Tymczasem S. G. złożył środek odwoławczy dopiero w dniu 10 stycznia 2017 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej k. 17). Zgodnie z dyspozycją art. 429 $ 1 k.p.k. Prezes Sądu I instancji (upoważniony Sędzia) odmawia przyjęcia środka odwoławczego m.in. gdy wniesiony został po terminie. Taka sytuacja zaszła w przedmiotowej sprawie, co skutkować musiało wydaniem zarządzenia o odmowie jego przyjęcia. Co się zaś tyczy okoliczności podniesionych w zażaleniu należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom skarżącego, do skutecznego doręczenia odpisu zarządzenia o uznaniu prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny doszło w niniejszej sprawie już w dniu 2 stycznia 2017 roku, bowiem został on skierowany na wskazany przez S. G. adres do doręczeń i pokwitowany w tym dniu przez dorosłego domownika. Skoro zaś oskarżyciel miał świadomość co do toczącego się postępowania karnego, przy czym nie wskazał żadnego innego adresu do doręczeń korespondencji, ani też nie wyznaczył osoby, która miałby odbierać korespondencję i informować go o niej, należy stwierdzić, że skierowana do niego przesyłka zawierająca odpis zarządzenia z dnia 23 grudnia 2017 roku została doręczona prawidłowo w trybie art. 132 $ 2 k.p.k., który stanowi, iż razie chwilowej nieobecności adresata w jego mieszkaniu pismo doręcza się dorosłemu domownikowi. Mając na uwadze powyższe, nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniesionego zażalenia, Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 103/17 POSTANOWIENIE Dnia 30 marca 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Artur Makuch Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie E. D., s. B.ur....rwS.i W.D.,s.E.ur. ....r. wK. oskarżonych z art. 216 $ 1 k.k. i in. zażalenia wniesionego pełnomocnika oskarżycielki prywatnej na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego Lublin — Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 7 grudnia 2016 roku, sygn. akt II K 413/14 o odmowie przyjęcia apelacji na podstawie art. 437 $ I k.p.k. w zw. zart. 466$ 1i2 k.p.k. postanawia: zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskarżonym zarządzeniem Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego Lublin — Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, na postawie art. 429 $ 1 k.p.k., odmówiła przyjęcia apelacji złożonej przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej G. D. od wyroku z dnia 29 sierpnia 2016 roku sygn. akt II K 413/14 — wobec wniesienia środka odwoławczego po upływie terminu (k. 223). Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył pełnomocnik oskarżycielki prywatnej, który zaskarżonemu zarządzeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez błędnie podanie przez Sąd, iż pełnomocnik oskarżyciełki pokwitował odbiór 9 listopada 2016 r., podczas gdy w dniu tym faktycznie pracownicy poczty nie wydali mu przesyłki. W zażaleniu pełnomocnik wnosił ponadto o wezwanie w charakterze świadka osobę wydającą przesyłkę w dniu 16 listopada, która jest pracownikiem Poczty Polskiej. W konkluzji skarżący stwierdził, że zażalenie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Wniesione zażalenie jest niezasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z dyspozycją art. 429 $ 1 k.p.k. prezes Sądu I instancji odmawia przyjęcia środka odwoławczego, jeżeli wniesiony został przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalny ż mocy ustawy łub też wniesiony został po terminie. Stosownie zaś do treści art. 445 $ 1 k.p.k. termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem. Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że pełnomocnik oskarżycielki prywatnej pokwitował odbiór odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem w dniu 9 listopada (k.224), zaś złożona przez niego apelacja wpłynęła do Sądu I instancji w dniu 30 listopada (k.229), a więc po terminie. Przechodząc do meritum, należy uznać za niezasadny podniesiony przez skarżącą zarzut, że otrzymała ona „fizycznie” przesyłkę w dniu 16 listopada 2016 r., wskutek czego uchybiła terminowi do złożenia apelacji. Z. elektronicznego potwierdzenia odbioru (k. 224) wynika, że przesyłka zawierająca odpis wyroku z uzasadnieniem została awizowana 27 października 2016 r. po raz pierwszy, a 4 listopada 2016 r. po raz drugi. Nie można zatem przyjąć argumentów skarżącej, że odebrała ją dopiero 16 listopada 2016 r. W tym dniu, po upływie 19 dni od dnia pierwszego awizowania, przesyłka zwrócona już byłaby do nadawcy ze skutkiem doręczenia (art. 133 $ 2 k.p.k). Gołosłowne jest przy tym twierdzenie zażalenia o dołączeniu do niego notatki pracownika urzędu pocztowego. W tych warunkach, oczywistym jest przyjęcie, że skarżąca odebrała przesyłkę 9 listopada 2016 r., czego bezpośrednim dowodem jest pokwitowanie odbioru zawierające podpis skarżącej oraz datę doręczenia. Kierując się powyższymi względami, Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 150/17 POSTANOWIENIE Dnia 9 marca 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący — Sędzia SO Artur Ozimek Protokolant — st. sek. sąd. Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie J. S. i in. oskarżonych o przestępstwo z art. 212 $ 1 k.k. zażalenia oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin — Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 15 lutego 2017 roku wydanego w sprawie II K 115/17 w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku oskarżyciela prywatnego o zwolnienie od uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania na podstawie art. 437 $ 2 k.p.k, art. 623 k.p.k. postanawia zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zwolnić oskarżyciela prywatnego R. S$. od uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania. UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 15 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin — Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku wydanym w sprawie II K 115/17, nie uwzględnił wniosku oskarżyciela prywatnego o zwolnienie od uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania. Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł oskarżyciel prywatny R. Ś., który wniósł 0 zmianę zaskarżonego postanowienia i zwolnienie go w całości od poniesienia zryczałtowanych wydatków postępowania w kwocie 300 zł. W uzasadnieniu wskazał, iż nie jest w stanie ponieść tych wydatków, ze względu na trudną sytuację materialną. Uzyskiwane natomiast stypendium nie stanowi jego stałego dochodu, ze względu na fakt, iż otrzymuje je wyłącznie w roku akademickim. Nadto wskazał, iż z sumy kwot stypendium oraz renty chorobowej przyznanej mu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych potrącane jest 60% jego dochodu na poczet alimentów, do których uprawniona jest jego córka A. $.. Kwota, która pozostaje mu do dyspozycji, jest niewielka by mógł on w pełni zaspokoić swoje potrzeby życiowe oraz poczynić stosowne oszczędności by móc ponieść koszty postępowania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. Dyspozycja art. 623 k.p.k. stanowi, że sąd lub referendarz sądy zwalnia osobę w całości lub w części od wyłożenia kosztów podlegających uiszczeniu przy wnoszeniu pisma procesowego, jeżeli wykazała ona, że ze względu na jej sytuację majątkową i wysokość dochodów wyłożenie ich byłoby zbyt uciążliwe. Jak wynika z akt sprawy oskarżyciel prywatny R. S$. jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym w zakresie narządów ruchu po operacji kręgosłupa lędźwiowego oraz stale leczy się w Poradni Zdrowia Psychicznego. Otrzymuje również rentę chorobową z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz uczelniane stypendium socjalne oraz stypendium dla osób niepełnosprawnych, w łącznej wysokości 950 zł. Nadmienić należy, iż stypendium wypłacane jest tylko i wyłącznie w roku akademickim. Niemniej jednak, w związku z ciążącym na nim obowiązkiem alimentacyjnym na rzecz jego córki A. S., miesięczne potrącane jest 60% procent jego dochodu, zatem do dyspozycji zostaje oskarżycielowi prywatnemu niewielka kwota w wysokości 380 zł. Jest to kwota zbyt mała, aby mógł on w pełni zaspokoić swoje potrzeby życiowe oraz poczynić stosowane oszczędności, w celu poniesienia zryczałtowanych kosztów postępowania. Wobec powyższego, nie ma racji Sąd I instancji, jakoby R. S. uzyskiwał stałe dochody. Nadto mimo, iż od dnia emisji programu telewizyjnego, w którym miał być zniesławiony, do dnia wniesienia prywatnego aktu oskarżenia, upłynął rok, to bez wątpienia R. S. nie miał możliwości poczynienia w tym czasie stosowanych oszczędności. Mając na względnie powyższe wskazać należy, iż kwota, do wniesienia której zobowiązany był skarżący, znacznie przewyższa możliwości finansowe wyżej wymienionego, a zatem koniecznym jest zwolnienie go od jej poniesienia. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 184/17 POSTANOWIENIE Dnia 13 kwietnia 2017 toku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Katnym - Odwoławczym w składzie: Przewodniczący _ Sędzia SO Jacek Janiszek Sędziowie: SO Artut Makuch SO Marek Siwek Protokolant st. sek. sąd. Aneta Kaczyńska przy udziale Prokutatora Justyny Rutkowskiej-Skowronek po tozpoznaniu w sprawie J. S., s. H., ut. .... t. w Z. skazanego z art. 212 $ 1 kk w zb. z art. 216 $ 1 kk zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Oktęgowego z dnia 23 lutego 2017 1. sygn. akt V Ka 1048/16 w przedmiocie kosztów procesu na postawie att. 437 $ 1 kpk postanawia: zaskatżone postanowienie utrzymać w mocy UZASADNIENIE Zaskatżonym postanowieniem Sąd Oktęgowy w Lublinie V Wydział Karny Odwoławczy 0 sygn. akt V Ka 1048/16 na podstawie att. 626 $ 2 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 kpk w zw. z att. 616 $ 1 pkt 2 kpk, zasądził od skazanego J. S. na rzecz oskatżyciela prywatnego W. M. kwotę 500 zł (pięćset) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł skazany ]. S., który kwestionując zapadłe rozstczygnięcie w obszernym uzasadnieniu zarzucił temu orzeczeniu m.in. rażące natuszenie ptzepisów prawa, a mianowicie $ 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 t. w sprawie opłat za czynności adwokackie, co wyrażało się uznaniem, że jest usptawiedliwione w realiach niniejszej sptawy zwrot stawki niższej niż zasądzona oraz wystosował ogólne zarzuty wobec sędziego prowadzącego sptawę i sporządzonego przez niego uzasadnienia wytoku. Sąd Okręgowy zauważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Na wstępnie należy stwierdzić, że przedmiotem zażalenia jest jedynie postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 23 lutego 2017 t. a zatem zbytecznym jest odnoszenie się do zarzutów adtesowanych w kietuaku tozstrzygnięcia o kosztach zawartych w otzeczeniu Sądu Rejonowego. Jeżeli natotmiast chodzi o tozsttzygnięcie Sądu Okręgowego to stwierdzić należy, Że nie budzi zastrzeżeń jego prawidłowość tak co do zasady, jak i wysokości zasądzonych kosztów. Stosownie do treści art. 616 $ 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stton, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Z kolei att. 628 pkt 1 kpk stanowi, iż od skazanego w sptawach z oskarżenia prywatnego sąd zasądza na tzecz oskatżyciela ptywatnego poniesione przez niego koszty procesu. Wysokość podlegających zwrotowi wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika w opatciu o ptzepisy rozporządzenia Ministta Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sptawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z dnia 5 listopada 2015 t.), ograniczona jest wysokością rzeczywiście poniesionych kosztów otaz sześcioktotnością stawki minimalnej. W celu weryfikacji faktu poniesionych wydatków, których zwrotu oskarżyciel domaga się od oskarżonego, wymagane jest udokumentowanie wydatków strony związanych z ustanowieniem pełaomocnika poprzez złożenie umowy, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy Prawo o adwokatutze, ewentualnie faktuty, rachunku lub innego dokumentu potwierdzającego, że okteślona należność została na rzecz adwokata uiszczona. Oskatżyciel prywatny do wniosku o zwrot wydatków poniesionych z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika dołączył dwa dokumenty stwierdzające wydatki poniesione na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. B.-P., jednak tylko jeden z nich, opiewający na kwotę 300 zł dotyczył postępowania w sprawie V Ka 1408/16 (k. 496), natomiast drugi z przelewów dotyczył sptawy o sygu. akt IX K 736/14, która nie pozostaje w żadnym związku z niniejszym postępowaniem, a zatem mogłoby się wydawać, że częściowo zastrzeżenia skarżącego są zasadne. O ile bowiem zasądzenie udokumentowanej kwoty 300 zł na tzecz W. M. było zasadne, to ptawidłowość udokumentowania wydatku 200 zł winna budzić zastrzeżenia. Jednakże w odpowiedzi na zażalenie ]. S. oskatżyciel prywatny dołączył także dokument w postaci paragonu na kwotę 300 zł, która dotyczy tego samego wydatku co wcześniej wskazany dokument przelewu, a także faktutę VAT nt 0007/01/2017 z któtej wynika, że zapłacił on na rzecz adwokata W. P. kwotę 200 zł tytułem wynagrodzenia w sprawie V Ka 1408/16. Tym samym stwierdzić należy, że ostatecznie wydatki poniesione przez oskarżyciela prywatnego W. M. na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym zostały prawidłowo udokumentowane do kwoty 500 zł i taka kwota należna jest mu od skazanego ]. S. w myśl w/w ptzepisów. Kierując się powyższymi względami, Sąd Odwoławczy orzekł jak w sentencji postanowienia. SSO Jacek Janiszek SSO Artut Makuch SSO Matek Siwek Sygn. akt V Kz 207/17 POSTANOWIENIE Dnia 13 kwietnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący — Sędzia SO Wiesław Pastuszak Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Kaczyńska przy udziale oskarżyciela po rozpoznaniu w sprawie z oskarżenia prywatnego przeciwko J. D. i B. $.—T., oskarżonych o przestępstwa z art. 212 $ 2 k.k. zażalenia wniesionego w dniu 21 lutego 2017 roku przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie z dnia 13 czerwca 2016 r. w przedmiocie umorzenia postępowania - sygn. akt III. K 563/15 na podstawie art. 437 $ 2 k.p.k w zw. z art. 626 $ 2 k.p.k. w zw. z $ 17 ust. 2 pkt 11$20i $4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz $ 17 ust. 1 pkt 4 w żw. z $ 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu postanawia: I. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika oskarżyciela prywatnego adw. Tomasza Wierzchowskiego Kancelaria Adwokacka ul. Chopina 18/8 w Lublinie wynagrodzenie w kwocie 826, 56 (osiemset dwadzieścia sześć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) za pomoc prawną udzieloną oskarżycielowi prywatnemu z urzędu przed Sądem Rejonowym; II. w pozostałej części zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy; III.zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika oskarżycieła prywatnego adw. Tomasza Wierzchowskiego Kancelaria Adwokacka ul. Chopina 18/8 w Lublinie wynagrodzenie w kwocie 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) za pomoc prawną udzieloną oskarżycielowi prywatnemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją; TV.orzec, że koszty postępowania odwoławczego ponosi oskarżyciel prywatny M. K.. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin —Zachód w Lublinie na podstawie art. 17 $ 1 pkt 1 k.p.k. umorzył postępowanie karne toczące się z oskarżenia prywatnego w stosunku do J.D.iB.S.-T. Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, zarzucając mu: a) b) e) d) obrazę prawa karnego materialnego —art. 1.$ 2 k.k. polegającą na wyrażeniu oczywiście niesłusznego poglądu prawnego, że czyn będący przedmiotem postępowania nie stanowi przestępstwa pomimo tego, że ustalenia faktyczne wskazują na jego popełnienie przez oskarżone, obrazę prawa karnego procesowego —art. 92,94 $ 1 pkt 5, 172 k.p.k. mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy świadkami odmiennie relacjonującymi istotne dla prawnokarnej oceny zdarzenia i fakty i braku uzasadnienia prawnego decyzji kończącej postępowanie, co w konsekwencji doprowadziło do oczywiście niesłusznego umorzenia postępowania, obrazę prawa procesowego —art. 4,7 i 9 k.p.k. polegającą na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, zaniechaniu przesłuchania Świadków, zaniechaniu zapoznania się z aktami sprawy sygn.. IX K 760/13 w której to istotni świadkowie całkowicie odmiennie relacjonują przebieg zdarzeń będących przedmiotem postępowania, naruszenie $ 17 ust 2 pkt 3 i $ 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 X 2015 w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez nie zasądzenie na rzecz Tomasza Wierzchowskiego od Skarbu Państwa kwoty 1653,12 tytułem pełnionej obrony z urzędu pomimo złożonego wniosku W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie pełnomocnika oskarżyciela prywatnego jest zasadne tylko w części ostatniego z zarzutów. W pozostałej części jest niezasadne i na uwzględnienie nie zasługuje. Rzeczywiście bowiem co do zachowań oskarżonych zachodzi negatywna przesłanka procesowa z art. 17 $ 1 pkt 1 k.p.k. Odnosząc się szczegółowo do zarzutów stawianych przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego należy zauważyć, że pierwszy z nich sformułowany jest nader wadliwie. Pełnomocnik zarzuca Sądowi obrazę prawa karnego materialnego pod postacią art. 1 $ 2 k.k. Przypomnieć należy skarżącemu, że przepis ten mówi o znikómości szkodliwości czynu, a więc sytuacji w której popełnienie czynu zabronionego, wyczerpuje zaamiona przepisów części szczególnej kodeksu karnego, jednakże z uwagi na znikomą jego szkodliwość nie stanowi przestępstwa. Sąd I instancji umarzając postępowanie kierował się negatywną przesłanką procesową z art. 17 $ 1 pkt 1 k.p.k. Zawarte w niej określenie "czynu nie popełniono" należy rozumieć w ten sposób, że dane zdarzenie w ogóle nie miało miejsca oraz, że czynu nie popełniła dana osoba (zob. R.A. Stefański, Podstawy i przyczyny umorzenia postępowania przygotowawczego, Prok. i Pr. 1996, Nr 2-3, s. 12). Okoliczność, że czynu nie popełniono oznacza, że brak jest czynu w postaci działania lub zaniechania bądź zdarzenie nie posiada cech czynu w karnoprawnym rozumieniu. Chybiony jest także drugi z zarzutów skarżącego. Obraza przepisów art. 92 k.p.k. zachodzi, gdy wyrokujący sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo opiera się tylko ma części materiału ujawnionego. Dokonanie oceny materiału ujawnionego, nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, nie uchybia dyspozycji tych przepisów. Inną rzeczą jest prawidłowość oceny materiału dowodowego, a czym innym jest dokonanie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia na dowodach nie ujawnionych w toku rozprawy głównej. Powyższej normy nie można bowiem rozumieć w ten sposób, że każdy z przeptowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie stanowi więc naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (post. SN z 24 marca 2015r., LEX nr 1758785, Prok.i Pr.-wkł. 2015/6/14/.) Należy zauważyć, że Sąd Rejonowy podejmując decyzję o umorzeniu postępowania wziął pod uwagę zarówno poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię protokołu z zebrania członków kasy PKŻP przy Szkole Podstawowej nr. w L. w dniu 29 października 2012 oraz kserokopię części protokołu rozprawy z dnia 22 czerwca 2015 r. zawierającej zapis zeznań złożonych przez J. D. oraz B. 8. —T.. Oskarżyciel prywatny zarzucając oskarżonym popełnienie czynu z art. 212 $ 1 k.k. wskazywał, że czyn ten został popełniony podczas zebrania członków kasy PKZP przy SP nr w L. oraz w trakcie składania zeznań przez oskarżone na rozprawie w dniu 22 czerwca 2015 r. Analiza powyższych dokumentów, prawidłowo poczyniona przez Sąd Rejonowy daje podstawę do stwierdzenia, że oskarżone w. rzeczywistości czynu tego nie popełniły. W pierwszym wypadku, oskarżona J. D. oraz B. $. —T. w ogóle nie były obecne podczas zebrania członków PKZP przy SP nr .. w L., które odbyło się dnia 29 października 2012 r. Odnosząc się zaś do zeznań oskarżonych, składanych w sprawie IX K 760/13 należy podnieść, że w protokole rozprawy z dnia 22 czerwca 2015 r. nie ma zapisu, który by wskazywał, że J. D. oraz B. S. —T. oskarżyły M. K. o przywłaszczenie pieniędzy, nazywając go jednocześnie złodziejem. Z uwagi na powyższe, niezasadny jest także zarzut skarżącego dotyczący obrazy art. 94 $ 1 pkt 5. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia wskazuje wszystkie istotne przesłanki, którymi kierował się Sąd Rejonowy wydający postanowienie. Wyczerpująco wyjaśnia także podstawę faktyczną postanowienia oraz mające zastosowanie do niej przesłanki prawne. Natomiast, do naruszenia przepisu art. 94 $ 1 pkt 5 k.p.k. dochodzi wówczas, gdy w sytuacji braku przepisu szczególnego zwalniającego sąd z obowiązku sporządzenia uzasadnienia, postanowienie w ogóle go nie zawierało. W sprawie niniejszej taka sytuacja nie miała zatem miejsca. Nietrafny jest również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 172 k.p.k. Należy przypomnieć skarżącemu, że instytucja konfrontacji ma na celu wykluczenie sprzeczności w wyjaśnieniach lub zeznaniach osób przez postawienie ich sobie "do oczu” (zob. C. Kulesza, w: Kruszyński, Wykład, s. 274). Podnoszenie okoliczności, że Sąd I instancji zaniechał przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy świadkami odmiennie relacjonującymi istotne zdarzenia i fakty jest niezasadne. Na gruncie sprawy niniejszej Sąd Rejonowy, uznając za wystarczające dowody w postaci protokołu z zebrania członków kasy PKZP oraz protokołu rozprawy nie miał obowiązku przesłuchiwać świadków ze sprawy IX K 760/13 oraz poddawać ich czynności konfrontacji. W ocenie Sądu Okręgowego nie miałoby to znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, skoro z protokołu zebrania członków kasy PKZP nie wynika w ogóle, że oskarżone nie były obecne na tym zebraniu, a zapis protokołu rozprawy w sprawie IX K 760/13 nie stwierdza, że dokonały one zniesławienia oskarżyciela prywatnego. Zarządzenie konfrontacji oraz przesłuchiwanie świadków w sprawie karnej, gdzie oskarżonym był M. K. zmierzałoby zatem do przedłużenia postępowania prywatnoskargowego. Poczyniona wyżej przez Sąd Okręgowy argumentacja, jak również pisemne motywy postanowienia Sądu Rejonowego uzasadniają także, że w sprawie niniejszej nie doszło do obrazy przepisów prawa procesowego pod postacią art. 4, 7 i 9 k.pk. Sąd Rejonowy dokonał wszechstromnej i logicznej oceny zasadniczych dowodów, w pełni pozostającej pod ochroną art. 7 k.p.k., właściwie ustalił stan faktyczny i ze zgromadzonych oraz ujawnionych dowodów wyciągnął słuszne wnioski, przy czym argumenty zawarte w pisemnych motywach rozstrzygnięcia są pełne, logiczne i przekonujące, zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a w związku z tym zasługują na aprobatę. Podkreślić należy, iż dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego i ujawnionych w sprawie okoliczności uwzględnia w pełni wskazania art. 4, 7 oraz 9 k.p.k. W przedmiotowym zażaleniu na uwzględnienie zasługiwał tylko ostatni z zarzutów skarżącego. Z realiów sprawy niniejszej wynika, że oskarżyciel prywatny posiadał pełnomocnika ustanowionego z urzędu w osobie adw. Tomasza Wierzchowskiego. Sąd Rejonowy wydając orzeczenie kończące postępowanie w danej sprawie nie uwzględnił jednakże jego wniosku złożonego podczas posiedzenia w dniu 13 czerwca 2016 r. o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W takim stanie rzeczy w oparciu o art. 626 $ 2 k.p.k. w zw. z$ 17 ust. 2pkt1i$20 w zw. z $ 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należało przyznać adw. Tomaszowi Wierzchowskiemu kwotę 826,56 złotych z VAT, czyli %, sumy kwot (720 zł + VAT + 3x 144 zł + VAT). W ocenie Sądu Okręgowego kwota ta odzwierciedła nakład pracy poczyniony przez pełnomocnika, przy prowadzeniu przedmiotowej sprawy przed Sądem Rejonowym. Orzeczenie o zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika oskarżyciela prywatnego adw. Tomasza Wierzchowskiego Kancelaria Adwokacka ul. Chopina 18/8 w Lublinie wynagrodzenie kwoty 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) za pomoc prawną udzieloną oskarżycielowi prywatnemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją uzasadnia treść $ 17 ust. l pkt 4 w zw. z $ 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego oparte zostało o art. 632 pkt 1 k.p.k. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 225/17 POSTANOWIENIE Dnia 27 kwietnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący — Sędzia SO Artur Ozimek Protokolant st. sekr. sądowy Izabela Chwil po rozpoznaniu w sprawie z oskarżenia prywatnego w sprawie zawiadomienia Z. S$. o popełnienie czynu z art. 212 $1k.k zażalenia wniesionego w dniu 20 marca 2017 roku przez oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin -Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 16 marca 2016 r. w przedmiocie umorzenia postępowania - sygn. akt II K 337/16 na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia: I. zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy; IL. orzec, że koszty postępowania odwoławczego ponosi w całości Skarb Państwa. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin —Zachód w Lublinie na podstawie art. 322 $ 1 k.p.k. umorzył postępowanie karne toczące się ze skargi Zenona Sławińskiego w przedmiocie pomówienia oskarżyciela prywatnego, tj. o czyn z art. 212 $ 1 k.k., z uwagi na niewykrycie sprawcy czynu. Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł oskarżyciel prywatny, dając jednocześnie aprobatę decyzji Sądu Rejonowego co do umorzenia postępowania z powodu niewykrycia sprawcy. Wskazał jednakże, że umorzenie było niezasadne wobec osób, które udzieliły pomocy nieujawnionemu sprawcy, a więc portalowi internetowemu (.....). W ocenie skarżącego portal ten ponosi odpowiedzialność z art. 212 $1 k.k. w zw. zart. 18 $ 3 k.k. za nieusunięcie powyższych wpisów W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie oskarżyciela prywatnego jest niezasadne i na uwzględnienie nie zasługuje. Należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej decyzji, umarzając postępowanie z powodu niewykrycia sprawcy z czym zgadza się także skarżący. W pisemnych motywach zaskarżonego postanowienia w sposób wyczerpujący wskazał, jakie czynności podjął celem uzyskania danych użytkownika ,„ konkretny”. Ostatecznie, mimo zwrócenia się do (...) S.A, będącego dostawcą usług internetowych (...) S.A. nie uzyskał danych osoby, która umieściła pomawiający wpis z uwagi na upływ okresu 12 miesięcy, w jakim operator przechowuje dane transmisyjne dotyczące użytkowników końcowych. Odnosząc się natomiast do zarzutów podnoszonych przez skarżącego należy zauważyć, że niezasadnym byłoby uchylenie postanowienia z racji tego, że portal (....) do tej pory nie usunął pomawiających skarżącego komentarzy. Wypada zauważyć, że postępowanie o sygn. II K 337/16 nie było prowadzone przeciwko portalowi (.....), lecz przeciwko użytkownikowi o nazwie „ konkretny”, którego danych Sąd Rejonowy nie mógł ustalić. Świadczy o tym przede wszystkim treść protokołu przyjęcia ustnej skargi o przestępstwie ściganym z oskarżenia prywatnego, w którym Z. S. na sprawcę wprost wskazuje użytkownika o nazwie „konkreiny” oraz żąda jego ukarania (k.5-5v). Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowego w toku prowadzonych czynności mających na cele ustalenie danych osobowych użytkownika „konkretny nie wyszły na jaw takie okoliczności, które mogłyby wskazywać, że portal (....) w jakikolwiek sposób, czy to w postaci pomocnictwa fizycznego, czy pomocnictwa psychicznego ułatwił użytkownikowi o nazwie „ konkretny” popełnienie przestępstwa pomówienia oskarżyciela prywatnego. Ubocznie należy podnieść, że zgodnie z art. 14 ust. | ustawy z dnia 18 lipca 2012 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną właściciel portalu nie odpowiada za umieszczenie obraźliwych opinii, a jedynie za nieusunięcie go po uzyskaniu informacji o ich bezprawnym charakterze. Skarżący, żądając zatem usunięcia pomawiających go wpisów winien zwrócić się bezpośrednio do właściciela portalu powołując się na cytowaną normę prawną, ewentualnie gdy uzna to za celowe może dochodzić swoich praw na gruncie postępowania sądowego. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego oparte zostało o art. 632a $1 k.p.k. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 253/17 POSTANOWIENIE Dnia 13 kwietnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Marek Siwek Protokolant: st. sekr. sąd Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie o czyn z art. 212 $ 1 k.k. zażalenia wniesionego w dniu 3 kwietnia 2017 roku na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 8 marca 2017 roku w sprawie III K 255/16 w przedmiocie zwolnienia z obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej i wydania rzeczy mogącej stanowić dowód w sprawie na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia uchylić zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie na podstawie art. 218 $ 1i 2 kpk oraz 180 $ 1 k.p.k. zażądał od (.....) Sp. z o. o wydania rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie oraz zwolnił w powyższym zakresie z zachowania tajemnicy służbowej ww. podmiot. Postanowienie to zaskarżył w całości pełnomocnik (....) Sp. z o0.0., zarzucając postanowieniu na podstawie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego postanowienia, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu, że spółka (....) Sp. z o. o. z siedzibą w W. dysponuje danymi dotyczącymi użytkownika poczty elektronicznej o adresie: ...... podczas gdy (....) Sp. z o. o. nie jest usługodawcą poczty elektronicznej. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie okazało się zasadne. Zgodnie z dyspozycją art. 218 urzędy, instytucje i podmioty prowadzące działalność w dziedzinie poczty lub działalność telekomunikacyjną, urzędy celno-skarbowe oraz instytucje i przedsiębiorstwa transportowe obowiązane są wydać sądowi lub prokuratorowi, na żądanie zawarte w postanowieniu, korespondencję i przesyłki oraz dane, o których mowa wart. 180ciart. 180dustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2016 r. poz. 1489, 1579, 1823 i 1948), jeżeli mają znaczenie dla toczącego się postępowania. Tylko sąd lub prokurator mają prawo je otwierać lub zarządzić ich otwarcie. Niewątpliwie bowiem Sąd Rejonowy niesłusznie uznał, iż spółka (...) Sp. z o. o. dysponuje danymi dotyczącymi użytkownika poczty elektronicznej o adresie ..... w sytuacji gdy (....) Sp. z 0.0. nie jest usługodawcą ww. poczty elektronicznej. Dlatego orzeczenie to nie mogło się ostać i podlegało uchyleniu. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 327/17 POSTANOWIENIE Dnia 25 maja 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym-Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Marek Siwek Protokolant st. sekr. sąd. Izabela Chwil po rozpoznaniu w sprawie z oskarżenia prywatnego przeciwko R.D., oskarżonej o przestępstwo z art. 212 $ 2 k.k. zażalenia wniesionego w dniu 20 kwietnia 2017 roku przez oskarżyciela prywatnego S. G. na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 3 kwietnia 2017 roku w sprawie IX K 1056/16 w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na zarządzenie o uznaniu prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k. postanawia: zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Lublin-Zachód w Lublinie, na podstawie art. 126 $ 1 i 2 k.p.k. nie uwzględnił wniosku oskarżyciela prywatnego o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na zarządzenie o uznaniu prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny w sprawie IX K 1056/16. Zażalenie na powyższe orzeczenie złożył oskarżyciel prywatny, zaskarżając je w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na zarządzenie z dnia 23 grudnia 2016 roku. Podniósł, że zarządzenie zostało mu doręczone w dniu 3 stycznia 2017 roku tj. w tym dniu zostało mu ono przekazane przez osobę, która pokwitowała jego otrzymanie. Osoba ta jest osobą obcą, nie jest domownikiem i nie poinformowała go, iż list został doręczony dzień wcześniej. W tych okolicznościach, zdaniem skarżącego, wniesienie w dniu 10 stycznia 2017 roku zażalenia jest czynnością dokonaną w terminie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji zgodnie z art. 126 $ 1 k.p.k. termin zawity, a takim właśnie jest termin do wniesienia zażalenia, może zostać przywrócony tylko wówczas, gdy jego niedotrzymanie nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych. Stosownie zaś do treści art. 460 $ 1 zd. 1 k.p.k. zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia - od daty doręczenia. Przepis ten na mocy art. 466 $ 1 k.p.k. stosuje się odpowiednio do zażaleń na zarządzenia. Z analizy akt przedmiotowej sprawy wynika, iż oskarżyciel, składając w dniu 10 stycznia 2017 roku zażalenie na zarządzenie o uznaniu prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny, uchybił ustawowemu terminowi do wniesienia tego środka odwoławczego, który upłynął w dniu 9 stycznia 2017 roku. Termin do jego wniesienia nie może być natomiast przywrócony w oparciu o argumentację przytoczoną w złożonym zażaleniu. Przedstawione przez skarżącego wywody prowadzą bowiem do wniosku o zawinionym niedotrzymaniu terminu przez oskarżonego. Stwierdzić należy, że odpis wspomnianego zarządzenia został skierowany na wskazany przez S$. G. adres do doręczeń i pokwitowany w tym dniu przez osobę, która doręczyciel zastał w lokalu, tj. J. P.. Skoro zaś oskarżony nie wskazał żadnego innego adresu do doręczeń, ani też nie wyznaczył osoby, która miałby odbierać korespondencję i informować go o niej, należy stwierdzić, że skierowana do niego przesyłka zawierająca odpis zarządzenia z dnia 23 grudnia 2016 roku została doręczona prawidłowo w trybie art. 132 $ 2 k.pik., który to przepis stanowi, iż razie chwilowej nieobecności adresata w jego mieszkaniu pismo doręcza się dorostemu domowanikowi. Za datę doręczenia przyjmuje się w tym wypadku datę przyjęcia pisma przez podmiot pośtedniczący, który odbierając je zobowiązał się przekazać pismo niezwłocznie adresatowi. W realiach niniejszej sprawy doręczenie oskarżonemu odpisu zarządzenia z dnia 23 grudnia 2016 roku nastąpiło zatem skutecznie już w dniu 2 stycznia 2017 (k. 15). Korespondencję z sądu odebrał „dorosły domownik” — osoba pełnoletnia, która zobowiązując się oddać pismo adresatowi dała jednocześnie rękojmię tego, iż zdaje sobie sprawę z faktu doręczenia i poinformuje adresata o zdarzeniu, które miało miejsce podczas jego nieobecności. Co więcej, osoba ta obowiązku tego dopełniła, skoro jak wskazuje sam skarżący rzeczoną korespondencję otrzymał już w dniu 3 stycznia 2017 roku, a zatem jeszcze przed upływem 7 — dniowego terminu do wniesienia zażalenia. Reasumując, podniesiona w zażaleniu okoliczność, iż osoba, która odebrała odpis zarządzenia przekazała skarżącemu korespondencję dopiero w dniu 3 stycznia 2017 roku w żadnej mierze nie może rzutować negatywnie na ocenę zaskarżonego postanowienia. Termin do wniesienia środka odwoławczego liczony jest bowiem od momentu doręczenia pisma dorosłemu domownikowi, czy pracownikowi, nie zaś od przekazania pisma przez te osoby jego adresatowi. Obowiązkiem adresata jest natomiast ustalenie, kiedy odbiorca pisma odebrał je, a następnie dochowanie terminu, jeżeli chce w jego ramach przedsięwziąć jakieś czynności procesowe. Z powyższych względów, wobec braku podstaw do uwzględnienia zażalenia, Sąd Okręgowy zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 425/17 POSTANOWIENIE Dnia 29 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - -_— Sędzia SO Anna Samulak Protokolant st. sekr. sąd. Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie przeciwko I. Z. oskarżonej o przestępstwo z art. 212 $ 1 k.k. zażalenia wniesionego przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 26 kwietnia 2017r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie III K 1026/16 na podstawie art. 437 $ 1 k.p.k., art. 632a $ 1 k.p.k. 1. postanawia: zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy, 2. kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k i art. 632 pkt 2 k.p.k umorzył postępowanie karne wobec I. Z., zaś kosztami procesu obciążył Skarb Państwa. Na powyższe postanowienie zażalenie złożył pełnomocnik oskarżycielki prywatnej, zarzucając mu: 1. błąd w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, że brak było znamion czynu zabronionego podczas gdy zachowanie I. Z. wyczerpuje znamiona art. 212 $ 1 k.k., naruszenie art. 212 $ 2 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że zarzuty stawiane co do pokrzywdzonej tj. dopuściła się wielu uchybień w zachowaniu do studentów nie narażały wykładowczynię na poniżenie w opinii publicznej, podczas gdy jako wykładowczyni w związku z w/w zarzutami doświadczyła osobiście negatywnych zachowań zarówno ze strony innych wykładowców, jak i studentów w związku z w/w zawiadomieniem władz, łącznie z próbą wydalenia jej z uczelni, 3. naruszenie art. 212 $ 1 k.k. poprzez przyjęcie, że skarga I. Z. nie mogła narazić I. P. na poniżenie w opinii publicznej bowiem skierowana było jedynie do władz uczelni, podczas gdy jak wynika z postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 21.08.2016 r. ze skargą I. Z. zapoznało się kilkadziesiąt osób min. prorektor, Rzecznik Dyscyplinarny, dziekan Wydziału Pedagogiki i Psychologii, Komisja Etyki, Rada Wydziału ok. 50 członków, a więc nie można mówić o braku poniżenia w opinii publicznej, 4. naruszenie art. 212 $ 1 k.k. poprzez przyjęcie, że skarga 1. Z. nie mogła narazić I. P. na poniżenie w opinii publicznej bowiem skierowana było jedynie do władz uczelni, podczas gdy skarga była przedmiotem rozmów studentów z wyższych roczników z innymi wykładowcami, a więc nie można mówić o braku jej upublicznienia, 5. naruszenie art. 212 $ 1 k.k. poprzez przyjęcie, że skarga I. Z. nie mogła narazić 1. P. na poniżenie w opinii publicznej, podczas gdy oskarżona nie zachowała procedury obowiązującej co do rozwiązywania problemów studentów i nie dostosowała się do uchwały nr 25/66/2015 która przewidywała, że aby zachować dobre imię wykładowcy należy próbować rozwiązać problem stosując V etapowy system, a nie kierować skargę do Prodziekana, pomijając inne etapy zawarte w w/w uchwale, 6. naruszenie art. 212 $ 2 k.k. poprzez przyjęcie, że w zachowaniu I. Z. nie można odnaleźć znamion pomówienia z uwagi na wolność wypowiedzi, podczas gdy wolność wypowiedzi podlega ograniczeniom chociażby zakazie naruszenia dobrego imienia, czci i godności człowieka, co min. winno skutkować weryfikacją co do prawdziwości zarzutów w stosunku do pokrzywdzonej, podczas gdy oskarżona nie zweryfikowała swoich zarzutów, 7. naruszenie art. 212 $ 2 k.k. poprzez przyjęcie, że w zachowaniu I. Z. nie można odnaleźć znamion pomówienia podczas gdy oskarżona tym bardziej jako Starosta roku — wypowiadając się w imieniu grupy kilkudziesięciu studentów winna zweryfikować rozpowszechniane zarzuty. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i prowadzenie postępowania w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza zaskarżonego postanowienia nie ujawniła, aby Sąd Rejonowy procedując w przedmiocie umorzenia postępowania dopuścił się uchybień skutkujących jego uchyleniem. Argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji są zasadne i prawidłowe a Sąd odwoławczy w pełni się z nimi zgadza, dlatego nie ma potrzeby powtórnego ich przytaczania. Natomiast zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego rażą wręcz oczywistą bezzasadnością. Zostaną one jednak poddane szczegółowej analizie w drugiej części uzasadnienia. Słusznie wywiódł Sąd Rejonowy, iż w zachowaniu I. Z. brak jest ustawowych znamion zarzucanego jej przestępstwa, a podpisana przez nią skarga przedstawiała tylko i wyłącznie zarzuty, przejawiające się jako wyraz niezadowolenia z prowadzonych przez oskarżycielkę prywatną zajęć dydaktycznych na kierunku Psychologia oraz jej zachowania na tych zajęciach i konsultacjach. Dlatego też, decyzja umarzająca postępowania karne z uwagi na brak znamion czynu zabronionego jest rozstrzygnięciem jak najbardziej trafnym. Świadczy o tym zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który służył do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, bez konieczności jego gruntownego zbadania i wieloaspektowej krytycznej oceny. Bowiem, orzeczenie w przedmiocie umorzenia postępowania oparte na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 k.p.k. może zapaść na posiedzeniu tylko i wyłącznie wtedy, kiedy Sąd bez konieczności dokonywania głębszej oceny dowodów stwierdzi, że w zarzucanym aktem oskarżenia czynie brak jest znamion czynu zabronionego. W realiach niniejszej sprawy taka sytuacja miała właśnie miejsce. Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 $ 1 k.k. jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej oraz o np. brak kompetencji lub zdolności do wykonywania zawodu nauczyciela akademickiego. Wartość w postaci omówionego przedmiotu ochrony pozostawać jednak powinna w równowadze z koniecznością ochrony innych wartości, to jest prawa do swobody wypowiedzi, prawa do krytyki czy w końcu możliwości realizowania przez studenta jego prawa związanego z oceną postępowania wykładowcy i zajęć, w których on uczestniczy. Gdyby Sąd, rozpoznając sprawy z art. 212 $ 1 k.k. miał bezwzględnie egzekwować ochronę interesów jednostki, wynikającą z powołanego przepisu oraz uznać, że osoby takie mają absolutne i nie podlegające ograniczeniom prawo do ochrony ze strony państwa, które reagować ma na pomówienia za pomocą prawa karnego byłoby niezasadne z punktu widzenia istoty społeczeństwa demokratycznego, w którym wolność wypowiedzi ma charakter fundamentalny. Rozpoczynając analizę wywiedzionych przez skarżonego zarzutów, w oparciu o wyżej zaprezentowany pogląd i wszystkie okoliczności sprawy stwierdzić należy, że wbrew temu co twierdzi pełnomocnik oskarżycielki prywatnej, Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie. W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ani nie pominął wynikających z nich faktów (okoliczności) istotnych w sprawie ani też nie ustalił faktów, które wcale z danego dowodu nie wynikały lub wynikały, ale zostały w sposób rażący zniekształcone. Ostatecznie, poddawszy szczegółowej analizie zachowanie oskarżonej, zarówno poprzez pryzmat strony przedmiotowej, jak i podmiotowej przestępstwa zniesławienia doszedł do prawidłowego wniosku, że wystosowanie i podpisanie skargi przez I. Z. nie wyczerpało znamion przestępstwa z art. 212 $ 1 k.k. Stąd też nie ma potrzeby raz jeszcze odnoszenia się do argumentacji prawnej, którą Sąd Rejonowy przytoczył w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Wobec powyższego, pierwszy z zarzutów skarżącego należy uznać za bezzasadny w stopniu oczywistym. Za zupełnie chybiony należało także uznać drugi z zarzutów, podnoszonych przez skarżącego, szczególnie w zakresie w jakim podnosi on naruszenie $ 2 wskazanego przepisu, odnoszącego się do postaci kwalifikowanej przestępstwa zniesławienia (to samo dotyczy zarzutów z punktu 6 i 7 zażalenia). Przecież w prywatnym akcie oskarżenia I. Z. zarzucane jest przestępstwo z art. 212 $ I k.k. Również Sąd Rejonowy w żaden sposób nie odnosi się także do tego przepisu ani w swoim rozstrzygnięciu, ani w jego uzasadnieniu. Nie mniej jednak, uzasadnienie zarzutu dotyczy skargi wywiedzionej przez oskarżoną i wskazanych w niej uchybień w zachowaniu oskarżycielki prywatnej, dlatego też należało się do niego odnieść. Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy przedstawione w skardze domniemane uchybienia odnosiły się zarówno do sposobu prowadzenia przez I. P. zajęć z przedmiotu Ochrona własności intelektualnej, jak 1 nieodpowiedniej organizacji pracy. W ocenie Sądu Okręgowego formułowanie takiego typu uchybień nie może prowadzić do automatycznego narażenia wykładowcy akademickiego na poniżenie w opinii publicznej. Uczelnię wyższą jaką jest UMCS można uznać za instytucję o charakterze publicznym, która w oparciu o cele ustawowe i statutowe świadczy usługi edukacyjne. Zatem jej wewnętrzne funkcjonowanie oparte jest o podobne, a nie raz o tożsame reguły i zasady postępowania, które stosowane są także w innych instytucjach publicznych. Jeśli zatem wyniknie taka sytuacja, w której określona grupa osób ma zastrzeżenia co do funkcjonowania danej instytucji, sposobu postępowania jej pracownika czy innych zauważalnych uchybień (chociażby okazały się one niezasadne), ma ona prawo wnieść skargę do organu, będącego właściwym do jej rozpoznania. To samo dotyczy grupy studentów, którzy jako destynariusze zakładu publicznego, jakim jest uczelnia wyższa mogą czuć się niezadowoleni ze świadczonych przez nią lub jej pracownika usług. Nie można zatem odmówić prawa studentom kierunku Psychologia UMCS, reprezentowanych przez oskarżoną jako starostę do złożenia skargi na postępowanie wykładowcy, nawet gdyby w toku wewnętrznego postępowania na uczelni okazało się, że uchybienia podniesione w złożonej skardze są niezasadne (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie). Skoro do I. Z., pełniącej funkcję starosty dochodziły informacje o nieprawidłowościach związanych z zachowaniem oskarżycielki prywatnej, jak i sposobem prowadzenia przez nią przedmiotu, to miała wręcz ona obowiązek zareagować na zarzuty podnoszone przez swoich kolegów. Podpisując skargę na i składając ją na ręce Dziekana wskazała konkretne nieprawidłowości i zrobiła to w ramach wykonywania swoich obowiązków. To, że postępowanie wyjaśniające w stosunku do oskarżycielki prywatnej nie zostało w ogóle wszczęte z powodu stwierdzenia niezasadności uchybień, to nie oznacza że formułująca je działała w zamiarze ugodzenia w dobre imię I. P. mając tym samym na celu podważenie zaufania do jej osoby. Na tę okoliczność nie ma natomiast żadnego obiektywnego dowodu. Wszak zasady doświadczenia życiowego wskazują że gdyby studenci rzeczywiście chcieli ugodzić w dobre imię swojego wykładowcy i narazić go na poniżenie w opinii publicznej, to wybraliby o wiele skuteczniejsze metody swojego postępowania. Wystarczy żeby oskarżona takie informacje rozpowszechniła na wybranym forum społecznościowym lub w grupie studentów. Wtedy też dotarłyby one i to w bardzo szybkim czasie do opinii publicznej. W sprawie niniejszej studenci wybrali jednakże drogę urzędową, kierując skargę do właściwego Dziekana i oczekując od niego oficjalnej odpowiedzi. To, że okoliczności przez nich podnoszone zostały ostatecznie w postanowieniu Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli Akademickich zakwestionowane, to nie oznacza automatycznie, że ich intencje miały na celu poniżenie I. P. w opinii publicznej. Za zupełnie chybiony należało także uznać trzeci z zarzutów podniesionych w zażaleniu. W doktrynie prawa karnego przyjęto, że działanie publiczne oznacza działanie w taki sposób, że może się z nim zetknąć bliżej nieoznaczona liczba nieokreślonych bliżej osób. Tymczasem skarga studentów psychologii skierowana została do Prodziekana ds. Studenckich, a z pisma na które powołuje się skarżący wynika, że oprócz Prodziekana zapoznał się z nią Prorektor UMCS, Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli Akademickich, Dziekan Wydziału Pedagogiki i Psychologii oraz Komisja Etyki. Nie ma natomiast mowy o Radzie Wydziału, liczącej ok. 50 członków. Tak czy inaczej, organy powołane przez skarżącego są to imiennie, określone osoby, których zadaniem jest w razie złożenia takiej skargi — zapoznanie się z nią. Nie można zatem w tej sytuacji podnosić, że wskutek zapoznania się ze skargą przez wyżej powołane organy doszło do poniżenia I. P. w opinii publicznej. Chybiony jest także kolejny z zarzutów skarżącego. Ani w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa składanego na Policji, ani z prywatnego aktu oskarżenia nie wynika bowiem, aby skarga była przedmiotem dyskusji studentów z wyższych roczników z innymi wykładowcami. Pełnomocnik przedmiotowy zarzut uzasadnia zasadami doświadczenia życiowego, zgodnie z którymi skarga na wykładowcę jest o tyle rzadkością, że była ona tematem rozmów na całej uczelni, bowiem nikt wcześniej nie odważył się na złożenie skargi na wykładowcę. Oczywiście „w przedmiotowej sprawie mogło dojść do sytuacji, w której student kierunku Psychologia wspomniał o zamiarze lub o fakcie złożenia skargi na I. P. innemu studentowi z wyższego rocznika. To automatycznie mogło wywołać komentarze innych osób, czy rozmowy między studentami a wykładowcami. Jednakże jest to sytuacja o tyle hipotetyczne i nie poparta przez oskarżycielkę prywatną żadnymi dowodami, że w realiach niniejszej sprawy nie może się ostać. Ponadto, nawet gdyby uznać, że skarga na wykładowcę jest rzadkością, to przecież na uczelni wyższej jaką jest UMCS, gdzie uczy się kilka tysięcy studentów i pracuje setki wykładowców, to wydaje się mało prawdopodobne żeby właśnie o tej sprawie wiedziała cała społeczność akademicka. Trzeba w końcu podnieść, że skarga dotyczyła tylko jednej osoby i została rozpatrzona negatywnie, a więc na szczeblu uczelnianym sprawa ta jest już zakończona. Niezasadny jest także piąty z zarzutów wywiedzionych w zażaleniu. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w jego uzasadnieniu z niewiadomych powodów skupia się na procedurze rozwiązywania problemów studentów, zarzucając oskarżonej że nie próbowała rozwiązać problemu stosując powołaną procedurę, a nie kierować skargę od razu do Dziekana. Nie dostrzega jednakże pełnomocnik różnic, jakie zachodzą pomiędzy dwiema procedurami wskazanymi w załączonej do zażalenia uchwale. Pierwsza, dotyczy procedury rozpatrywania skarg. Druga, wskazuje kroki jakie nałeży podjąć, w sytuacjach problemowych lub konfliktowych. Składa się ona z kilku następujących po sobie etapów, jednakże jej uruchomienie zależy tylko i wyłącznie od „specyfiki” danej sytuacji problemowej lub konfliktowej. Skoro zatem I. Z. zdecydowała się nie uruchamiać przedmiotowej procedury i od razu skierować skargę do właściwego podmiotu, to nie można z tego tytułu czynić zarzutu, jak robi to skarżący. Przecież z treści załączonej uchwały nie wynika, żeby miała ona obowiązek jej uruchomienia. Ostatecznie, oskarżona wybierając taki tryb załatwienia sprawy dostosowała się do załączonej uchwały (procedura rozpatrywania skarg) i w sposób skuteczny uruchomiła przedmiotowe postępowanie. Za nietrafny należało uznać także szósty i siódmy z zarzutów skarżącego. Niczym niepoparte jest twierdzenie, że oskarżona kierując skargę nie zweryfikowała podniesionych w niej zarzutów. Takie uzasadnianie zarzutów jest gołosłowne. Zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują jednak, że starosta jako reprezentant określonej grupy studentów winien przed wystosowaniem takiego pisma poddać obiektywnej ocenie okoliczności, które podnoszą inni studenci, przy czym w sprawie niniejszej nie ma żadnych dowodów wskazujących na zaniechanie oskarżonej w tym zakresie. Podsumowując przedmiotowe rozważania, uznać należy, iż argumentacja Sądu I instancji zawarta w zaskarżonym postanowieniu jest krytyczna dla skarżącego i nie spełnia jego oczekiwać, co do pociągnięcia l. Z. do odpowiedzialności karnej, niemniej jednak z punktu widzenia prawa karnego zachowanie oskarżonej nie może stanowić o wyczerpaniu znamion przestępstwa z art. 212 $1k.k. Jednocześnie, skoro w wyniku złożonej przez oskarżoną skargi oskarżycielka prywatna nie została pomówiona, to dlatego też Sąd Rejonowy prawidłowo doszedł do przekonania, że z uwagi na występowanie przesłanki z art. 17 8 1 pkt 2 k.p.k postępowanie karne należało umorzyć. Zważywszy na treść rozstrzygnięcia merytorycznego, uwzględniając art. 632a $ 1 k.p.k. Sąd U instancji orzekł o wydatkach za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa. Mając na uwadze zaprezentowaną powyżej argumentację Sąd Okręgowy orzekł, jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 466/17 , POSTANOWIENIE Dnia 10 sierpnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym — Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia SO Dorota Janicka Protokolant st. sekr. Izabela Chwil przy udziale prokutatota - po rozpoznaniu w sptawie przeciwko T. T. i in. oskatżonym o przestępstwo z att. 212 $ 1 kk zażalenia wniesionego przez pełnomocnika oskatżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 11 kwietnia 2017x. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie III K 900/16 na podstawie att. 437 $ 1 kpk postanawia zaskatżone postanowienie utrzymać w mocy. UZASADNIENIE Zaskatżonym postanowieniem Sąd Rejoaowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie att. 17 $ 1 pkt 2 kpk i art. 632 pkt 1 kpk umotzył postępowanie karne wobec T. T., A. W.iJ. K., zaś kosztami procesu obciążył oskarżyciela ptywatnego. Na powyższe postanowienie zażalenie złożył pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, który zatzucając obrazę przepisów postepowania (att. 4, 7, 92, 624 $ 1 kpk w zw. z art. 624 $ 2 kpk) wniósł o uchylenie zaskatżonego postanowienia w całości i przekazanie sptawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza zaskatżonego postanowienia nie ujawniła, aby Sąd Rejonowy ptocedując w przedmiocie umorzenia postępowania dopuścił się uchybień skutkujących jego uchyleniem. Atgumenty zawatte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji są zasadne i ptawidłowe a Sąd odwoławczy w pełni się z nimi zgadza, dlatego nie ma potrzeby powtórnego ich ptzytaczania. Jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia przesłanką przemawiającą, zdaniem Sądu Rejonowego, za umotzeniem postępowania jest brak w zachowaniu oskarżonych ustawowych znamion zarzucanego im przestępstwa. Wskazać należy, iż dla pociągnięcia do odpowiedzialaości na podstawie art. 212 $ 1 kk niezbędne jest wykazanie, że: 1. sprawca pomawia osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę otganizacyjną nie mającą osobowości prawnej, 2. pomówienie to może poniżyć wyżej wymienione podmioty w opinii publicznej łub narazić na utratę zaufania. Słusznie Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iz odpowiedzialność katna T. T, A. W. i]. K za czyn zabroniony w art. 212 $ 1 kk nie mogła być im przypisana, albowiem formułowane przez nich twierdzenia (odbierane przez M. Ch. jako zarzuty znieważające jego osobę) składane były do odpowiednich organów (Sądu Okręgowego w Lublinie) i związane były z wywołaną przez ten organ opinią specjalistyczną. Niewątpliwie zatem oskarżeni działali w ramach przysługujących im uprawnień jako biegłych. Jednolite stanowisko judykatuty jak też poglądy wytażone w piśmiennictwie prezentują pogląd, iż „Nie stanowią przestępstwa zniesławienia różnego rodzaju wypowiedzi dokonywane w ramach przysługujących jednostce uprawnień, między innymi oświadczenia składane w uzasadnieniu lub w obtonie ptaw (ap. skargi sądowe, odpowiedzi na zatzuty procesowe, zażalenia, doniesienia poktzywdzonych o przestępstwie" — wytok SN z 18 grudnia 2000 +. (TV KKN 331/00, LEX nr 51135). Podobnie: "Nie stanowi zniesławienia zarzut podniesiony w toku procesu sądowego, pod warunkiem że działanie sprawcy zmierza do obtony własnego interesu w sprawie oraz zarzut postawiony jest we właściwej fotmie i nie zmietza wyłącznie do poniżenia osoby, której został postawiony" (wytok SN z 15 września 1970 t., V KRN 311/70, cyt. za: J. Wojciechowski, Kodeks karny. Komentarz. Orzecznictwo, Warszawa 2000, s. 411). Przywołać tu należy tównież treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 20111. SND 1/11), w której wyrażone jest stanowisko, iż: „Wypowiedzi stanowiące tealizację uprawnień lub wykonywania obowiązków nie mogą, jako mające charakter działań ptawnych, być traktowane jako zniesławienie. Trzeba tu uwypuklić, że do takich wypowiedzi zalicza się, między innymi, oświadczenia składane w uzasadnieniu lub w obronie praw (np. skatgi sądowe, odpowiedzi na zatzuty procesowe, zażalenia, doniesienia pokrzywdzonych o przestępstwie), a także oświadczenia składane w wykonaniu obowiązku nałożonego przez ptawo publiczne (np. oświadczenia prokuratorów i sędziów, tapotty policji, opinie z akt osobowych itp.). Warunkiem natomiast pozbawienia omawianego oświadczenia cech bezprawności jest to, aby działanie w każdej z tych sytuacji nie wyktaczało poza wyznaczone granice kompetencji (uprawnienia, upoważnienia, obowiązku), w tym nie było działaniem pozotnym, podyktowanym zamiarem zniesławienia.” Zważyć należy, iż T. T., A. W. oraz ]. K. swoje „ktytyczne” wypowiedzi zaprezentowali w tamach wywołanej przez Sąd Oktęgowy w Lublinie opiaii biegłych i dotyczyły one odpowiedzi na pytania jakie tenże otgan sfotmułował w postanowieniu z dnia 7 lipca 2015r. Wnioski tejże opinii zapadły po przeprowadzeniu stosownego badania w opatciu o posiadaną ptzez biegłych wiedzę specjalistyczną i umiejętności, ptzy czym Sąd zlecający spotządzenie opinii uznał ją za jasną, pełną i miatodajną nie domagając się jej uzupełnienia. Znamiennym jest, iż w wyniku skargi M. Ch. do Ministerstwa Sprawiedliwości sprawującego nadzót nad RODK w Lublinie przeprowadzono konttolę tejże jednostki, w wyniku której nie stwierdzono nieprawidłowości. Dodać nadto wypada, iż przedmiotowa opinia była wykorzystana jedynie w ramach toczącego się postępowania w sprawie III C 1112/15 i nie była tym samym upubliczniana. Jakkolwiek wnioski opinii oskarżyciel prywatny odbierał jako krzywdzące jego osobę to jednak autoczy opinii nie mieli zamiaru poniżenia M. Ch. w opinii publicznej. Działając w ramach przyznanych im kompetencji wykonywali oni powietzone im przez Sąd zadania związane z oceną więzi emocjonalnej małołetniego M. z todzicami, wpływu rozłąki stton na jego zdrowie i rozwój psychiczny otaz kwestii tniejsca zamieszkania i kontaktów z rodzicem, ptzy którym nie będzie miał miejsca zamieszkania małoletni. Konkludując stwierdzić należy, iż treść opinii biegłych z pewnością jest krytyczna dla M. Ch. i zawieta zatzuty pod jego adtesem, niemniej jednak z punktu widzenia prawa karnego zachowanie takie nie może stanowić o wyczetpaniu znamion przestępstwa, co słusznie podniósł Sąd I instancji. Dlatego też Sąd Rejonowy ptawidłowo doszedł do przekonania, że z uwagi na występowanie przesłanki z art. 17 $ 1 pkt 2 kpk postępowanie karne należało umorzyć. Odnosząc się do zarzutów sfotmułowanych w zażaleniu stwierdzić należy, iż są one całkowicie niezasadne. Trudno bowiem uzuać, by Sąd Rejonowy zaniechał ustalenia stanu faktycznego, w sytuacji gdy dotyczył on w istocie wniosków zawartych w opinii biegłych, których treść nie była kwestionowana. Nie sposób także podzielić atgumentacji jakoby o niezasadności zaskarżonej decyzji skutkować miało to, iż zarówno T. T. jaki]. K. nie powinni opiniować w sprawie IH C 1112/15. W polu widzenia pozostawać musi, iż Sąd w tamach swoich kompetencji może skorzystać z wiadomości specjalaych biegłych i to nie tylko tych, którzy wpisani są na tzw. listę biegłych. T. T. będąca lekatzem psychiatrą z pewnością posiadała stosowne kompetencje do wypowiadania się w kwestiach będących przedmiotem opinii zwłaszcza, że Sąd w postanowieniu wskazał, iż ma to być psychiatra z RODK w Lublinie. Co się tyczy z kolei osoby J. K. to jakkolwiek w postanowieniu nie domagano się by w opinii uczestniczył także pedagog, lecz spotządzający opinię psycholog A. W. skorzystała z wiedzy pedagoga, czego nie można uznać za wadliwe. Odnosząc się natomiast do interptetacji wyników badań przeprowadzonych przez biegłych to uzyskana prywatna opinia A. P. oraz ekspertyza Instytutu Psychologii i Psychiatrii Sądowej w Watszawie w istocie nie ma jakiegokolwiek znaczenia w kwestii odpowiedziałności katnej oskarżonych. Mogą one natomiast być wykorzystane w postępowaniu III C 1112/15 w celu zakwestionowania opinii I. T., A. W.iJ. K.. Co się tyczy z kolei natuszenia przez Sąd art. 624 kpk to również zatzut ten nie jest trafny. Zgodnie bowiem z treścią art. 632 pkt 1 kpk w razie umorzenia postępowania koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny. W tealiach sprawy niniejszej nie występowały jakiekolwiek okoliczności by od tej zasady odstąpić. Mając na uwadze zaptezentowaną powyżej argumentację Sąd Okręgowy orzekł, jak na wstępie. Sygn. akt V Kz 513/17 POSTANOWIENIE Dnia 27 lipca 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Wiesław Pastuszak Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie przeciwko R. B. oskarżonemu o przestępstwo z art. 212 $ 1 k.k. zażalenia wniesionego przez oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego w Lubartowie z dnia 14.06.2017 roku w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie II K 208/17 na podstawie art. 437 $ 2 k.p.k. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę R. B. przekazać Sądowi Rejonowemu w Lubartowie celem merytorycznego rozpoznania. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Lubartowie, na podstawie art. 17 $ 1 pkt 9 k.p.k. umorzył postępowanie karne wobec R.B.. Na powyższe postanowienie zażalenie złożyła oskarżycielka prywatna, która zaskarżyła to orzeczenie w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzuciła mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, że oskarżycielka prywatna nie jest uprawniona do samodzielnego wniesienia i popierania aktu oskarżenia oraz błąd w ustałeniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego nie może być uznane za zniesławienie, co skutkowało błędnym umorzeniem postępowania w oparciu o art. 17 $ 1 pkt 9 k.p.k. Stawiając opisane powyżej zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Lubartowie celem merytorycznego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Wywiedzione zażalenie okazało się zasadne, stąd sformułowany w nim wniosek zasługiwał na uwzględnienie. Lektura uzasadnienia zaskarżonego postanowienia pozwala stwierdzić, iż Sąd Rejonowy w sposób niedopuszczalny wyszedł poza granicę zaskarżenia, dokonując w sposób dowolny ustaleń faktycznych zawartych w prywatnym akcie oskarżenia, co wiązało się jednocześnie z przyjęciem, że zachowanie R. B. wyczerpało znamiona czynu z art. 234 k.k, a więc przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego. W związku z tym, Sąd Rejonowy niezasadnie przyjął, że przedmiotowe postępowanie należało umorzyć w oparciu o negatywną przesłankę procesową o której mowa w art. 17$ 1 pkt 9 k.p.k. Tytułem wstępu zauważyć trzeba, że przedmiotem procesu karnego, zarówno toczącego się w trybie publicznoskargowym, jak i prywatnoskargowym jest kwestia odpowiedzialności karnej osoby oskarżonej o zarzucany jej czyn zabroniony, opisany i zakwalifikowany w zarzucie aktu oskarżenia jako przestępstwo. Z chwilą skutecznego wniesienia aktu oskarżenia do Sądu, Sąd staje się gospodarzem sprawy (dominus litis) i to on zobowiązany jest przepisami procedury karnej do określonego postępowania, mającego na cełu dalsze realizowanie celów procesu karnego. Zgodnie z zasadą skargowości Sąd związany jest, najogólniej mówiąc, podstawą faktyczną oskarżenia tj. czynem opisanym i zakwalifikowanym w zarzucie aktu oskarżenia. Ten bowiem czyn wyznacza ramy rozpoznania sprawy. Do momentu zatem wniesienia aktu oskarżenia oskarżyciel ma pełną swobodę w formułowaniu opisu i kwalifikacji prawnej tego czynu, jednak z chwilą wniesienia aktu oskarżenia oskarżyciel traci uprawnienie do modyfikowania zarówno opisu jak i kwalifikacji prawnej zarzuconego czynu. Może jedynie albo odstąpić od oskarżenia albo składać wniosek do Sądu o zmianę opisu i (lub) kwalifikacji prawnej tego czynu, pod warunkiem nie wykroczenia poza zakres tożsamości czynu wyznaczony zdarzeniem faktycznym, stanowiącym podstawę faktyczną oskarżenia. To zdarzenie faktyczne wyznacza granice i przedmiot procesu (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 02.12.2005 r., IV KK 98/05 OSNKW 2006/04/36). Natomiast Sąd tylko w granicach oskarżenia jest władny dokonać zmiany opisu czynu oskarżonego oraz jego kwalifikacji prawnej. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy — granice oskarżenia zostają utrzymane, gdy czyn przypisany oskarżonemu w wyroku, mimo zmienionej kwalifikacji prawnej, dotyczy tego samego „zdarzenia faktycznego” (historycznego), które stanowiło podstawę zarzutu określonego w akcie oskarżenia. (wyrok SN z dnia 23.09.1994r. II KRN 173/94, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4.02.2003r. IIAka 178/02). Trafnie podkreśla się w orzecznictwie, że zmiana kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego jest możliwa tylko w takim układzie procesowym, w którym ustalenia faktyczne nie ulegają tak istotnym przeobrażeniom. iż prowadzą one wprost do odmiennego obrazu zdarzenia, dając w konsekwencji „inny” zupełnie czyn (wyrok SN z dnia 17.12.1999r. TY KKN 512/99 OSN PiPx 2000 nr 6 poz. 10). | Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy w pierwszej kolejności podnieść, że R. B.k został oskarżony przez oskarżycielkę prywatną T. S$. o przestępstwo z art. 212$ 1 kk. Dowodzi temu nie tylko określenie kwalifikacji prawnej czynu, ale przede wszystkim jego opis oraz uzasadnienie prywatnego aktu oskarżenia. Z treści zarzutu wynika, że R. B. „w dniu 4 maja 2016 r. w L. w sklepie „(..)” pomówił oskarżycielkę prywatną publicznie o dokonanie kradzieży jednego opakowania zawierającego 4 sztuki baterii GP o wartości 7,99 złotych, tj. o czyn z art. 212 k.k”. Podobnie w uzasadnieniu aktu oskarżenia T. S. podnosi, że „zarzut uczyniony był publicznie w obecności innych osób”. Sąd Rejonowy natomiast wychodząc poza granice oskarżenia, w sposób zupełnie nieuprawniony przyjął, że R. B.*. nie powinien odpowiadać za przestępstwo z art. 212 $ 1 k.k, lecz co najwyżej za przestępstwo z art. 234 k.k., które jest ścigane z oskarżenia publicznego. Dziwi taka argumentacja Sądu I instancji szczególnie, że oskarżycielka prywatna w swojej skardze nie podnosiła kwestii, które wskazywałyby, że R. B. oskarżył ją o dokonanie kradzieży przed _przybyłymi funkcjonariuszami Policji, a więc swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 234 k.k. Wskazuje ona jedynie w uzasadnieniu aktu oskarżenia, że „w związku z takim zarzutem została wezwana na miejsce zdarzenia policja z KP w L., kióra wszczęła postępowania p-ko oskarżycielce prywatnej”. Ponadto, nie jest także przedmiotem niniejszego postępowania stan faktyczny, który był podstawą skazania oskarżycielki prywatnej w sprawie o sygn. akt II W 317/16, a następnie jej uniewinnienia przez Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie V Ka 1494/16. Nie można zatem, co czyni bezpodstawnie Sąd Rejonowy utożsamiać postępowania ptywatnoskargowego ze sprawą o wykroczenie jaka toczyła się przeciwko T. S.. W sprawie II W 317/16 wobec oskarżycielki prywatnej został bowiem złożony wniosek o ukaranie za czyn z art. 119$ 1 k.w., a podstawą tego wniosku było zupełnie inne zdarzenie historyczne, niżeli w niniejszym postępowaniu. Dlatego też stwierdzenie Sądu Rejonowego, że „sprawa została dokładnie wyjaśniona w toku postępowania o wykroczenie, jakie toczyło pod sygnaturą II W 317/16" jest wręcz nieuprawnione i sprzeczne ze stawianym oskarżonemu zarzutem. W takim stanie rzeczy stwierdzić należy, że ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy wskazują na zupełnie inne zdarzenie historyczne niż te, które stanowiło podstawę zarzutu określonego w prywatnym akcie oskarżenia. Wobec tego Sąd I instancji nie był władny przyjąć, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona innego przestępstwa, a co za tym idzie umorzyć postępowanie w oparciu o art. 17$ 1 pkt 9 k.p.k. Z tych też względów, nie przesądzając jednakże wyniku postępowania ani kwestii związanych z merytorycznym orzekaniem w niniejszej sprawie, należało uchylić zaskarżone rozstrzygnięcie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu celem merytorycznego rozpoznania. Rozpoznając ponownie przedmiotową sprawę Sąd I instancji będzie miał na względnie uwagi poczynione wyżej i rozpozna sprawę merytorycznie, oczywiście jeśli nie stwierdzi innych przeszkód natury formalnej. Następnie wyda stosowne rozstrzygnięcie, które w razie potrzeby uzasadni zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. Ubocznie należy wskazać na jeszcze jedną kwestię, którą Sąd Rejonowy podnosi w uzasadnieniu skarżonego postanowienia, a mianowicie kwestię przedawnienia karalności czynu zarzucanego oskarżonemu. O ile wskazuje on, że okres przedawnienia czynu ściganego z oskarżenia prywatnego w przedmiotowej sprawie powinien ustać z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzona dowiedziała się o osobie sprawcy, to pomija zupełnie treść art. 102 k.k, który stanowi o przedłużeniu przedawnienia karalności min. przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego. Z akt sprawy wynika, że pokrzywdzona dowiedziała się o sprawcy popełnionego przestępstwa w dniu 4 maja 2016 r. Prywatny akt oskarżenia wniosła natomiast w dniu 4 maja 2017 r., a więc w terminie o którym mowa w art. 101$2 k.k. (przy czym Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy, sprzecznie z art. 123$ 2 k.p.k. jako upływ terminu przedawnienia wskazuje dzień 3 maja 2017 1.). Stwierdzić zatem należy, że wywiedziona przed upływem terminu przedawnienia skarga spowodowała przedłużenie przedawnienia karalności o 5 kolejnych lat, liczonych od upływu terminu z art. 10182 k.k. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 $ 2 k.p.k., orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia. Sygn. akt V Kz 573/17 POSTANOWIENIE Dnia 20 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie w V Wydziale Karnym-Odwoławczym w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Wiesław Pastuszak Protokolant st. sekr. sąd. Aneta Kaczyńska po rozpoznaniu w sprawie przeciwko G. N., s. J, ur. .r. wP. oskarżonemu o przestępstwo z art. 212$ 1 k.k. zażalenia wniesionego przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 9 czerwca 2017, sygn. akt IV K 420/17 w przedmiocie właściwości na podstawie art. 17 $ 1 pkt 7 k.p.k. postanawił: postępowanie odwoławcze umorzyć. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Lublin —Zachód w Lublinie stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę oskarżonego G. N. Sądowi Rejonowemu Lublin —Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku. Na to postanowienie zażalenie złożył pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 7 ust. 2 pkt I oraz 53 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe oraz $ 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie wyznaczenia sądów rejonowych rozpoznających sprawę o przestępstwa prasowe, a także obrazę przepisów postępowania tj. art. 35$ 1 k.p.k. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia oraz przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Lublin —Zachód w Lublinie do merytorycznego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Rozpoznanie zażalenia pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie jest możliwe z uwagi na występowanie ujemnej przesłanki procesowej z art. 17 $ 1 pkt 7 k.p.k. Zważyć należy, iż Sąd Okręgowy w Lublinie w dniu 13 lipca 2017r. rozpoznawał już zażalenie obrońcy oskarżonego na tożsame postanowienie Sądu Rejonowego Lublin — Zachód w Lublinie w przedmiocie właściwości (k.389-390). Tym samym orzeczenie uprawomocniło się w dniu jego ogłoszenia. Konsekwencją prawomocności tego orzeczenia jest zakaz kolejnego orzekania w tej samej kwestii wobec zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej w postaci zakazu „ne bis in idem”. Stosownie do treści art. 17 $ 1 pkt 7 k.p.k. nie wszczyna się postępowania a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone. Wspomniana przesłanka dotyczy nie tylko orzeczeń, którymi rozstrzygnięto o głównym przedmiocie postępowania karnego, ale także zaskarżalnych decyzji incydentalnych. Niedopuszczalne jest zatem rozpoznanie zażalenia, prawidłowo wniesionego przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego na postanowienie Sądu I instancji, które już się uprawomocniło na skutek zażalenia obrońcy oskarżonego (por. uchwała SN z dnia 21 października 2003r. sygn. akt I KZP 31/03 OSNKW 2003; 11-12/95). Z tych względów Sąd Okręgowy postanowił jak w części dyspozytywnej postanowienia
oki-00000240817122253.pdf	Sygn. akt XI Ka 147/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 kwietnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Daniluk Sędziowie SSO Artur Achrymowicz SSO Elżbieta Wierzchowska (spr.) Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Radek po rozpoznaniu dniach 30 marca 2017 r., 12 kwietnia 2017 r. sprawy M. S. córki R. i I. z domu D. ur. (...) wJ.L. oskarżonej o czyn z art. 21281kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Kraśniku z dnia 29 grudnia 2016 roku sygn. akt II K 489/16 1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżoną od dokonania zarzuconego jej czynu; Il. kosztami procesu obciąża oskarżycielkę prywatną L. 8.. Artur Achrymowicz Elżbieta Daniluk Elżbieta Wierzchowska Sygn. akt XI Ka 267/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 czerwca 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Magdalena Kurczewska - Śmiech (spr.) Sędziowie SSO Włodzimierz Śpiewla SSO Elżbieta Wierzchowska Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Radek po rozpoznaniu dnia 6 czerwca 2017 roku sprawy E. H. córki J,i D, z domu J. u. (...)wŁ., I. A. córki 8. i E. z domu B. wr. (...) wL., „M. F, córki S. i E. z domu B. ur. (...) w Ł. oskarżonych z art. 212 $ 1 k.k. w zw. zart. 12 k.k., art. 216 $ 1k.k. w zw. z art. 12 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 3 stycznia 2017 roku sygn. akt I K 372/15 l. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; kosztami postępowania odwoławczego obciąża óskarżycielkę prywatną. Elżbieta Wierzchowska Magdalena Kurczewska- Śmiech Włodzimierz Śpiewla Sygn. akt XI Ka 301/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 lipca 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca SSO Katarzyna Żmigrodzka (spr.) Sędziowie SO Artur Achrymowicz SO Magdalena Kurczewska-Śmiech p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski po rozpoznaniu dnia 18 lipca 2017r, sprawy M. B. (1) z d. D. urodzonej (...) w Ł. e. P. iT.zd.B. oskarżonej o czyn z art. 212 $ 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie Z dnia 3 stycznia 2017r. sygn. akt IF K 657/15 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżycielki prywatnej M. W. za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem opłaty, na rzecz oskarżonej M. B. (2) 1008 (tysiąc osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz obciąża ją wydatkami tego postępowania. Magdalena Kurczewska-Śmiech Katarzyna Żmigrodzka Artur Achrymowicz Sygn. akt XI Ka 361/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 czerwca 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca SSO Magdalena Kurczewska-Śmiech Sędziowie SO Ewa Bogusz-Patyra (spr.) SO Krzysztof Wojtaszek p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski po rozpoznaniu dnia 13 czerwca 2017r. sprawy E. K. (1) zd. K. urodzonej (...) w P. c. B. iG.zd.T. oskarżonej o czyn z art. 212 $ 1 k.k. i art. 216 $ 1 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonej i pełnomocnika oskarżycielki prywatnej od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 21 grudnia 2016r. sygn. akt IH K 619/15 1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1. na podstawie art. 212 $ 1 k.k. skazuje oskarżoną na grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; 2. zasądza od oskarżonej na rzecz skarbu Państwa 50 (pięćdziesiąt) złotych opłaty za obie instancje; II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; UI. zasądza na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze od oskarżonej i oskarżyciełki prywatnej po 20 (dwadzieścia) złotych zwrotu poniesionych wydatków. Ewa Bogusz-Patyra Magdalena Kurczewska-Śmiech Krzysztof Wojtaszek Sygn. akt XT Ka 418/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 sierpnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Artur Achrymowicz Sędziowie SSO Włodzimierz Śpiewla (spr.) SSO Elzbieta Wierzchowska Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Radek po rozpoznaniu dnia 8 sierpnia 2017 roku sprawy A. T. córki E. i E, z domu A. ur. (...) w B. oskarżonej z art. 212 $ 1 w zw. zart. 12 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Kraśniku z dnia 19 grudnia 2016 roku sygn. akt II K 433/16 l. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela prywatnego 1033,20 (tysiąc trzydzieści trzy 20/100) złote zwrotu wydatków z tytułu ustanowienia zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem II instancji; zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 100 (sto) złotych opłaty oraz obciąża ją wydatkami tego postępowania. Włodzimierz Śpiewla Artur Achrymowicz Elżbieta Wierzchowska Sygn. akt XI Ka 502/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lipca 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca SSO Elżbieta Daniluk (spr.) Sędziowie SO Dorota Dobrzańska SO Krzysztof Wojtaszek p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski po rozpoznaniu dnia 13 lipca 2017r. sprawy M. S. z d. C, urodzonej (...) wP. e. J. iE.zd.G. L. $. (1) zd. Ź. urodzonej (...) w 8. c. R. iE.zd.P. oskarżonych o czyn z art. 212 $ 1 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych wzajemnie od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 14 marca 2017r. sygn. akt II K 652/15 1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że M. S.i L. 5. (2) od zarzuconych im czynów uniewinnia; II, kosztami procesu obciąża oskarżycielki prywatne M. S. i L. 8. (2). Dorota Dobrzańska Elżbieta Daniluk Krzysztof Wojtaszek Sygn. akt XI Ka 516/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 lipca 2017r. Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: ! Przewodnicząca SSO Katarzyna Żmigrodzka Sędziowie SO Artur Achrymowicz SO Magdalena Kurczewska-Śmiech (spr.) p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski po rozpoznaniu dnia 18 lipca 2017r. sprawy M. J. (1) urodzonej (...) w R. c. H.iB. zd. M. oskarżonej o czyn z art. 212 $ 1 k.k. w zw. zart. 12 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycieli prywatnych od wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 9 marca 2017r. sygn. akt II K 1110/15 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżycieli prywatnych J. P. i S. G..(1) za postępowanie odwoławcze po 240 (dwieście czterdzieści) złotych opłaty i obciąża ich wydatkami tego postępowania. Magdalena Kurczewska-Śmiech Katarzyna Żmigrodzka Artur Achrymowicz
oki-00000240817134237.pdf	PREZES SĄDU OKRĘGOWEGO w Lubłinie Lublin, dnia ZĄ sierpnia 2017 r. Adm. 0159-107/17 Stowarzyszenie Sieć Obywatelska Watchdog Polska sprawa-2712Gfedrowanie.siecobywatelska.pl Na podstawie art. 2181 pkt 2wzw.zart.22$1 ustawy z dnia 27 lipca 2001r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. -z 2016 r., poz. 2062) oraz art. 4 w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 1764), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 sierpnia 2017 r., o udzielenie informacji pu- blicznej w postaci: 1. Rejestru umów, zawartych w imieniu Sądu od 1 stycznia 2017 r. do 31 lipca 2017 r. zawierającego informacje w zakresie co najmniej daty zawartych umów, przedmio- tach umów, stronach umów, kwotach umów. 2. Adresu strony internetowej, na której znajduje się dokumentacja przebiegu i efektów kontroli, przeprowadzonych w sądzie, oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających. Kalendarz spotkań prezesa (prezes) sądu, które odbył (odbyła) w lipcu 2017 r. Skany orzeczeń, zapadłych z oskarżenia o czyn zabroniony art. 231 Kodeksu Karnego lub wydanych w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia sądu pierw- szej instancji, wydanego w sprawie z tego oskarżenia — wydanych przez Sąd w 2017 r. 5. Skany orzeczeń, zapadłych z oskarżenia o czyn zabroniony z art. 212 Kodeksu Kar- nego lub wydanych w wyniku wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia sądu pierwszej instancji, wydanego w sprawie z tego oskarżenia - wydanych przez Sąd w 2017r. RW niniejszym udzielam informacji publicznej: Ad. 1. Załączono plik w formacie excel. Ad. 2. Na stronie internetowej Sądu Okręgowego w Lublinie /ub/in.so.gov.pl w zakładce „Kontrole” znajduje się link do strony Najwyższej Izby Kontroli, dzięki któremu można zapoznać się ze sprawozdaniami z kontroli w jednostkach wymiaru sprawiedliwości w tym Sądu Okręgowego w Lublinie oraz z wystąpieniem pokontrolnym kierowanym do Sądu Okręgowego w Lublinie. Zasób wymienionej zakładki jest systematycznie uzupełniany. Ad. 3. W miesiącu lipcu 2017 r. Prezes Sądu Okręgowego w Lublinie odbył tylko jedno spotkanie z interesantem z uwagi na fakt, iż w okresie od 3 do 21 lipca br. przebywał na urlopie wypo- czynkowym. Ad. 4. Załączono skany zanonimizowanych orzeczeń V Wydziału Karnego Odwoławczego oraz XI Wydziału Karnego Odwoławczego tut. Sądu: V Ka 223/17, V Ka 178/17, V Ka 383/17, V Ka 1456/16, V Ka 462/17, V Kz 529/17, V Kz 528/17, V Kz 504/17, V Kz 398/17, V Kz 323/17, V Kz 169/17, XI Ka 509/17, XI Ka 200/17, XI Ka 889/16, XI Ka 120/17, XI Ka 372/17. Ad. 5. Załączono skany zanonimizowanych orzeczeń IV Wydziału Karnego, V Wydziału Karnego Od- woławczego oraz XI Wydziału Karnego Odwoławczego tut. Sądu: IV K 427/14, V Ka 426/17, V Ka 1408/16, V Ka 246/17, V Ka 131/17, V Ka 411/17, V Kz 787/16, V Kz 857/16, V Kz 34/17, V Kz 53/17, V Kz 76/17, V Kz 103/17, V Kz 150/17,V Kz 184/17, V Kz 207/17, V Kz 225/17, V Kz 253/17, V Kz 327/17, V Kz 425/17, V Kz 466/17, V Kz 513/17, V Kz 573/17, XI Ka 147/17, XI Ka 267/17, XI Ka 301/17, XI Ka 361/17, XI Ka 418/17, XI Ka 502/17, XI Ka 516/17. JR/mn