Sygn. akt II K 194/17
POSTANOWIENIE
Dnia 10 maja 2017r.
Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu w II Wydziale Kamym w składzie
Przewodniczący — SSR Maciej Polanowski
Protokolant : st. Sek. sad. Małgorzata Orlik-Waluś
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kędzierzynie-Koźlu — nikt, zawiadomieni
prawidłowo
po rozpoznaniu sprawy
z oskarżenia prywatnego E. U.
przeciwko K. M.
o czyn z art. 2168 I kk
na podstawie art. 492 $ 1 kpk
postanawia
umorzyć postepowanie w sprawie
albowiem
doszło do pojednania stron w trakcie postępowania pojednawczego.
ynie-Kożi / Na oryginale właściwe podpis
zeczerńia AS, Z cana a wiglasin ana J
13.05.4020) A.
«
o na A4.08.1071,% 7
ędzia 40>
NSZER
Sygn. akt II K 159/15
POSTANOWIENIE
Dnia 11 stycznia 2017r.
Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Maria Adamów
Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Trasa
po rozpoznaniu w sprawie przeciwko I. R. (R.)
oskarżonej o przestępstwo z art. 212 $1kk
w przedmiocie umorzenia postępowania
postanawia
na podstawie art. 17 $ 1 pkt 2 kpk umorzyć postępowanie karne przeciwko 1. R.
oskarżonej o to, że w dniu 12 marca 2014r. w K. w obecności K. Z. pomówiła K. G. o
to, że wyprowadzając się z mieszkania w K,przy ul. K. pod nieobecność I. R., zabrał
jej złoty pierścionek z brylantem stanowiący jej pamiątkę małżeńską oraz dwa złote
łańcuszki, to jest o przestępstwo z art. 21251 kk,
z powodu zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej — wobec braku znamion
czynu zabronionego.
Uzasadnienie
Oskarżyciel prywatny K. G. wniósł w dniu 13 marca 2015r. do Sądu
Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu prywatny akt oskarżenia o czyn z art. 2128 1 kk
mający mieć miejsce w dniu 12 marca 2012r. w K. polegający na tym, że I. R., w
obecności K. Z., pomówiła K. G. o to , że wyprowadzając się z mieszkania w K. przy
ul. K., pod nieobecność I. R., zabrał jej złoty pierścionek z brylantem stanowiący jej
pamiątkę małżeńską oraz jej dwa złote łańcuszki. Na rozprawie w dniu 02 czerwca
2016r. treść prywatnego aktu oskarżenia została zmodyfikowana w ten sposób, że
oskarżyciel prywatny oskarżył I. R. o to, że w obecności prowadzącego B. U. D. G. -
K. Z., pomówiła go o to, że zabrał jej złoty pierścionek z brylantem oraz dwa złote
łańcuszki, że w dniu 12 marca 2014r., gdy K. Z. sporządził pismo adresowane do
oskarżyciela, oskarżona była u K. Z. i przekazała mu nieprawdziwą wersję. Nadto
oskarżyciel prywatny zobowiązał się sprecyzować, w jaki sposób sformułowanie to
poniżyło oskarżyciela w opinii publicznej lub naraziło na utratę zaufania
potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, czego jednak
nie uczynił.
W dniu 11 sierpnia 2016r. Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu, na podstawie
art. 17 $ 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 339 $ 3 pkt 2 kpk przy zast. art.95 58 1 kpk,
umorzył postępowanie przeciwko I. R. z powodu oczywistego braku faktycznych
podstaw prywatnego aktu oskarżenia.
Na powyższe postanowienie terminowe zażalenie wniósł pełnomocnik
oskarżyciela prywatnego zarzucając:
- naruszenie prawa materialnego, to jest art. 2128 1 kk, poprzez uznanie, iż
zachowanie oskarżonej nie wypełniło znamion czynu zabronionego zniesławienia,
podczas gdy prawidłowa analiza podjętego przez nią zachowania na sformułowanie
tak kategorycznego wniosku,
- obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść
orzeczenia,
- błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydanego
orzeczenia poprzez uznanie, że karalność czynu będącego przedmiotem
postępowania uległa przedawnieniu.
Sąd Okręgowy w Opolu rozpoznając zażalenie w dniu 20 października 2016r.
uwzględnił zażalenie pełnomocnika oskarżyciela prywatnego wskazując, iż
zaskarżone postanowienie zostało wydane z obrazą art. 17 $ 1 pkt 11 kpk oraz art.
339 $ 3 pkt 2 kpk i zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w Opolu zaskarżone
postanowienie uchylił i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu.
Sąd zważył, co następuje:
Na wstępie wskazać należy, iż odpowiedzialności karnej za występek
określony w art. 212 $ 1 kk podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób,
instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości
prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii
publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska,
zawodu lub rodzaju działalności. Pomówienie zatem we wskazanym rozumieniu
musi przybrać postać przekazania odpowiednich wiadomości komuś innemu (jednej
osobie, konkretnej grupie osób). Wiadomości przekazane przez pomawiającego
muszą być takimi, które mogą spowodować zniesławienie, innymi słowy (w realiach
niniejszej sprawy) skutkować poniżeniem w opinii publicznej. O takim charakterze
wiadomości jednak nie decyduje wyłącznie subiektywne odczucie pokrzywdzonego,
lecz ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to
informacja, wiadomość, która z obiektywnego punktu widzenia może spowodować
taki skutek. Pomówienie podlega odpowiedzialności karnej właśnie wówczas, kiedy
wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby
pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania.
Poniżenie w opinii publicznej oznacza zatem sytuację, w której istnieje realne
prawdopodobieństwo pogorszenia w „odbiorze społecznym” ukształtowanej, co do
osoby pomówionej, opinii.
Przepis art. 212 $ 1 kk mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz „ o poniżeniu w
opinii publicznej”, co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby
pokrzywdzonej, ale 0 to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez inne osoby.
W tym kontekście normatywnym zatem należało dokonać ustaleń faktycznych w
odniesieniu do przebiegu zdarzenia, a następnie oceny owego stanu faktycznego — w
świetle akcentowanych wyżej zasad odpowiedzialności karnej.
I tak, na podstawie ustalonego stanu faktycznego, zdaniem Sądu, w
analizowanej sprawie brak było podstaw do przedstawienia Izabeli Rypie zarzutu
popełnienia przestępstwa z art. 2125 1 kk, co wynika ze zgromadzonego materiału
dowodowego. Zgodnie bowiem z treścią prywatnego aktu oskarżenia, I. R. miała się
dopuścić zachowania, które polegało na tym, że „w dniu 12 marca 2014r. w K. w
obecności K. Z. pomówiła K. G. o to, że wyprowadzając się z mieszkania w K. przy
ul. K. pod nieobecność I. R.zabrał jej złoty pierścionek z brylantem stanowiący jej
pamiątkę małżeńską oraz dwa złote łańcuszki”.
Nie budzi wątpliwości Sądu, iż podstawą powyższego twierdzenia jest fakt
pozostawania niegdyś oskarżyciela prywatnego z I. Rw związku. Po rozstaniu I. R.
udała się do K. Z., prowadzącego w Kędzierzynie-Koźlu B. U. D. G. i upoważniła go
do prowadzenia sprawy rozliczeń z jej byłym partnerem. Na podstawie przekazanych
mu przez I. R. informacji, K. Z. w dniu 12 marca 2014r. sporządził pismo do
oskarżyciela prywatnego, w którym m.in. zawarł zdanie o treści: „ ... Na dzień
odbioru proszę przywieźć mojej klientce, zabrane, zapewne pomyłkowo, jej złoty
pierścionek z brylantem stanowiący jej pamiątkę małżeńską oraz dwa złote
łańcuszki. ...”.
Analizując wyżej wskazane zdanie, Sąd doszedł do przekonania, iż zawarty w
nim zwrot „ zapewne pomyłkowo”, nie stanowi pomówienia oskarżyciela prywatnego.
Zauważyć należy, iż ten zwrot w żadnym razie nie sugeruje, iż oskarżyciel prywatny
dokonał zamierzonego zaboru pierścionka z brylantem i dwóch złotych łańcuszków.
Nadto powyższe zdanie zostało użyte wyłącznie w liście otrzymanym przez
oskarżyciela prywatnego, sporządzonym przez prawnika K. Z., do którego zwróciła
się o pomoc w rozliczeniu finansowym z byłym partnerem I. R., udzielając
stosownego pełnomocnictwa do działania w sprawie. Tak samo, zdaniem Sądu, I. R.
nie pomówiła oskarżyciela prywatnego w obecności K. Z., któremu prowadząc
działalność z doradczą powierzyła kwestię rozwiązania sprawy rozliczeń z byłym
partnerem. Niewątpliwie K. Z. jest obowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej,
a zawarte w treści listu sformułowanie „zapewne przypadkowo” nie wskazuje na to,
iż I. R przekazała mu informację o celowym zaborze jej rzeczy przez oskarżyciela
prywatnego gdyż treść pisma kierowanego do oskarżyciela prywatnego, byłaby o
innej treści — zgodnie z informacją przekazaną przez I. R.. Podnieść nadto należy, iż
I. R. udała się do prowadzącego B. U. D. G. nie po to, aby pomówić K.G. lecz po
konkretną pomoc w rozwiązaniu problemów związanych z rozliczeniem się z byłym
partnerem, co wynika wszakże z treści pisma z dnia 12 marca 2014r. skierowanego
do K. G., w którym poruszane są różnego rodzaju sytuacje ze wspólnego życia
partnerów.
Na uwagę zasługuje także istotna rzecz, a mianowicie czas, kiedy K. G.
otrzymał przedmiotowe pismo, a dzień złożenia prywatnego aktu oskarżenia. Należy
zauważyć, iż był to okres prawie roku. W uzasadnieniu prywatnego aktu oskarżenia
oskarżyciel prywatny szeroko opisuje kwestie pożycia z IL R., a co do treści
wniesionego aktu oskarżenia, niewiele wnosi. Wskazuje, iż „został oskarżony o
kradzież złotego pierścionka z brylantem i dwóch złotych łańcuszków oraz o inne
niegodne czyny ”. Jednak prywatny akt oskarżenia dotyczy tylko co do okoliczności
pierścionka i łańcuszków, nie wspomina natomiast nic na temat „innych
niegodnych czynów”. Zatem uznać należało, że te inne okoliczności nie stanowiły o
pomówieniu albo oskarżyciel prywatny zbagatelizował je jako nieistotne choć
zaznaczył, iż są to stwierdzenia kłamliwe, nie polegające na prawdzie. Jasno wynika,
iż okres czasu od otrzymania pisma do skierowania prywatnego aktu oskarżenia był
długi, a oskarżyciel prywatny nie określił, co w owym czasie wydarzyło się takiego,
co mogłoby wskazywać na jego pomówienie i związane z tym dla niego negatywne
skutki zachowania się I. R. oraz dlaczego — mając na uwadze jego twierdzenia
zawarte w treści aktu oskarżenia — nie podjął od razu czynności wobec oskarżonej,
tj. nie skierował aktu oskarżenia, ani nie podjął innych czynności pod adresem I. R..
Wobec powyższego, w ocenie Sądu, w żadnym razie nie można postawić tezy
by wskazana w prywatnym akcie oskarżenia sytuacja w jakikolwiek sposób mogła
poniżyć K. G. w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla
3
danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Zdaniem Sądu, spoglądając z
perspektywy obiektywnego obserwatora, w ustalonych okolicznościach w niniejszej
sprawie przede wszystkim poprzez użycie zwrotu „zapewne pomyłkowo”, nie
wystąpiło pomówienie K. G.. W realiach analizowanej sprawy nie doszło zatem do
popełnienia występku z art. 21281 kk.
Sąd ocenił, że czyn zarzucany oskarżonej I. R. nie zawiera znamion czynu
zabronionego jako przestępstwo, zatem, po myśli art. 17 8 1 pkt 2 kpk, który
stanowi, że nie wszczyna się postępowania a wszczęte umarza gdy czyn nie zawiera
znamion czynu zabronionego, Sąd uznał, iż postępowanie niniejsze na tej podstawie
winno być umorzone.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd postanowił jak na wstępie.
Na oryginale właściwe podpisy.
Zgodność z oryginałem styyigrdza
dnia ...-... „0% Nż Gackia
